Kind jarig. Die doet daar meestal net zo weinig aan als ik, want jarig dat wordt je vanzelf, dat is geen verdienste. Hoewel hij op zijn verjaardag wel eens met bloemen voor mij kwam aanzetten, want dat hij jarig is is natuurlijk wel mijn verdienste. We gaan lekker uit eten.
Flink stuk in de Volkskrant over de Ons Pardon manifestatie in Wageningen van gisteren, met foto. Goed zo. Want we hopen natuurlijk dat het voorbeeld gevolgd gaat worden. En naar tevredenheid zag ik dat mijn uitspraak – we doen het in de eerste plaats voor de mensen waar het om gaat, maar in de tweede ook voor onszelf, voor ons fatsoen – de kop heeft gehaald: ‘Generaal pardon moeten we doen voor het fatsoen’. Over het algemeen maak ik me er niet druk over, als ik ergens spreek, of ik voor vijftig of vijfhonderd of nog meer mensen spreek, en denk meer: dit moet nu eenmaal gezegd worden, en als er twee mensen zijn die zich er door erkend, gesterkt, gemotiveerd, geinspireerd voelen was het ook de moeite, maar toch goed dat het nu eens flinke aandacht in ten minste een dagblad krijgt.
Ook de paus heeft nu gezegd dat het hem reuze spijt. Tja. Hoe imbeciel kun je zijn om in deze tijd met een oorlogszuchtig anti-islamitisch citaat aan te komen zetten van de Byzantijnse keizer Manuel uit de middeleeuwen. Uit de tijd dus, dat christenen en Turken op leven en dood met elkaar vochten, en uitspraken gekleurd waren door het geweld en het wederzijdse vijandbeeld. Handig hoor. En wie hoort het nog als Ratzinger zegt dat dat niet zijn mening was? In Palestina hebben er aanvallen plaatsgevonden op kerken, in Gazastad, in Nablus en Tulkarm. En dat terwijl er historisch gezien nauwelijks ooit sprake is geweest van spanningen tussen Palestijnse christenen (op dit moment zo’n 2 % van de Palestijnen) en de islamitische Palestijnen. Haniya heeft al gezegd het zeer te betreuren, en ook de Palestijnse mensenrechtenorganisatie PCHR heeft de aanvallen veroordeeld.
Morgen Prinsjesdag. Nee, geen hoed voor mij. Dit jaar is er buitengewoon omslachtig omgegaan met de Miljoenennota. Die kregen we altijd onder embargo van te voren, zodat je meteen in de obligate tvprogramma’s en op vragen van de pers iets kon zeggen wat niet al te onbenullig was. Dit jaar moesten kamerleden van te voren een lijstje invullen welke onderdelen ze op Prinsjesdag zelf op een geheugenstickje mee willen nemen, welke onderdelen ze opgestuurd willen krijgen en welke onderdelen meteen in de prullenmand kunnen. Braaf mijn lijstje ingevuld. Blijkt de regering zelf gelekt te hebben. Dat is vals spelen. En een doorzichtige verkiezingsstunt. Zie de website van Jan, die is vanavond ook bij Witteman en Pauw.
Jan, over dat de Miljoenennota al op het journaal werd besproken, terwijl de fractievoorzitters die nog niet eens hadden:
Is dat dan erg? Ja, de reden waarom het kabinet de stukken niet eerder ter beschikking wilde stellen aan de fractievoorzitters zodat de Algemene Beschouwingen aanstaande woensdag en donderdag gehouden konden worden, is vervallen. De afspraak tussen kabinet en Kamer was: Geen gelek meer door het kabinet, de stukken openbaar op prinsjesdag en de Algemene Beschouwingen een week later.
Nu is het kabinet zelf met de stukken naar buiten gekomen. In hapklare brokken heeft men de lekkerste punten uit de begroting naar de media gelekt. De gang van zaken bewijst dat deze begroting misbruikt wordt voor campagnedoeleinden. Gisteren zat minister Wijn bij NOVA wat dom te lachen. Hij vond het allemaal heel vervelend, maar ja, de cijfers waren wél mooi. Dat kon ie wel verklappen!
(Halleh Ghoraschi)
Halleh Ghorashi, Iraanse Nederlandse, die binnenkort haar oratie houdt als bijzonder hoogleraar Management van diversiteit aan de VU, vanochtend in Trouw:
Dat integratie even niet voorkomt op de politieke agenda vind ik een verademing. De afgelopen jaren waren moeilijk genoeg. Het is vreselijk om dagelijks naar je werk te gaan terwijl je alleen maar het gevoel hebt dat jouw cultuur niet deugt. Neem de fixatie op allochtone vrouwen. Hebben wij de tijd genomen om te kijken wat zij zelf willen, hebben we gevraagd hoe zij willen emanciperen? Ik merk dat er een nieuwe fase is aangebroken. Iedereen heeft rust nodig om zich af te vragen waar we de afgelopen tijd mee bezig zijn geweest. Ik word steeds optimistischer.
Ik ook wel een beetje, voorzichtig. De scherpste kantjes van het ‘debat’ zijn er af. Maar we konden ook aan de reacties op de uitspraken van minister Donner zien hoeveel mensen nog steeds in een mum van tijd de kast opvliegen als gesuggereerd wordt dat de islamitische Nederlanders er gewoon bij horen en hun eigen zuil mogen hebben. En andere mensen zijn nog niet zo optimistisch als het gaat om hele concrete problemen. Zoals Ahmed Marcouch, de ‘eerste Marokkaanse burgemeester’, die ziet dat het in zijn Amsterdamse stadswijk Slotervaart met een deel van de bevolking nog helemaal niet goed gaat. (Volkskrant, vanochtend) Er zijn nog steeds jongeren die zich isoleren, die vrijwel onbereikbaar zijn geworden, en die voor veel overlast zorgen. Marcouch doorbreekt een taboe. Nee, niet ‘de islam’ weer de schuld geven van de radicalisering onder jongeren, maar wel kijken naar cultuurverschillen. Turkse, Surinaamse, Molukse en Somalische gemeenschappen brengen veel minder radicaliserende en overlast bezorgende jongeren voort dan de Marokkaanse. En dan moeten we ons toch afvragen hoe dat komt. Marcouch:
Hoe dat komt? Ik heb gemerkt dat in veel Marokkaanse gezinnen de jongens te hard, te liefdeloos worden opgevoed. Ze worden groot gebracht om te overleven. Ze moeten snel volwassen worden, desnoods met de harde hand. Ze zien hoe hun moeder wordt vernederd. Als hun vader binnenkomt, lopen ze naar buiten. Daar komt agressie van.
Marcouch werkt graag samen met de imam die geen blad voor de mond neemt bij het veroordelen van agressie en extremisme.
(Ahmed Marcouch)
Allereerst het extremisme, het geweld tegen niet- en anders gelovigen. ‘Giftige tongen’ die beweren dat de koran dergelijk gedrag voorschrijft, dienen niet te worden geloofd. Geweld, aldus de imam, hoort juist typisch niet bij moslims. En dan die jonge moslims, die gestolen goed van niet-moslims als ‘oorlogsbuit’ beschouwen: helemaal fout en anti-islam. Of die jongens die ’s avonds alleen maar thuis komen om te eten en hun ouders vervolgens om geld vragen. ‘Wat denken jullie wel!’ (zegt de imam) ‘De weg van Allah wijst naar werken en een maatschappelijke positie opbouwen. Schamen jullie je niet? Het rondhangen voor drukke winkels en het lastig vallen van vrouwen is verboden voor moslims!’
De Marokkaanse gemeenschappen, migranten waarvan de eerste generatie uit agrarische, arme gebieden afkomstig zijn, en vaak nog analfabeet waren, heeft nog te weinig charismatische figuren voortgebracht die de jongens een ander voorbeeld kunnen geven. Die mensen moeten de jongens uitleggen wat het eerste gebod van de profeet is. Lezen! Onderwijs! Dat zijn de sleutels naar civilisatie en beschaving. Marcouch: ‘de ouders moeten leren dat ze hun kinderen echt een islamitische identiteit willen meegeven, en dat dit helemaal geen bosting met onze (Nederlandse) waarden en normen hoeft te betekenen’.
Zoals Fadoua Bouali dat ook beeldend zei: als Marokkaanse jonge mannen zich misdragen tegenover vrouwen is dat niet door een teveel maar door een tekort aan islam.
Marcouch houdt zich actief bezig met de bewoners die door de jongens getreiterd worden, gaat naar de ouders toe, accepteert geen onzin. Nee, het is niet omdat die jongens te weinig vertier zouden hebben, dat is er genoeg. Het gaat er om wat de ouders hun kinderen structureel meegeven. En natuurlijk is het moeilijk, voor mensen om te beseffen dat ze niet meer op het platteland wonen maar in een stad. Marcouch: ‘zegt een vader: meneer Marcouch, tegen deze samenleving kan ik niet opvoeden. Ik wil niet dat hij hasj rookt, maar in de coffeshops kun je het kopen. Ik wil niet dat jij alcohol drinkt, maar overal is het te krijgen. Kuisheid schrijft de koran voor. Dat is moeilijk hier.’ Marcouch gaat onvermoeibaar door, maar is ook een realist. Het gaat nog vier generaties duren voordat de door hem gedroomde civil society ook tot het Amsterdamse Slotervaart is doorgedrongen.
Een mooie film om te bekijken, Yasmin, in de videotheken te huur. Gaat over de Pakistaanse gemeenschap in Engeland. Alle thema’s zitten er in: voor een jonge vrouw om een weg te moeten vinden tussen haar loyaliteit aan haar eigen traditionele gemeenschap en haar behoefte aan vrijheid in, en dat in de tijd na 11 september dat het wantrouwen tegen alles wat moslim is zo is toegenomen. Haar broertje die doorradicaliseert, haar wanhopige vader (prachtig gespeeld) die ziet hoe hij de zeggenschap over zijn kinderen verliest. Hartverscheurend. En met een open einde, want dat einde is nog niet in zicht. Aanbevolen.
En bij Donner en bliksem loopt nog een discussie over de democratie. Ik heb er net een stukje aan toegevoegd.
Ik maak uit de woorden van Ratzinger op dat hij die uitspraak citeerde om aan te geven hoe het juist niet moet. Daarin had hij wel wat duidelijker mogen zijn, want juist iemand in zijn positie zou moeten weten hoe snel er misverstanden ontstaan. Of zou hij het toch expres gedaan hebben? Hij had er natuurlijk beter aan gedaan helemaal niemand te citeren. Jammer dat veel zg. moslims weer met geweld reageren. Bevestigd weer het vooroordeel.
De heer Ratzinger heeft, als theoloog, nogal politiek-ontactisch gehandeld. (Hij lijkt Donner wel). Dat krijg je ervan als je een zinvolle adviserende instantie afschaft, en alles alleen wil doen. Als je het als top-Christen, die met Argusogen in de gaten wordt gehouden, over de relatie tussen religie en geweld hebt, moet je op z’n minst zo verstandig zijn de Kruistochten, Ierland e.d. niet over te slaan. Dit wekt toch onvermijdelijk de suggestie van eenzijdigheid. Ook al gaat het om ene citaat van een Middeleeuwse keizer, en is het niet je persoonlijke mening (naar het schijnt).
Aan de andere kant is het nogal onzinnig om het vertek van de paus te eisen, of zelfs maar het aanbieden van excuses. Dat is gezien de formele positie van de paus immers godsonmogelijk. Met zijn verklaring waarin hij duidelijk aangeeft dat het niet om zijn persoonlijke mening gaat en de gang van zaken betreurt (NIET echte excuses dus), gaat hij naar mijn idee echt zo ver als hij maar kán gaan.
Hoezeer ik ook kan begrijpen dat het allemaal gevoelig ligt, de acties in de islamitische wereld vind ik ook overtrokken, en minder invoelbaar dan bij de beledigende Deense cartoons. Dus: gauw maar weer over tot de orde van de dag!
Anja,het hele “missionaire” (of: missionarissen-?)kabinet Balkenende-III was voor campagnedoeleinden opgezet. Wat anders was dus te verwachten dan dit georkestreerde “uitlekken”?
Fraaie cijfers zouden hoe dan ook worden voorgeschoteld. Het “zoet” zou juist nu moeten worden opgediend. Aan de kiezers met enig smaakgevoel om duidelijk te maken, dat dit dessert de eerder opgediende zouteloze soep, het verzuurde brood en de smakeloze “spare ribs” niet goed kan maken…..
Een heel belangrijke factor bij het gegeven, dat het met relatief zo veel Marokkaanse jongens verkeerd gaat, lijkt me niet zozeer een “liefdeloze opvoeding”. Zwaar weegt volgens mij dat het voor de vaders zelf vaak nog tamelijk moeilijk zal zijn om een heldere oriëntatie op de huidige westerse samenleving, in combinatie en balans met de islamitische achtergrond, te verwerven, en daarmee door te geven. Zij ervaren niet direct wat hun kinderen buitenshuis meemaken. Een gevolg is, dat het gezag van de vader vaak slechts effect heeft waar hij het zichtbaar kan uitoefenen: in huis. Zolang de ouders niets horen of terugkrijgen over wat hun zoon buiten uitspookt, denken ze -of ze willen dat graag denken- dat het wel goed zal gaan. Dit gebrek aan begeleiding van jongens is funest.
Nog gefeliciteerd ,Amja metz oonlief! 🙂
Sorry: nog gefeliciteerd, Anja, met zoonlief! 🙂
Amja metz oonlief vond ik ook wel leuk. Oonlief zelf vast ook wel.
“Zoals Fadoua Bouali dat ook beeldend zei: als Marokkaanse jonge mannen zich misdragen tegenover vrouwen is dat niet door een teveel maar door een tekort aan islam. ”
Precies : een tekort aan islam , of om het anders te formuleren: een duidelijk begin van secularisering, met alle problemen van dien ,bv. hoe men zich gedraagt naar vrouwen toe zonder een of ander goddelijk voorschrift;
maar eenmaal van het geloof af is er meestal geen weg terug , met alle onzekerheid van dien , maar ook : nieuwe perspectieven, een nieuw soort respect, niet religieus geinspireerd , althans niet als ‘do or die’, maar humanistisch , wat ook religieus kan zijn maar niet per se ,
dus mogelijkheden tot samenwerking – hopen we dan maar.
( of the record) Als ik me niet vergis schrijf je altijd over ‘het kind’, als het om je zoon gaat? Is wat ongemakkelijk om te lezen. Ik heb het altijd graag over ‘mijn dochter’- ze is inmiddels 21. Wat gaat de tijd toch snel !! -)
Daarnaast vind ik het wel degelijk ‘een verdienste’ om weer jarig te worden. Een zoon van een collega van mij heeft bv. zelfmoord gepleegd – en als hij dat al deed …want er leek zo weinig reden ergens , hoewel hij leed aan depressies, pas 23.
Marcouch: ‘de ouders moeten leren dat ze hun kinderen echt een islamitische identiteit willen meegeven, en dat dit helemaal geen bosting met onze (Nederlandse) waarden en normen hoeft te betekenen’.
Ik weet dit niet. Misschien beseffen veel ouders heel goed dat ze hun kinderen juist geen ‘íslamitische identiteit’ kunnen meegeven omdat hun kinderen inmiddels ver daarvan verwijderd zijn.Misschien zijn de ouders zelf wel helemaal niet zo islamitisch trouwens.
Wat bijv., omgekeerd, de Moh.B’s cs. aan hun ouders verwijten : dat ze maar wat doen op dat gebied , in cultureel opzicht moslim zijn maar niet echt ‘diep’ geloven.
Dat klopt, is mijn ervaring. De vraag is alleen of het een verwijt moet zijn.Ik ken veel moslims die wel moslim zijn maar niet overdreven ‘gelovig’, meer sociaal/cultureel.Nog afgezien van degenen die uberhaupt niet geloven maar gewoon in dat wereldje meedraaien, wat ook nogal benauwend kan zijn.
Maar dan haast plotseling die enkele, ernstig gelovige kinderen die als eerste van de familie zelf de Koran lezen en dus ook weinig begeleiding hebben uit eigen familiekring , geen gesprekken, want je ouders weten niet echt waar je het over hebt.Plus de ongunstige politieke situatie en het idee van een eigen gelijk.
Secularisering en radicalisering tegelijkertijd , en niet stabiel.Dus schwitches van de ene naar de andere kant. Van beide kanten.
Cees, ernstiger dan het gebrek aan begeleiding door ouders van die jongeren die voor het eerst zelf de koran lezen vind ik hun verwijten aan de imaams dat die niet recht genoeg in de leer zijn. Die imaams hebben ervoor geleerd, hoe gebrekkig die opleidingen wellicht ook zijn. Die jongeren lezen, trekken conclusies zonder nadenken en bekritiseren degenen die de kennis wel in huis hebben. Ergens is een autoriteitsvacuüm ontstaan. De onmacht van de ouders is begrijpelijk: zij hebben vaak geen notie van de indrukken die hun kinderen opdoen. Maar dat die jongens en meisjes rechtzinniger willen zijn dan de geestelijken begrijp ik niet.
Aan de andere kant is wat er in moskeeën verteld wordt vaak erg genoeg. Het zoontje van een heel redelijk denkende Marokkaanse buurman van mij zit met een probleem. In de moskee (gewone buurtmoskee, niets radicaals aan) is hem wijs gemaakt dat Nederlanders geen moslims kunnen zijn. Nu ben ik toevallig een Nederlandse moslim, hij weet dat ik bidt, naar de moskee ga, de koran lees etc. Dat iemand uit overtuiging moslim kan worden is bij de betreffende imaam kennelijk niet opgekomen. In die moskeeën wordt een soort übermenschentheorie gepredikt. Alsof je een beter mens bent door de vermelding ‘moslim’ in je Marokkaanse paspoort. Dat vind ik werkelijk schokkend.
Hendrik Jan – Dat er wordt beweerd dat een Nederlander geen moslim zou kunnen zijn , zegt natuurlijk wel iets over het erbarmelijke niveau van sommige imams.Hoeveel er van zulk beroerd niveau zijn , weet ik niet , maar het is vragen om gebrek aan authoriteit.In radicale kring weet men wat dat betreft beter.Daarnaast heb ik meegekregen dat de nodige imams het Nederlands niet beheersen en dus niet of slecht in staat zijn om te communiceren met de moslimjeugd hier.Maar ook wat dat betreft geen zicht op percentages.