Rook en vuur

Kees Kok, de voorganger gisteren in de Studentenekklesia begon de Pinksterdienst met enige uitleg over die heilige geest, ‘de derde persoon in de Drie-eenheid’. Geestdrift. God-in-mensen. Stem van ons geweten. Mensenfluisteraar. Oproerkraaier. Proteststem. Stem-wekker van hartstocht voor gerechtigheid. Maar ook de zangstem van de psalmen.

Pinksteren. Eerlijk gezegd wist ik vroeger nauwelijks waar dat over ging. Iets met de heilige geest, waar ik me weinig bij voorstelde, en iets met vurige tongen. Net als veel Nederlanders zonder religieuze achtergrond wist ik nog net het verschil tussen Kerst en Pasen, in de ene werd hij geboren, in de andere ging hij dood. Maar wat je daar verder bij moest denken wist ik ook niet zo erg.

Geeske Hovingh las voor uit Handelingen 2. Over dat moment dat ze aan tafel waren, de apostelen, de moeder van Jezus, en toen het geraas van een geweldige windvlaag, en voor hun ogen verschenen vurige tongen. En de menigte die kwam toegesneld, die bleken elkaar opeens te verstaan, terwijl ze verschillende geboortetalen hadden, in die multiculturele samenleving avant la lettre, Parthen en Meden en Elamieten, mensen uit Mesopotamie, Judea, Kapadocie, Pontus en Asia, Frygie, Pamfylie, Egypte en de gebieden van Lybie bij Cyrene. Romeinen. Judeeers en ook proselieten, Kretenzers en Arabieren, allemaal hoorden zij het woord spreken in hun eigen tongval over de grote dingen van onze God. Ze raakten buiten zichzelf en begrepen het niet, maar sommigen bleven cynisch en zeiden smalend: ‘Die daar? Die zijn vol jonge, zoete wijn’.

Alex van Ligten deed de tekstuitleg, de preek die geen preek meer mag heten hoewel ik eigenlijk niet weet waarom niet. Pinksteren is een ‘uitleggerig gebeuren’, zegt hij. Bij Pasen en Kerstmis kun je je nog iets concreets voorstellen. Pasen: het feest van de bevrijding uit de slavernij, leven-door-de-dood- heen. Maar Pinksteren? Dat huis vol vuur en rook en dan de stem die spreekt over grote dingen? Welke grote dingen?

Het zoontje van Van Ligten, toen vijf jaar, wist het wel. Die zong ‘Geest van hierboven’ met zijn eigen tekst: ‘Wij mogen zingen van grote dingen, hijskranen en trekkers en hele grote vrachtwagens’ . Van Ligten blij dat hij tenminste een gemeentelid had die zich bij die ‘grote dingen’ iets concreets kon voorstellen.

Dit zijn de grote daden van God: de schepping van de wereld, de bevrijding van het volk uit de slavernij, en toen de openbaring bij de Sinai. De eigenlijke inhoud van het Pinksterfeest, dat zeven keer zeven dagen na Pasen God zijn woord heeft gegeven, geboden, richtlijnen, wegwijzers naar het beloofde land, de toekomst. Door de Geest van de Heer zijn de leerlingen van Jezus op de anderen gericht, ze doen datgene waar God ooit mee begonnen is: naar buiten treden, omzien naar anderen, iedereen willen laten delen in het goeds dat je zelf ondervonden hebt.

Eerlijk, zegt Van Ligten. We merken niet zoveel van de grote daden Gods. ‘Voor veel mensen is God dood, en voor veel anderen is geloven iets wat ze ernstig in verlegenheid brengt; je weet niet zo goed wat je daar nou precies mee aan moet, wat je je er bij voor moet stellen. En van de mensen die het wel precies weten, word je al helemaal niet vrolijk. Geestdrijvers die van zekerheden aan elkaar hangen’.

We zouden nu in schrille kleuren kunnen beschrijven wat er in de wereld allemaal niet deugt, en dus op gespannen voet staat met dat idee van God-met-ons. Maar dat weten we allemaal al. Dat we in een land leven dat de mensenrechten schendt en in een wereld waar mensen bij duizendtallen sterven en niet gelukkig zijn.

Met Kerst wordt het heil verkondigd: Immanuel, God is met ons.
Met Pasen klinkt de boodschap: God heeft ons bevrijd uit de slavernij en door de dood heen.
Aan die boodschap, God komt tot ons, en God heeft ons bevrijd, zit ook een belofte voor de toekomst. Want, zeggen we, ook als je er niets van merkt dat Hij gekomen is: Hij zal wederkomen. En ook als je niets merkt van heil en bevrijding: Hij zal je bevrijden. Dus Kerstmis en Pasen wijzen naar de toekomst, ze zijn vooruitblik op wat komen gaat.
Maar Pinksteren zegt ons: de oogst is binnen, onze wens om in leven te blijven, toekomst te hebben, is vervuld. De geboden zijn gegeven. Wat er van Godswege gedaan kon worden, is gedaan. De Geest is nedergedaald. En waar het om gaat is dat we nu zelf aan de gang moeten. Wij blikken niet meer vooruit op wat God nu nog eens zal presteren, maar nu wordt er naar ons gekeken: wat gaan wij doen? Wat gaan wij er van maken?

