Maastricht


(Annelies Moors)

Het is alweer een hele tijd geleden, op 27 januari, dat ik naar Maastricht ging voor de conferentie Women in Islam, aan de University College. Annelies Moors, professor aan de Universiteit van Amsterdam en ik hielden elk een lezing. Die van mij herhaal ik niet – het meeste ervan staat hier al op het weblog, maar die van Annelies, over kleding, met name de hoofddoek in een historisch perspectief vond ik erg interessant.
Lees verder

Zwolle

Zwolle. Dat was nog eens een origineel onderwerp voor een politiek cafe van de SP: politiek en religie. Voor een aantal genodigen voor het panel geen nieuw onderwerp: voor Erik Dannenberg, wethouder in Zwolle voor het CDA en Esme Wiegman, raadslid in Zwolle voor de CU is het altijd al de vraag waar de C in de politiek voor staat. Voor Mehmet Kaplan, PvdAer maar tevens voorzitter van de Islamitische Liberale Stichting en voor mij, senator voor de SP die zondags in de Ekklesia zit, de ‘linkse kerk’ is de combi politiek en religie niet zo voor de hand liggend. Of moet ik zeggen: voor ons persoonlijk wel maar voor onze partijen niet.
Lees verder

Waarschuwing

Een kleine waarschuwing. Mensen die op dit weblog reageren worden verplicht om hun e-mail adres op te geven. Dat is in principe alleen bij mij en de webmaster bekend. Mensen die hun e-mail adres zo plaatsen dat het rood wordt, en dus toegankelijk is voor andere bezoekers (hoe dat technisch werkt weet ik niet) lopen het risico ‘gestalkt’ te worden.

Al een tijdje is een meneer bezig om mijn weblog te gebruiken voor zijn eigen missie tegen Nederlandse moslims. Hij doet dat onder een reeks van valse namen. Hij geeft zich ook graag uit voor moslima. Op dit weblog wordt hij inmiddels direct verwijderd. Maar hij gebruikt soms ook de openstaande email adressen van bezoekers. Het begint meestal heel onschuldig, geveinsde belangstelling, ik vond je bijdrage zo interessant, ik ben zo bezorgd, jij ook, om dan langzamerhand de toon op te voeren. Een paar bezoekers van dit weblog zijn er al ingestonken, zoals ik aanvankelijk ook.

Het kan geen kwaad, maar het is irritant als je je argeloos in een discussie begeeft met iemand die je onder valse voorwendselen benadert. Wie dit niet wil moet er dus voor zorgen dat het e-mail adres niet ‘open’ staat, niet in rood wordt getoond.

Fadoua Bouali aan het woord

Naar aanleiding van de discussie een paar dagen geleden, De profeet kan wel tegen een stootje, waar ik inging op artikelen van Faodoua en van Naima Azough, waar Miriyam Aouragh weer op reageerde, schreef Fadoua het volgende. Ik vind het te belangrijk voor de discussie om het als reactie onderaan te plakken, en haal het dus naar boven.

Ik begrijp heel goed wat Miriyam mist in mijn stukje van 7 februari(Trouw). Ze mist terecht de link naar discriminatie en uitsluiting van allochtonen/moslims, en de oneerlijke sociaal-politieke en economische machtsverdeling waardoor de onderliggende werkelijke oorzaak waarom mensen zo boos hebben gereageerd niet genoeg wordt belicht.
Lees verder

PARC (3)


(Checkpoint Qalandia)

Ashraf Taha neemt ons mee naar een dorp, waar Parc meehelpt om voorzieningen op te zetten: Kufor Neima. Ashraf was die ochtend de jongste in het gezelschap. Jongen met lef. Misschien te veel lef. Hij heeft veel kritiek en wel een beetje de neiging om het altijd beter te weten. Behalve dat hij een van de leiders is van de Jeugd Bond is hij ook lid van de Palestinian People’s Party en maakt daar geen geheim van. Communist. Hij vindt dat Parc allang politiek kleur had moeten bekennen, en niet alleen de mensen er toe brengen om te gaan stemmen en zich verkiesbaar te stellen, maar ook had moeten zeggen waarop ze hadden moeten stemmen. Deny en Jan en ik stellen dat dat het dilemma is, want als je zo duidelijk voor een partij kiest, sluit je mensen uit met andere keuzes, en staat Parc nou juist niet voor alle boeren, vrouwen en jongeren in de regio? Je wil toch niet straks naast elkaar een Hamas-Parc en een Fatah-Parc en een communistisch Parc? Hij vindt dat we dat niet juist zien. Parc is links en moet daar maar voor uitkomen, uiteindelijk zullen de mensen zelf ook begrijpen dat dat de juiste keuze is.
Lees verder

Moeilijke vrijheid

Verberg uw Aangezicht niet voor mij,
uw woorden verzwijg ze mij niet,
een vreemdeling ben ik op aarde.

Zo vaak als ik mij tegenwoordig niet een vreemdeling voel. In mijn eigen land.
De Ekklesia. Een reeks van zondagen staan de diensten en de schriftuitleg in het teken van het teruggaan naar de bronnen: de joodse bronnen. Want in deze kerk wordt nooit vergeten dat Jezus geen christen was, geen goi, maar een joodse leraar. Als ik moet zeggen wat ik ben zeg ik maar christen, bij gebrek aan een preciezere term. De Ekklesia is zowel ontstaan uit een christelijke traditie als uit het verzet ertegen. Dat gaat dieper dan ‘eucumenisch’, waarbij katholiek en protestant bij elkaar worden opgeteld. Het gaat er om om ‘het woord dat ons gegeven is’ te ontdoen van de aangegroeide patriarchale interpretaties, van ingeslopen tradities en locale gewoontes, van al te aardse machtspolitiek van religieuze instituties, van de ontpolitisering. Om ze te ontdoen van ‘geruchten over God’.
Lees verder

De profeet kan wel tegen een stootje


(Foto van de demonstratie gisteren op de Dam van Faisal Mirza. Overgenomen van Wijblijvenhier)

Fadoua Bouali (Trouw 7 februari 2006) :

Natuurlijk vind ik het niet leuk wanneer de spot wordt gedreven met mijn geliefde profeet Mohammed. Maar het is voor mij als Europese moslim een gegeven dat het Westen bepaalde normen en waarden hanteert. Het is in het Westen nu eenmaal een normale gang van zaken – wat ook wel vrijheid van meningsuiting wordt genoemd – dat je met woorden, kunst, films, tekeningen, met spotprentjes en zelfs met lichaamstaal mag zeggen wat je denkt, vindt en voelt.
Lees verder

Parc (2)

PARC (2)

(En dit terzijde: kijk eens naar de foto’s van de mensen bij dit bericht. Als ik er niet bij zou vertellen dat dit Palestijnen zijn, zou iemand daar na alle beeldvorming over moslims zelf nog opkomen?)

Novib heeft ons gevraagd met een paar van hun partners te praten. Met de directeur van Parc hebben we al kennisgemaakt. Hij heeft ons uitgenodigd om met een deel van zijn staf te komen praten. Een ‘assesment’ gesprek. Voor mij vooral een gelegenheid om te horen hoe de Palestijnen er zelf voor staan na de verkiezingen.
Lees verder

Dagboek 11 februari 2006

Ik mag toch hopen dat het cartoon gekrakeel langzamerhand over gaat, althans, het gesprek erover los komt van de simpele voors en tegens. Gisteren keek ik tegen heug en meug naar Nova, vooral uit plicht. Want als we daar weer over moeten discussieren had ik het tenminste gezien. Ik heb een ernstige hekel aan zogenaamde discussieprogramma’s waarvan de redactie denkt dat je een interessant gesprek krijgt als je maar de grootste tegenstanders tegenover elkaar zet, onder de grootste tijdsdruk, en iedereen dus verplicht om de eigen gedachtengang terug te brengen tot schreeuwerige one-liners en de helft van de tijd wordt gevuld met even schreeuwerige verzoeken of iemand misschien even uit mag praten. Dat lukte naarmate de discussie voortduurde ook steeds minder, en als je nog wilde weten wat iemand nou eigenlijk zei moest je dat in brokstukken bij elkaar rapen door je heel erg te concentreren op een persoon met uitsluiting van een ander. Ik denk niet dat iemand naar huis is gegaan met een mening die maar een millimeter afweek van die waar ze mee waren gekomen, en ik denk dat dat ook geldt voor de mensen die keken.
Lees verder