Aan de kruinen en grijzende haren was te zien dat een groot deel van de zaal de jaren zeventig zelf had meegemaakt. Toch had ik tijdens het debat voortdurend het gevoel dat er nog ergens anders een andere jaren zeventig had plaatsgevonden. Ik was er niet erg thuis, in het debat over de vermaledijde jaren zeventig in de Balie, ter gelegenheid van het Manifest van de jaren zeventig dat ik mee heb ondertekend, en het uitkomen van het boek van Antoine Verbij, Tien rode jaren.
Lees verder
Wat hebben we toch leuk werk, zei ik tegen Tiny toen we naar de trein liepen, na ons bezoek aan Rafia Mouchtari, jongerenopbouwwerker in Hilversum bij het SIS, en vier jongeren van de initiatiefgroep “Anders is gewoon”. Tiny Kox en ik hebben de opdracht gekregen om voor de SP een nieuwe nota over integratie en emancipatie te schrijven. En wat we nu doen is met veel mensen gaan praten. Vorige week in Weert, met ouderen, nu in Hilversum, met jongeren.
Lees verder
Te gast, Christine Vos:
Beste Anja,
Waarschijnlijk ken je via Jan de Wit het verhaal van Henk Weltevreden
en zijn 9-jarige pleegdochter Ngudi. Ngudi werd geboren in een
asielzoekerscentrum in Stadskanaal. Als baby al werd ze door de Raad
voor de Kinderbescherming bij haar moeder weggehaald, omdat deze niet
voor het meisje kon zorgen. Moeder werd zoals dat heet uit de ouderlijk
macht ontheven. Ngudi kwam als tweejarige terecht bij Henk en zijn
vrouw Johanna. Al zeven jaar dus, maakt ze deel uit van het gezin. Ze
is een op en top Nederlands meisje. Houdt van barbies, kijkt naar het
Klokhuis en vloekt in het Rotterdams, ech wel! Ze heeft echter geen
paspoort. De vakanties gaan naar ‘amaland’ zoals Ngudi het onbedoeld
heel raak zegt. Zonder paspoort kun je immers niet naar het
buitenland. Hooguit naar een enkele bestemming: Congo
Lees verder
Een paar honderd mensen gisteren. Het weer werkte niet mee. We staan nog aan het begin van een nieuwe beweging. In mijn speech zei ik het ook: in de jaren zeventig en tachtig, nu veel verguisd, was er veel meer bewustzijn over discriminatie, racisme, intolerantie dan nu. Het is alsof we weer helemaal opnieuw moeten beginnen.
Maar vooruit, dan is dat wat we doen.
Een paar foto’s (de rest komt, ik moet naar Den Haag)
Lees verder
Er zijn weer nieuwe bezoekers bijgekomen. Ik merk dat niet alleen aan mijn metertje (stand is een gemiddelde van 1559 bezoekers per dag) maar ook aan mensen die een commentaar opsturen en dat drie keer doen omdat ze denken dat er iets mis gaat als het niet onmiddelijk verschijnt. Dus welkom aan nieuwe bezoekers, en nog eens de handleiding: commentaren worden niet automatisch geplaatst. Dit is een persoonlijk weblog, en ik bewaak als eenhoofdige redactie het niveau, om er voor te zorgen dat het geen heen en weer gescheld wordt zoals op vele fora en websites. Dus sommige commentaren worden niet opgenomen. Ook niet als daarmee een al gevoerde discussie weer helemaal opnieuw zou moeten beginnen. Het criterium is dus niet of ik het met iemand eens ben, wel of het een bijdrage levert voor de gedachtenvorming of als informatie.
Welkom dus, en voor degenen die commentaren insturen: even geduld. Minimaal twee keer per dag, ’s ochtends en ’s avonds bekijk ik de bijdragen en sluis ze door, en als ik de kans heb overdag ook nog een keer.
Met vriendelijks
Anja Meulenbelt
(Dat ontruimingsplan van Sharon, om de nederzettingen in de Gazastrook te ontruimen, is dat nou goed of slecht? Oude vredesveteraan Uri Avnery weegt de voors en tegens af)
Uri Avnery
26.3.05
Paved with Bad Intentions
Last week, the mainstream peace organizations held a demonstration in support of Ariel Sharon’s disengagement plan. I agonized for days about whether to take part or not. The question continues to bother me, and the discussions on this subject are still going on – with crucial votes due in the Knesset this week.
Perhaps the best way to find an answer is to set out the pros and cons.
Lees verder
Even heel wat anders. Kunst. Vriendin Egge Altena nam deel aan een expositie. Ik heb meerdere dingen van haar in mijn huis. Ik had geen tijd gehad voor de opening, maar gelukkig nog wel voor de sluiting waar ik met Anneke heen ging.
Lees verder
(foto Volkskrant)
Vele jaren geleden zag ik haar voor het eerst: de Egyptische feministe Nawal el Saadawi. Ze had al grijs haar. En ze ging nogal tekeer tegen de westerse feministes die dachten dat zij als ‘verlichte’ vrouwen wel voor de vrouwen in ‘achtergebleven’ gebieden uit konden maken wat goed voor hen was. Zo was er een demonstratie georganiseerd, ik geloof dat Germaine Greer voorop liep, tegen vrouwen besnijdenis. (Waarmee nog eens opgemerkt zij dat het onderwerp niet pas sinds gisteren op de agenda staat) Dat de westerse vrouwen solidair waren was niet het punt van haar kritiek, dat ze tegen vrouwenbesnijdenis waren ook niet – ook Saadawi was daar toen al fel tegen, maar dat ze zonder daar met de Egyptische vrouwenbeweging over te spreken een demonstratie hadden georganiseerd, over de hoofden heen van de vrouwen die het het meest betrof, dat vond ze een vorm van neo-kolonialisme. Lees verder
En een commentaar van Mohammed Benzakour op het artikel van Jessica Durlacher in de Volkskrant.
(Mohammed Benzakour)
In haar poging de beroemde feministe Nawal El Saadawi (die in De Balie was afgelopen zaterdag) zwart te maken, gaat de schrijfster Jessica Durlacher denkoefeningen verrichten (Forum, 22 maart). Ze insinueert dat het El Saadawi’s sympathie voor vrouwelijke zelfmoordenaars is, dat maakt dat moslima’s haar bewonderen, terwijl tegelijk diezelfde moslima’s zich afkeren van Hirsi Ali. Dat we maar even weten uit welk vat getapt werd daar in De Balie. Lees verder