De dankbaarheid voor deze dag, de eerste dag van de rest van je leven. Je verlangen naar gekend, geweten en begrepen zijn krijgt een plaats in wat we op deze dag zingen: ‘Ontwapen mij, ontsta in mij, ga met mij waar niemand met mij gaat’. Daarmee gaan we de wereld in. Met een krachtige en hopelijk anastekelijke vrolijkheid. Op anderen gericht in plaats van op onszelf. En waar dat gebeurt, daar geschiedt een wonder: ieder zal je in zijn eigen taal van de grote daden Gods horen spreken.
Zo moge het zijn.

Deemoed geduld ontferming vonken geest –
waar mensen afgekeerd zijn van geweld,
niet zwichten voor de oude dode wereld
van geld is god of welk bewind dan ook
waar wij elkaar behoeden en doen leven
waar laatsten eersten zijn daar woont hij in.

Weest daarom een van harte en van hoop,
de geest bestiere uw intiemst verlangen:
een nieuwe aarde in gerechtigheid
waar brood en liefde is genoeg voor allen.
Geliefden, nooit heeft iemand God gezien.
Wie naar de liefde leeft, zal in hem wonen.

2 gedachten over “Rook en vuur

  1. De kerk bij ons in de buurt organiseerde weer een pinksterviering in het park. Dat doen ze vooral om wat meer samenhang in de buurt te creëren, mensen met elkaar in contact te brengen, om die reden houden ze ook eens in de maand een buurtmaaltijd met een thema. Er werd gezongen door het ‘wereldkoor’, we verdiepten ons in elkaars taal (multiculturele wijk), de kinderen konden springen, een kasteel bouwen en leren trommelen, er speelde een Nigeriaans combo, de lokale Falun Gong deed een meditatie en er was Nigeriaanse rijst met kip. Allemaal erg gezellig, de opkomst viel alleen wat tegen, maar de aanhouder wint. Jammer dat de Nigeriaanse christenen (Victory Outreach geloof ik) ons tot slot voorhield dat we Jezus nodig hadden, die hebben het multicultidebat nog niet helemaal onder de knie.

  2. Ik heb een reactie op deze vrije mening van hierboven geschreven.

    Christenen horen niet te zingen ontwapen mij. Maar bewapen mij-met de Kracht en de Geest van God.

    De Geest van God doet namelijk begrijpen waarom wij als mensen elkaar niet kunnen verstaan.
    Verstaan is begrijpen-terwijl wij hetzelfde zeggen in een andere taal. God heeft alle gaven en alle Wijsheid om ons zowel in taal te verdelen, als in cultuur (en dus taalverschillen) weer bij elkaar te brengen.

    De grote gemene deler- Liefde- komt van God in de mens. In de mens zelf woont alleen maar wanorde. Want niemand heeft ooit een antwoord-een formule, of een bewijs op hetzelfde moment gevonden of hetzelfde geacht, of in dezelfde -juiste context gezien. Vanwege de gevoelens en meningen en belevingswerelden die eraan hangen.

    De kerk is de familie zonder dat je weet wie je bent-en je leert elkaar kennen in 1 verbond. Het verbond van God voor alle mensen. Door een Supermens- en de meest geweldige heilige en nederige van allemaal, met de hoogste autoriteit. Jezus Christus.

    Bedenk jezelf dat gepraat over van alles verdeeldheid en tweedracht naast eensgezindheid plaatst. Die twee wegen zullen, ondanks respect voor elkaar, ondanks begrip en liefde voor elkaar nooit samengaan. Grote dingen kunnen emnsen begrijpen. Maar als je het niet begrijpt, wees dan blij met de dingen die je wel snapt. Een kind kan alle dingen van God en mens-die perfect samengaan, als de mens wil luisteren naar Hem- simpel en perfect verwoorden. Zo ongecompliceerd hee…..
    Laten wij ook niet met de spot op een ander komen aandragen als je eigen onbegrip. Jezus is mijn Bevrijder, nu en eeuwig.

    Multicultureel? Multicul(t)idebat? Het zal wel weer veelal over eten gaan , en wat ons zo kan binden op aarde. Kan de kerk daar niet tussen, dan heeft het multicultidebat geen zin. Want ook God’s Huis wil mensen dichter bij elkaar brengen-maar dan wel met een onvergankelijk voedsel. en daar is een hoop van te leren.
    Pasen, Pinksteren …en Kerstmis…elke dag!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *