Een druilerige middag op het Binnenhof.

De ontmoeting met de Australische delegatie van senatoren viel reuze mee. In de middag was de bijeenkomst in de Dreeszaal nog stijfjes. Ondanks een pak papier waar alle foto’s, namen en werkzaamheden op stonden kon ik de gecolberteerde witmannen moeilijk uit elkaar houden, allemaal dezelfde middelbare leeftijd, allemaal dezelfde grauwe pakken. We stelden elkaar wat vragen, over water (hebben wij te veel van, zij te weinig), over drugs, Europa en de wetgeving, terrorisme, ik deed nog een duit in het zakje over arbeidsmigratie.

Maar ’s avonds, bij de borrel en het diner werd het interessanter. Yvonne Bukman hield nog een mooie speech.

De tafelschikking was klassiek, mannetje vrouwtje mannetje vrouwtje. De partners van de senatoren waren er nu ook bij. Dus zaten mijn mannelijke collega’s senator tussen twee vrouwen van, en ik zat als vrouw tussen twee heren senator. Bij de borrel had ik nog even met een aardige vrouw van gepraat. Wat ze deed, deze dagen, nu haar man bijeenkomsten afliep. Ze hadden een apart programma voor de vrouwen van, vertelde ze me. Ze vond Nederland fantastisch. Vooral Brussel. Ik nam haar dat maar niet kwalijk, zelf weet ik van Australië ook niet wat onder en wat boven is.

Ik zat naast Campbell, die zoals hij zelf zei in de linkervleugel van de Labour Party thuishoorde. Dat schiep meteen een band. We hadden het over socialisme, en wat dat in Nederland en in Australië betekent. Het werd zowaar nog gezellig.

Buiten, in Den Haag begon de Koninginne Nach al bijna.