Achterhoedegevechtje, voor wie het interesseert. In de Trouw-bijlage Letter & Geest verscheen een recensie van Jimmy Carters boek Palestine, Peace not Apartheid, geschreven door de theoloog Hans Jansen. Ik had het er over, hier. Er verscheen vervolgens een miniberichtje in Trouw dat de auteur nogal was betrapt op plagiaat, en had overgeschreven van Dershowitz. Ik wees er op, hier, dat het er kennelijk alleen over ging dat Jansen zonder bronvermelding had overgeschreven, en nog niet eens dat hij van Dershowitz had overgeschreven, waarvan al bekend is dat hij meer een propagandist dan een historicus is.
Vandaag in Trouw, niet in de Letter & Geest bijlage, nog twee vernietigende artikelen.
Jan Dirk Snel heeft de tijd genomen om het boek van Carter naast het artikel van Jansen te leggen, en komt moeiteloos tot een hele reeks van feitelijke onjuistheden en valse voorstellingen. “Het artikel bevat niet een concrete aanwijzing naar of weerlegging van het boek”.
In plaats daarvan beweert Jansen maar wat. Carter zou beweerd hebben dat de Palestijnen het verdelingsplan hebben geaccepteerd en de Israeli’s niet. Het tegendeel is waar.
Carter zou beweerd hebben dat Israel een apartheidsstaat is. (Wat hij van mij betreft had gemogen). Niet waar. Carter had het over de bezette gebieden en de kolonisten.
Carter zou beweerd hebben dat de misdaden van de Israeliers erger zouden zijn dat die van het Zuid-Afrikaanse apartheidssysteem. Staat er niet.
Jansen geeft vervolgens zijn eigen interepretatie van het mislukken van de vredesbesprekingen. Haalt daarvoor Robert Malley aan. Arafat zou niet geinteresseerd zijn in een Palestijnse staat. Ik heb destijds het beroemde artikel van Malley en Hoessein Agha gelezen, Malley zegt het tegendeel.
Snel: ‘Een redactie die niet inzag dat Carter nooit geschreven kon hebben wat Jansen hem in de schoenen schuift, heeft gefaald. Plagiaat kun je niet vermoeden, een bedriegelijke weergave kun je onderkennen’.
Ernaast Van Doorn. Die kijkt nog eens een jaar of twintig terug toen Israel nog geen acceptabel terrein was voor onbevangen historisch onderzoek. De tijd dat de sprookjes nog springlevend waren, die door mensen als Dershowitz – en Jansen – ondanks het feit dat ze allang zijn weerlegd, maar herhaald blijven worden. En er zijn nog steeds mensen die die sprookjes liever geloven dan de historisch onderlegde kritiek op Israel tot zich door te laten dringen. Bij het grote publiek vallen ze nu eenmaal beter dan kritisch zelfonderzoek. Nog steeds.
Het verhaal van de jonge staat was vrijwel exclusief het product van politici, militairen en publicisten, druk doende met het ontwerpen van een ware nationale mythologie, met de Israeliers in de rol van moreel superiere helden – of slachtoffers – en de Arabieren, onder wie de Palestijnen, als de tweede dodelijke bedreiging van het Joodse volk sinds de Holocaust.
Zeg maar paradigma 1. Pas rondom 1990 begonnen de ‘nieuwe historici’ waaronder Benny Morris, ‘de ideologische Augiasstal uit te mesten, een uiterst ondankbaar werk omdat de realiteit die achter de officiele verzinsels zichtbaar werd, vaak nogal pijnlijk bleek te zijn’, zegt Van Doorn.
Twee van die ontmaskerde mythes noemt Van Doorn: dat de Israelische ‘onafhankelijkheidsstrijd’ een geval was van David tegen Goliath. Werkelijkheid: het goed bewapende Israelische leger streed tegen een zwakkere tegenstander.
En dat de Palestijnse vluchtelingen vanzelf of opgeroepen door de Arabische leiders als gevolg van de oorlog op de vlucht sloegen. Feit: er was sprake van een grootscheepse etnische zuivering die al voor de oorlog begon en er na doorging. Zie Pappe.
Tot het vaste repertoire, ook bij Jansen, hoort ook het bekende clicheverhaal over de groot-moefti van Jeruzalem die hulp probeerde te halen bij Hitler. Die krijgt ook bij Jansen een dominante rol toegeschreven in de strijd van de Palestijnen tegen de Israeliers, hoewel daar niets van is bewezen – behalve dat hij inderdaad hulp zocht bij de nazi’s.
