Gisteravond was Artis open voor het publiek. En achterin, bij de bisons (moeder en kind) was een dansvloertje aangelegd voor een tangoschool. Ik was mee met Helma. Zij en Jan kunnen het echt, en ik zal nooit vergeten hoe ze in Gaza, tijdens een training die we gaven, de tango dansten, als voorbeeld hoe leiding geven er ook uit kan zien. Zo organisch dat je niet kunt onderscheiden wie leidt en wie volgt.

Je hebt tango in soorten, begrijp ik inmiddels. Je hebt de spectaculaire podiumtango, maar wat er hier gedanst werd was de milanguera uit Argentinië, een hele innige, haast slome maar erg sensuele variant. Mensen die met gesloten ogen en bijna devoot elkaars bewegingen volgen. Ik kan er uren naar kijken. Zelf kan ik geen tango. Ik ben van de generatie die de foxtrot en de quickstep leerde, maar daar mee ophield omdat we het kleinburgerlijk vonden, dat mannetje en vrouwtje, pasje, pasje. En mannen die je ruggelings over de dansvloer schoven en altijd op je tenen stonden. Dus ik kan alleen maar los dansen.
Maar prachtig hoor, deze tango. Ik zag mensen waar ik normaal geen tweede blik op geworpen zou hebben die ik al dansend helemaal mooi zag worden.
De bisons keken toe en hadden ook de avond van hun leven.

Op de weg terug gingen we nog even langs de grote poezen die nog wakker waren. En klont hond lag al te maffen.