Eerst wil het niet doordringen. Te groot, cijfers met te veel nullen, onvoorstelbaar. Dan langzamerhand, met het beeld van één vrouw, het verhaal van één vader die vijf kinderen kwijt is, zijn vrouw, zijn huis, komt het dichterbij. Eén golf, alles weg.
De tranen van een vriend die de kust zo goed kent, daar en daar, hij noemt de namen, kende de mensen, zachtaardige mensen zegt hij. Daar zullen er nu veel niet meer van leven.
Het cijfer wordt groter.
Dode lichamen in de bomen. Dode lichamen die teruggegeven worden door de zee.
Het blijft te groot voor de menselijke verbeelding.
Geschiedenis
Na de grote ramp(aardbeving) in Lissabon waar ook vele duizenden het leven lieten
stond een belangrijk bestuurder op die de apathie en verwarring doorbrak.
Met een bijna militaire dagorde voor alle overlevenden:
1 Begraaf uw doden
2 Voed de overlevenden
Ze hebben later een stambeeld voor hem opgericht.
Nu is er ook veel werk te doen
Aan pratende en filmende lijkenpikkers hebben ze niets.
Wel aan hulp bij het werk.
Pingback: Weblog Theo Cornelissen
Deze natuurramp is wat omvang en langdurige effecten betreft moeilijk te bevatten. Zoiets doet de problemen in Nederland toch wel wat relativeren, hoe lastig die ook zijn. Ruimschoots hulp bieden is het enige gepaste antwoord. Laat ieder geven wat hij/zij kan!
Ik schreef aan een goede vriend, dat ik zo graag zou willen dat deze onvoorstelbare ramp directe aanleiding zou zijn, nu eens eindelijk met z’n allen de wereldeconomie te reorganiseren. Gewoon per direct de schulden aan de wereldbank op nul, even een jaar of wat een volledige vrijwillige stop op onze westerse groeieconomie en pas verderspelen als we alle spelers hebben helpen opkrabbelen. Want de getroffen gebieden – waarom zijn het toch meestal de armste landen – zijn op jaren achterstand gezet.
Naïef, natuurlijk. Maar wat je wel ziet gebeuren, is dat bij zo’n enorme catastrofe religieuze en etnische conflicten verbleken en er bestanden worden ingesteld. Dat had vorige week nog niemand kunnen denken. Dus waarom zouden andere ondenkbare dingen dan niet mogelijk zijn?
Ja, ik weet het. Naïef.
Nico schrijft:
Aan pratende en filmende lijkenpikkers hebben ze niets.
Wel aan hulp bij het werk.
Ik ben het totaal met je oneens, Nico. Er heerst nog steeds een gigantische hongersnood in delen van Afrika. Een van de grote problemen is, dat de media niet meer bereid zijn beelden daarvan te gaan maken en uit te zenden. Het gevolg is, dat deze enorme humanitaire ramp zich voor velen onzichtbaar en ongemerkt voltrekt. Want wij geven pas als we zien hoe hoog de nood is, zo werkt dat.
Ik weet waarover ik praat, want ik heb eind 2002 als ongeruste burger zelf alle omroepbesturen aangeschreven en kreeg bevestiging van mijn vermoeden dat dit niet scoort. Daarom was ik ook blij met de recente 3fm-aandacht voor Darfur.
Maar Darfur is niet het enige noodgebied. En ook Darfur zal op haar beurt lijden onder deze nieuwe ramp, met zijn aanzuigende werking op de media.
Daarom: graag veel media-aandacht!
http://www.aworldconnected.org/article.php/389.html
Ik merkte deze week dat ik soms te veel in beslag wordt genomen door de problemen in Nederland, die door dergelijke rampen sterk gerelativeerd worden. Vanmiddag zei een vrouw die Anja en ik spraken: door deze zeebevingen en de slachtoffers wordt onze sterfelijkheid en de onvoorspelbaarheid van dat wat ons allemaal te wachten staat weer een keer pijnlijk duidelijk; het is goed om ons dat te realiseren. Terug in Utrecht toch maar even naar het postkantoor gegaan om iets te storten op girorekening 555. (Altijd een gevoel van ‘afkoop’ maar geld is wel degelijk hard nodig, dus toch maar doen). Ik wist van vroeger dat bij dergelijke acties vaak geen stortingskosten gerekend worden. De postbeambte antwoordde op mijn vraag hierover dat hij gisteren te horen had gekregen dat dit voor ‘deze ramp’ inderdaad geldt. Bij andere rampen is dit niet altijd meer zo vertelde hij mij. Zijn rampen ook bij de TPG Post ‘hypegevoelig’ zoals Claar beschreef over de media? Wat een karikatuur wordt zo het ‘welvarende westen’!