Nog een: de joodse leiders zouden veel meer joden uit de klauwen van nazi-Duitsland hebben willen redden, als ze de mogelijkheid hadden gehad. Het hoort bij de vaste leerstukken om de noodzaak van de staat Israel mee te verdedigen. Werkelijkheid: Ben Goerion was nauwelijks geinteresseerd in de Holocaustslachtoffers, die hij als onbruikbaar zag voor de opbouw van de nieuwe joodse staat. De belangstelling voor de Holocaust kwam pas veel later. Zie Tom Segev met zijn dikke studie: ‘The seventh million: The Israelis and the Holocaust’, uit 1993.
En dan natuurlijk het ‘genereuze aanbod van Barak’ dat door de Palestijnen zou zijn afgewezen. Ook Van Doorn wijst er op dat die mythe al door Robert Malley en Hossein Agha ruimschoots was weerlegd, dezelfde Malley die nu door Jansen wordt aangehaald om het tegendeel te beweren.
Van Doorn raadt ons het boek aan van Lander Corluy, ‘De strijd om het geheugen van Israel’, waarin de vaste mythen worden weerlegd, ‘koel en evenwichtig’. (En misschien moet ik daar hier voor het weblog eens een overzicht van maken, want ook hier blijven de apologeten van Israel de oude sprookjes maar opsturen, en het wordt zo vermoeiend en saai om steeds maar dezelfde antwoorden en dezelfde verwijzingen naar de historici te moeten maken.)
Jansen heeft dus veel van Dershowitz overgeschreven, en net als ik verwijst Van Doorn naar Norman Finkelstein, ‘De drogreden van het antisemitisme: Israel, de VS en het mosbruik van de geschiedenis’ – ik zei wel dat in de Nederlandse vertaling een uitgebreid schema waarin de feiten naast elkaar worden gezet ontbreekt, daarvoor naar de Engelstalige versie ‘Beyond Chutzpa’.
Het boek van Carter verdiende een kritische bespreking, vindt ook Van Doorn. (Leo Kwarten deed dat dus wel, in de Volkskrant. Zie hier) ‘Maar wat Jansen presteert, heeft niets met recenseren te maken. Het is een woedende filippica, gebaseerd op een uiterst onkritische kijk op Israel’.
En wat Van Doorn betreft is de redactie van Letter & Geest, ook na het vertrek van Jaffe Vink, op de vanouds bekende manier de fout in gegaan. Het blijft sukkelen met die bijlage.
In Letter & Geest zelf vanochtend geen woord over de kwestie.
O, en de column van Van Doorn is te vinden op de Trouw website. Hier. Een uitgebreider versie van het opiniestuk van Jan Dirk Snel is te vinden op zijn website. Hier. Kun je meteen lezen wat er bij komt kijken om een opiniestuk geplaatst te krijgen als de redactie daar niet bij voorbaat blij mee is.
Uhm ik heb het boek hier liggen en op de achterflap staat de zin: “A system of apartheid, with two peoples occupying the same land but completely separated from each other, with Israelis totally dominant and suppressing violence by depriving Palestinians of their basic human rights.”, lijkt me duidelijk.
Nog iets: Carter geeft ook lezingen over zijn boek en zegt daar iedere keer dat Israel erger is dan Zuid Afrika ten tijde van de apartheid, zie hier:
http://www.haaretz.com/hasen/spages/799476.html
Je schrijft dat het Israelische leger in ’48 goed getraind was, ook dat is echt onjuist. Het merendeel was ongetraind op een handvol WO II veteranen na. David Ben-Goerion schatte de kans op winst voor Israel op op zijn best 50%, dat is beschreven.
En ik zou nog best door kunnen gaan.
Ongetwijfeld zou je door kunnen gaan met het wederom afwerken van het bekende reperoire van de Israel apologeten, Sander.
Alleen, die sprookjes zijn al weerlegd door de historici.
Zoals ook Pappe overtuigend laat zien dat Ben Goerion voor de buitenwereld graag deed alsof het voor de Israelische troepen er op of er onder was, terwijl ze binnenkamers heel goed wisten dat ze al gewonnen hadden.
Lees maar na, Sander, en kom hier niet met al achterhaalde rommel.
En als je echt denkt dat je het beter weet dan de al geciteerde historici hebben onderzocht, kom met bronnen. Wie heeft aangetoond dat ze ongelijk hebben? Op grond van welke feiten? En waar staat dat?
Geldt ook voor de vaste klanten die al weer klaar staan.
