Gisteren, 30 maart, was ook de dag dat de Palestijnen ‘de Dag van het Land’ herdenken. In Nederland weten weinig mensen dat, maar niet alleen het land van de Palestijnen in de bezette gebieden is voor een groot deel geconfisceerd, ook de Palestijnen die in Israël leven zijn in de loop van de tijd onteigend en hebben nog maar een paar procent van het land over dat eens van hen was.

Er wonen in Israël zelf ruim een miljoen Palestijnen, dat wil dus zeggen, Palestijnen met Israëlisch staatsburgerschap. Dat betekent nog niet dat ze gelijke rechten hebben aan de Joodse Israëli’s, hoewel ze meer rechten hebben dan de Palestijnen in Jeruzalem, of op de Westoever en in Gaza. Israël heet een joodse staat te zijn, een land in de eerste plaats bedoeld voor joden, ongeacht waar die vandaan komen. Een joodse familie uit Alkmaar zou dus meer rechten hebben, als ze naar Israël gaan, dan een Palestijnse familie die er al vele generaties lang woont.

Gaandeweg heeft de Israëlische overheid zich het land van de Palestijnen toegeëigend met een hele reeks speciaal daarvoor ontworpen wetten. Veel Palestijnen kunnen geen huizen meer bouwen op het land dat van hen is. Als ze het illegaal doen kunnen de huizen weer worden verwoest en gaat de eigenaar naar de gevangenis. Op 30 maart 1976 kwamen de Palestijnen in opstand, en demonstreerden. Zes demonstranten werden door de Israëlische veiligheidstroepen doodgeschoten. Dat wordt nog jaarlijks herdacht op ‘Landdag’.

In Vlaardingen woont de grootste gemeenschap Palestijnen in Nederland. Ze wonen er al meer dan veertig jaar, destijds naar Nederland gehaald als gastarbeiders om in de margarinefabriek Romy te werken. Het is een geïntegreerde gemeenschap, veel van de tweede generatie heeft opleidingen gevolgd, sommigen van hen zijn met Nederlanders getrouwd, en er zijn nog maar weinig mensen die bij de fabriek werken. Maar ze blijven erg meeleven met de Palestijnen in de gebieden. Veel van hen hebben er nog familie, bijvoorbeeld in Nablus.

Jaarlijks is er een grote herdenkingsbijeenkomst waar ook Nederlanders welkom bij zijn. Gisteren was er een volle zaal, mooi om te zien. Vrouwen in traditionele dracht en jonge meiden met losse haren en spijkerbroeken, en gelukkig, ook veel Nederlandse mensen. Er was een hele tafel met Vlaardingse gemeenteraadslieden, waaronder SP er Martin Kappers en burgemeester Bruinsma, die graag voor zijn Palestijnse medeburgers opkomt. Daar zouden andere gemeenten een voorbeeld aan kunnen nemen. Rood Vlaardingen was er ook.

Mijn oude vriend Hajo Meyer sprak er onder andere. Hij maakte een vergelijking met wat hij als Duitse jood had meegemaakt, en zei: ik heb de moed niet verloren, doen jullie het ook niet. De zaal was er stil van.

De progressieve fracties in de gemeente zouden graag wat voor de Palestijnen doen, bijvoorbeeld door een stedenband met Nablus. Tot nu toe is dat getorpedeerd door de andere partijen. Een vertegenwoordiger van Leefbaar Vlaardingen vond dat de gemeente alleen een Palestijnse stad kon steunen als ze ook banden zouden aanknopen met een Israëlische stad, ‘want daar wonen ook goeie mensen’. Voor het evenwicht, zei hij.

Hajo Meyer had daar wel een antwoord op. Het gaat niet om gelijke partijen in het conflict, zei hij. Het gaat om een bezetter en om een bezet volk. Israël is er trots op dat ze een democratie zijn. Maar dat betekent ook dat de burgers van Israël medeverantwoordelijk zijn voor wat hun regering doet. Dus zolang ze niet met vele duizenden de straat opgaan om te protesteren tegen wat Sharon doet, verdienen ze zeker niet onze steun.

Het was een mooie avond, met muziek, sprekers, film, hapjes, schilderijen. En als verrassing kreeg ik voor mijn Stichting Kifaia ook nog een symbolische check van ¤ 2000,- overhandigd.