Eingelijk niet te geloven de berichtgeving deze week de aantallen waar het om gaat. Deze ramp is zo verschrikkelijk in omvang. We hebben legers we kunnen helicopters leveren, we hebben genie troepen laten we dat inzetten dan gebruiken we dat ook eens nuttig, maar de hulp zal jaren moeten duren oogsten zijn verwoest visers zijn hun materiaal kwijt, masale hulp is geboden, maar de lezers van jou weblog kunnen ook wat doen. Sluit je aan bij de radio 2 actie die doen nu de top 2000 en luisteraars worden opgeroepen 1 per plaat te betalen 20 euro dus
laten we dat allemaal doen een fles champagne met oud en nieuw is vaak duurder.
Harry Sangers
Wederom een natuurramp waartegen je in een zeker opzicht machteloos staat.
Toch komen er ook vragen bij mij op:
Een aardbeving van magnitude 9.0 op de schaal van Richter ‘mis’ je niet, dacht ik zo. Met een precizie van ± 10 minuten kan je dan uitrekenen wanneer zo’n Tsunami de kust van b.v. Ceylon en Tamil Nadu bereikt. Conclusie: Er was nog enkele uren tijd om de mensen aldaar (via radio en TV, en in deze landen kijken er ALTIJD mensen als zo’n ding aanstaat!) te waarschuwen. Een paar km landinwaards vluchten is genoeg om weg te blijven uit de dodelijke massa wrakhout die zo’n golf achterlaat (en waarin erin verstrikte mensen verdrinken!) en betekent je redding.
Waarom geen waarschuwing? Immers: India is waarachtig géén achterlijk land. Een software centrum in opkomst zit n.b. in deze omgeving (Madras).
Het is verschrikkelijk, en de hulpacties moeten maar gauw op gang komen. Maar ik denk dat de seismologen van b.v. het buro in Wenen dat op kernwapen proeven controleert met een zeer geavanceerd meetnet het gevoel moeten hebben gehad te kijken naar een soort kroniek van een aangekondigde dood. Heel dubbel allemaal.
Voor zij die nog wat meer details erover willen lezen: Op m’n weblog staat een stukje onder de kop ‘wrede fysica’.
Mazzel & broge, Evert
Pingback: Waakhond in Brussel-weblog
Steb Vaasen bericht van uit noord sumatra:
Op veel plaatsen worden de hulp goederen en giften uit de westerse wereld verkocht door lokalen of plaatselijke militairen. Een soort coruptie.
Doet me denken aan Ethiopie 1986. Ik werkte op een schip dat toen hulp goederen bracht voor de heersende hongersnood. Ik verwachte daar verschrikkingen te zien door de TV beelden die je eerder in de middelandse zee opving. Maar een maal aangekomen pakte de verschrikkingen anders uit dan ik verwachte. Op rede van Assab lagen 40 schepen te wachten om te mogen lossen. De haven kon het niet aan. Welk de haven authoriteiten goed uit kwam. Zo konden ze de smeergelden verhogen. Smeergelden om sneller te mogen lossen. Wij waren na 6 dagen aan de beurt ( genoeg smeer geld betaald ) maar er lag een chinees schip, dat weigerde smeergeld te betalen voor het lossen van giften ( of ze hadden gewoon geen geld ), al 30 dagen voor anker en smeekte andere scheepen om water en proviant. De bemanning van het chineese schip kreeg zelf al bijna te makan met hongersnood. Eenmaal aan de kade was het weer verbazen. Er was nergens honger te zien… nou ja dat kon wel kloppen wat het was immers in de binnelanden te doen. Wel was er duidelijk een alcohol probleem in de haven van Assab. En wat me het meest verbaaste was dat alle giften uit het westen als een soort flatgebouwen opgestapeld stonden weg te rotten op de kade. Ik herinner me dat ik dacht dat we zo snel konden lossen doordat we UNICEF vrachtwagens (MAN) aan boord hadden met puttenboor machinnes uitgerust. De Ethiopische TV vertoonde 24 uur militaire propaganda en geen seconde over wat er in de binnenlanden afspeelde. Al snel kreeg het leger lucht van de vrachtwagens die ons schip bracht. Het was voor mij duidelijk. Steeds meer soldaatjes kwamen kijken naar het nieuwe materiaal met telkens mooiere uniformen en meer strepen. Ik hoopte dat UNICEF op goede voet leefde met het Ethiopische leger en/of genoeg smeergeld betaald hebben om hun vrachtwagen in gebruik te mogen nemen waar voor ze bedoeld waren. twijfels… veel twijfels over een goede afloop.
In Athje heerste gewapend verzet tegen indonesie… ik vraag me af in hoeverre daar de hulpgoederen op de goede plaats komen.