Kijk op zich ben ik er helemaal voor om geschiedkundige gebeurtenissen nog eens tegen het licht te houden. Het komt regelmatig voor dat je dan toch tot interessante nieuwe inzichten komt. Zo komen er nog steeds hele interessante nieuwe feiten over WOII boven en een boel mooie boeken.
Achter de hele revisionistische stroming die nu is opgestaan en die schrijft over het Midden-Oosten conflict zitten naar mijn idee vooral politieke motieven. Het gaat ineens over “apartheid” en “etnisch zuiveren” als we het over Israel hebben, ik vind dat echt beneden de gordel en jij bent slim genoeg om te weten dat dat soort vergelijkingen echt mank gaan.
Jij draait de bewijslast om, je hebt een of twee of drie “historici” gevonden die hele andere dingen roepen dan wat iedereen voor waar aanneemt (bevestigt door ontelbare bronnen) en dan moet ik bewijzen dat die mensen ongelijk hebben.
Het verhaal van “a land without people for people without a land” is wat te rooskleurig, zo ver wil ik wel gaan.
De Arabieren dachten dat ze boel wel even ethnisch zouden zuiveren zodra de Britten zouden ophoepelen toen het mandaat ophield. Groot Moefti (je kan het niet leuk vinden maar hij bestond echt) Haj Amin Al Husseini van Jeruzalem zei in 1948 (Howard M Sachar, A History of Israel (New York: Knopf, 1979), p. 333.):
“I declare a holy war, my Moslem brothers! Murder the Jews! Murder them all!” (tijdloze tekst blijkt wel).
De leider van de Arabische Liga, Azzam Pasha, verklaarde “jihad”. Hij zei publiekelijk:
This will be a war of extermination and a momentous massacre which will be spoken of like the Mongolian massacres and the Crusades. (New York Times, May 16, 1948)
Het enthousiasme voor oorlog was aan Arabische kant in tegenstelling tot wat vaak gedacht wordt niet heel groot en er was veel onderling wantrouwen. Men was vooral bang dat een van de andere landen teveel gebied zou pakken van de joden als men niet mee zou doen. Vooral onder druk van de publieke opinie trokken de Arabische legers ten strijde.
Jij zegt met de kennis van nu “Werkelijkheid: het goed bewapende Israelische leger streed tegen een zwakkere tegenstander.” Anja, als ik naar jou luister dan stond er in 1948 ineens uit het niets een geoliede zionistische moordmachine klaar om Palestina etnisch te zuiveren, dat is echt de wereld op zijn kop en bovendien hoor ik je ook nooit over de slachtingen die Arabische milities aangericht hebben onder de joodse bevolking. Er woonden toen nog maar 600.000 joden in Israel en het merendeel kwam rechtstreeks uit de kampen en had niet echt heel veel zin om te vechten, trust me. De Arabieren waren vol zefvertrouwen dat ze de klus wel even zouden regelen en waarom zouden ze dat niet denken: 6 landen met 50 miljoen mensen en betere bewapening. Israel had in 1948 nog geen serieus professioneel leger, geen tanks en artillery want ze bestonden immers net en bovendien hadden ze te maken met een wapen embargo waardoor er eigenlijk alleen wat wapens uit Tsjechoslowakije kwamen. De luchtmacht, het latere paradepaardje stelde helemaal niets voor vergeleken met buren als Egypte. David Ben-Goerioen zei tegen Golda Meir dat hij de kansen van de prille staat op 50% schatte, staat in de biografie van Meir, “My Life”. De biografie van de Israelische generaal Moshe Dayan (heel mild over Arabieren trouwens) laat ook zien dat ze begin ‘48 beslist niet gerust waren op een goede afloop en hij schrijft ook dat het aantal getrainde troepen ver onder de maat was (hoe kan dat ook anders?).
Uiteindelijk bleek Israel wel sterker maar dat kwam toch echt door zwakte en verdeeldheid aan Arabische kant en ook niet zonder het verlies aan Israelische kant van 1% (!) van de bevolking. Getalsmatig was Israel fors in de minderheid en ze beschikten ook niet over geavanceerde wapensystemen. Er was in die tijd natuurlijk ook weinig bekend over de gevechtskracht van de Arabische legers maar zeker het Jordaanse leger was erg effectief vanwege Britse training en officieren en daarom slaagden ze er ook in Oost-Jerusalem in te nemen en judenrein te maken. Het heeft Israel en eigenlijk iedereen verbaast dat ze in staat waren om gebied te veroveren op de Arabieren in ’48 en ‘49. Ze hadden wel een geheim wapen: geen alternatief. Betere verklaring voor het Israelische militaire succes is het inmiddels klassieke stuk “Why Arabs lose wars” van De Atkine: http://www.unc.edu/depts/diplomat/AD_Issues/amdipl_17/articles/deatkine_arabs1.html Stuk belicht ook heel mooi de culturele achtergronden van het slechte presteren van Arabische legers tegen Westerse troepen en materieel.
