Alfrink College

Lieve mensen, ik krijg nog steeds vragen van jullie binnen. Dat zijn bijna allemaal tamelijk algemene vragen die ik al heb beantwoord aan andere leerlingen. Dus ga even terug naar het track dat ik voor jullie heb gereserveerd en lees de antwoorden. Als er dan nog specifieke vragen zijn, stuur ze maar.

Ik vond het jammer dat ik niet in levende lijve met jullie kon komen praten omdat ik ziek was.

Sterkte er mee.

Leeswijzer (1)

Aan het aantal dagelijkse inloggers te zien zijn er nogal wat nieuwe gasten bijgekomen. Ik ben erg blij met de diversiteit onder degenen die meelezen en reageren. Zulke verschillende mensen maak je bij discussies ‘in het echt’ zelden mee. Ik heb er ook veel plezier in dat het dagelijks aantal bezoekers groeit. Voor de nieuwe inloggers een kleine introductie op dit weblog.
Lees verder

Trofee

Minifeestje. Ik heb de prijs gewonnen voor journalist voor de vrede, uitgereikt door het Humanistisch Vredesberaad, en maandag werd het ding gebracht. Ik verwachtte zo’n akelige beker maar het is een kunststukje, helemaal niet lelijk. Over een jaar moet ik het weer teruggeven, dan gaat het naar de volgende prijswinnaar.

De trofee

Ik ben er erg verguld mee, al ben ik geen journalist, en, tja, wel voor vrede natuurlijk, maar een principiële pacifist ben ik ook niet bepaald. Ik weet nog veel te goed dat ik destijds in onderduik, in de hongerwinter ben geboren, en dat het onwaarschijnlijk is dat ik nu geleefd zou hebben wanneer de gealliëerden Nederland niet zouden hebben bevrijd. En hetzelfde geldt voor joodse vrienden voor wie de bevrijding net op tijd kwam. Wat zou er destijds zijn gebeurd wanneer de gehele wereld toen, net als nu bij de steeds verder gaande Israëlische bezetting van de Palestijnse gebieden zou hebben gezegd; laten de partijen maar met elkaar om de tafel gaan zitten, wij doen niks. Met andere woorden: ik ben erg voor geweldloosheid als het kan. Maar ik ben niet vergeten dat Mandela nog in de gevangenis heeft gezegd dat hij het gewapende verzet pas op zou geven wanneer de apartheid opgeheven zou zijn. En hij heeft woord gehouden.
Toch, mooi dat ik de prijs heb gekregen.

De vorige winnaar was Stan van Houcke, een journalist die veel heeft geschreven en veel voor de radio heeft gewerkt. Altijd eigenzinnig, radicaal, recht voor zijn raap. Vaak in Palestina/Israël. Ik kwam hem nog een keer tegen in Oost Jeruzalem, in de tuin van het Jerusalem Hotel, een verzamelplaats voor Palestijnen, joden en betrokken buitenlanders. Stan had net voor zijn ogen een Palestijns kind doodgeschoten zien worden, en zat zich nu in zijn eentje maar een beetje te bezatten, tranen in zijn ogen. Wij schoven aan en deelden een fles wijn en onze verhalen. Ik vind het erg leuk dat ik hem op mocht volgen en de trofee een jaartje mag lenen.

Doctorow on Bush

Rula Halawani has sent us an article by the novelist E. L. Doct0row, about Bush.
Thanks, Rula

I fault this president for not knowing what death is. He does not suffer the
death of our 21-year-olds who wanted to be what they could be. On the eve of
D-Day in 1944 General Eisenhower prayed to God for the lives of the young
soldiers he knew were going to die. He knew what death was. Even in a justifiable
war, a war not of choice but of necessity, a war of survival, the cost was
almost more than Eisenhower could bear. Lees verder

Submission

Er zouden duizenden positieve reacties binnengekomen zijn bij VVD en VPRO naar aanleiding van het filmpje Submission van Ayaan Hirsi Ali en Theo van Gogh, en sommige inloggers hier wisten me ook te vertellen dat er meer mensen achter Hirsi Ali stonden dan ik dacht. Dat zal met de tijd blijken, schreef ik. Ik had al eerder gezegd dat de achterban van Hirsi Ali vooral bestaat uit autochtonen die toch al tegen de islam waren en dat ze feitelijk de allochtone vrouwen die ze zegt te willen bevrijden niet bereikt. Dat maakte ik op uit de reacties van moslimvrouwen (en mannen) die ik ken, en van de reacties op websites en weblogs, waaronder de mijne. Ik krijg meer gelijk dan ik zou willen hebben.
Lees verder

Kobus

Meestal gaan de poezen alvast naar boven, naar mijn werkkamer, terwijl ik nog onder de douche sta.
Kobus had vandaag geen zin om te werken. Die bleef in bed.
Het gaat niet goed met de PS, de Partij der Staartigen. Volgens mij gaan ze van het zomerreces naadloos over naar de winterslaap.

Kobus in bed

Hagar en Ismaël

Zondag. Mijn linkse kerk. Vandaag is het verhaal uit Genesis aan de beurt, over Hagar en Ismaël. Een politiek verhaal, maar ook een menselijk verhaal, zonder simpel zwart wit.

Het gaat over Abram, de aartsvader van joden, moslims en christenen. Ze zijn weggetrokken uit de slavernij en de ballingschap, naar het land Kanaän. Een nieuw begin. Maar Abrams vrouw Sarai is onvruchtbaar. Dat is meer dan de persoonlijke tragedie die het voor ongewenst kinderloze mensen in onze tijd kan zijn. Hier gaat het om het voortbestaan. Na tien jaar gewacht te hebben is Sarai’s geduld op. ‘Kom in mijn slavin’, zegt ze tegen Abram, ‘misschien word ik gebouwd uit haar’. De slavin is Hagar, een Egyptische. Abram doet wat hem gevraagd wordt, ‘hij komt in Hagar’ en ze wordt zwanger.
Lees verder