Vond deze: http://www.mideastweb.org/jeruint.htm ook wel aardig, van de Haganah inlichtingendienst begin ’48 en beschrijft de militaire situatie in en rond Jerusalem en laat zien dat het echt geen smooth sailing was voor Israel.
Dat aura van onoverwinnelijkheid kreeg Israel pas na de zesdaagse oorlog in ’67 maar in ’48 gaf men geen stuiver voor de kansen van Israel. Ben wel van mening dat toen de rookwolken opgetrokken waren in ’49 Israel er een stuk gezonder bij stond en tegen die tijd ook betere bewapening en getrainde militairen had dan aan het begin maar toch echt nog steeds de underdog.
Je probeert het nog eens Sander, maar wat mij betreft tevergeefs.
Dat er een etnsiche zuivering plaats vond valt feitelijk niet meer te ontkennen. Zelfs de zionist Morris doet dat niet meer. Dat staat hier allemaal al uitgebreid vermeld. Dat er mensen zijn zoals ik, die daar de politieke consequenties uittrekken, uiteraard. Maar eerst was die etnische zuivering er, anders had ik die politieke opvattingen niet hoeven te ontwikkelen.
Idem dito over apartheid. Niks plotseling. En gewoon aantoonbaar.
Wat je nog eens illustreert is wat ik al zei, en nog eens, lees Pappe, wat de leiders als Ben Goerion en ook Dayan naar buiten brachten is heel wat anders dan wat ze binnenkamers zeiden en die papieren daarvan daar kan Pappe je op wijzen.
En die groot-moefti, waar de Israel apologeten zo dol op zijn, is hier al enige keren langs geweest. Ja, hij bestond. Ja, hij heeft geprobeerd hulp bij de nazi’s te halen. Nee, dat is het niet gelukt en verder was zijn rol marginaal. Ook dat is al eindeloos uitgezocht. Zie ook Pappe, Finkelstein enz. Zie Morris, zie Shlaim.
Dus jij wil graag in het helden cq slachtoffersverhaal van Israel blijven geloven, en je blijft gewoon het oude, al zo grondig weerlegde verhaal herhalen. Je neemt in ieder geval niet de moeite de nieuwe historici te lezen, die niet voor niets bergen werk verzet hebben. Je doet maar, Sander.
Ik weet wel wat van militaire historie en ik vind het verhaal niet geloofwaardig dat de Israeli’s begin ’48 al wisten dat het geen enkel probleem was om de Arabieren militair te verslaan, het leek toen gewoon heel erg niet goed voor Israel.
De rol van de groot-moefti van Jerusalem was inderdaad vrij marginaal hoewel hij populair was onder de bevolking. Hij bovendien wel een eigen militie ten tijde van de onafhankelijkheidsoorlog die wat burgers de keel heeft afgesneden maar zijn rol was inderdaad beperkt omdat Arabische leiders hem om onduidelijke redenen op een zijspoor gezet hebben. http://en.wikipedia.org/wiki/Mohammad_Amin_al-Husayni
Ik ga proberen Pappe te lezen, ik lees echt niet alleen dingen die in mijn straatje passen maar deze man gaat naar ik begrijp nog een stuk verder dan Morris. Ben bang dat het voor mij net zo’n martelgang gaat worden als “Pity the Nation” van Robert Fisk…
Stel:
Het was in 1948 allemaal anders gelopen. Wat we nu Isreël noemen , was geheel toegewezen aan de Arabieren, die daar het land Ismaël stichtten met instemming van de Verenigde Naties. Immers alle Arabieren stammen af van Ismaël, zoon van Ibrahim(=Abraham), door hem de woestijn ingestuurd. Maar Ismaël kuierde niet veertig jaar klagend rond, maar liep meteen door naar Mekka waar hij de Ka’aba bouwde, het centrale heiligdom van de vredelievende Islam.
Zo werd er dus één duidelijk Arabische staat Ismaël, erkend door de hele wereld. Ismaël gooide snel die paar Joden die er nog woonden(maar waar in de wereld wonen nou géén Joden?) buiten en hief trots de halve maan boven Al Quds, voorheen Jeruzalem. Maar de Joden, die zoals bekend de macht in de wereld in handen hebben, vielen vanuit wel 22 Joodse staten het kleine Ismaël binnen. En dat konden ze makkelijk, want er was geen Arabische Liga, maar wel een Joodse Koek van 22 landen met een oppervlakte van 13.687.041 km2, tegen 22.145 km2 voor het kleine Ismaël. Ze vielen binnen vanuit Jozuanië(voorheen Jordanië), vanuit Ezrak(voorheen Irak) en vanuit Zacharië(voorheen Syrië). En er was geen Marokko maar Michakka, geen Libanon maar Liviticon, geen Egypte maar Ezechiepte, en geen Saoudi-Arabië maar Schlomo-Arabië. Zonder uitzondering, want we zijn in het Midden-Oosten of niet, Joodse staten waar geen democratie was en vrouwen en minderheden geen rechten hadden. Dus die Koerden konden hun land wel vergeten, de Joden in Darfur konden ongstoord de inheemse bevolkeren miljoenvoudig uitmoorden, en de Berbers in Michakka werden dor de Joden de bergen in gedreven, zodat hun cultuur en taal teloorging en hun inkomen zo daalde dat sommigen(honderduizenden) hun toevlucht zochten in Westerse landen als Nederland, waar ze met hun kritiek op de Joden maar al te welkom waren! Trouwens, het Joodse Michakka bezette de Westelijke Sahara vanwege de fosfaatvoorraad en de Joodse koning liet tienduizenden Polisariostrijders zonder vorm van proces in vieze gevangenissen wegrotten. Die dictatoriale Jood trok zich niets aan van de wereldwijde protesten tegen de muur van 2500 kilometer die hij om het gebied plaatste….Want zoals menig linkse activist wist, “de Joden kunnen doen wat ze willen vanwege hun enorme olievoorraden en de steun van Amerika!” Uiteraard nam de hele wereld het op voor het kleine Ismaël, dat geen olie had, maar alleen de intelligentie van haar Arabisch inwoners, die, begrijpelijkerwijs, al spoedig de atoombom ontwikkelden tegen die 22 landen van de Joodse Koek! Maar de Joden gaven niet op, integendeel. Ze hingen hun kinderen handgranaten om , en in alle Joodse schoolboeken stond dat het een mitswe(plicht, Jihad) was het Arabische Volk te vernietigen, omdat die Ismaëli’s zich als “Satanskinderen tegen G’d verzetten en tegen de mensheid complotteren.”
En als die met handgranaten behangen kindertjes dan televisie keken, zagen ze een konijn met keppeltje op, dat opriep de beledigers van de profeet Elia te doden en alle Arabieren de zee in te drijven.
>
> En zo bestond het nog immer bedreigde maar dappere Ismaël dan zestig jaar. Dat werd herdacht met congressen in de Rai en het Hilton, waar gastspreekster Gretta Duisenberg geëmotioneerd sprak over “het kleine Ismaël waar onze Arabische broeders al zestig jaar onderdrukt worden door een enorme overmacht aan Joodse nazi-staten.”
en vervolgens ontroerd haar neus snoot in een geblokte sjaal. En kranten vroegen zich af hoe het toch mogelijk was dat de wereld zweeg over al die Joodse staten, “die de internationale gemeenschap, ondanks de flagrante schendingen van de mensenrechten en het gebrek aan democratie, gijzelen met hun Joodse olievoorraden.” En men vroeg zich af of de VN niet iets moest doen aan de voordurende raketbeschietingen vanuit de Genisis-stripen….en…en…..
Je bent geen realist, realist, maar een sprookjesverteller.
Je kop zit vol met cliche’s.
Als er om wat voor reden dan ook geen staat Israel was gevestigd in Palestina, in 1948, dan had er ook niets ’toegewezen’ hoeven te worden, want de Palestijnen woonden er al. Dan was het gewoon een staat geworden net als de omringende landen die zich los maakten van het kolonialisme. Dan hadden daar net als toen nog steeds joden gewoond. De Arabische bewoners van toen hadden niets tegen joden, ze hadden wat tegen zionisten. En dan had je dus nu Palestijnse joden gehad, zoals het ook zeer waarschijnlijk is dat de joodse gemeenschappen in andere landen intact waren gebleven.
En dan had Gretta Duisenberg geen speeches hoeven te houden en was mijn weblog ongetwijfeld over andere zaken gegaan.