Nieuwe blog in de webwereld. Ronald van den Boogaard ken ik nog van de roemruchte vrijdagse radiouitzending Het Gebouw van de VPRO. Daar wilde ik nog wel naar luisteren. In de tijd dat de VPRO nog zo herkenbaar de VPRO was. Ik zat nog eens 24 uur met hem in een huis in Haarlem voor een marathonuitzending. Ik was de vaste gast, en de bedoeling was dat we al die tijd opgesloten zouden zitten op een kamertje en dat de ontboezemingen dan wel zouden komen. We ontsnapten nog wel eens, en gingen een borreltje jatten uit de koelkast van de gastvrouw.
Ronald van den Boogaard is nu met ‘pre-pensioen’ en is een weblog begonnen waar hij de verhalen die vroeger voor de radio waren nu kwijt kan. Specialiteiten: reizen, eten (recept voor Zierikzeese waterzooi) en het verzamelen van nieuwe woorden, zoals daar zijn de verspaarlamping, de topneplaptop en de belspeldel. Zie www.ronaldvandenboogaard.nl
Bij Ronald mag je komen lezen, maar reageren, als je niet toevallig zijn email hebt, is er niet bij. Misschien wel verstandig. Er zijn meer weblogs waar dat niet kan, zoals van Bie, van Hanneke Groenteman en Francisco Jole. Bij Klaas de Vries kon het ook niet. Ik overweeg af en toe ook om mijn weblog om te bouwen en de reacties te laten schieten, vanwege de tijd die het kost en de rotzooi die je krijgt. Maar dan zouden we ook veel interessante bijdragen missen. Ik heb er voor gekozen om wel reacties toe te staan maar erg streng te zijn in het modereren. Dat levert een nieuwe stroom modder op, maar werkt uiteindelijk goed. Het heeft wel een nieuw werkwoord opgeleverd, oa bij Wikipedia te vinden: het ‘meulenbelten’. Oftewel onwelgevallige reacties er af smijten. Het is me een eer om een van de pioniers te zijn die proberen om van een in principe erg leuk medium iets te maken en vast te houden dat niet ten onder gaat in de bagger. Andere webloggers geven er inmiddels de brui aan, wat dan ook weer zo’n gezellige stroom reacties op gang zet in de trant van ‘geen ruggengraat, geen ballen, moet ie maar tegen kunnen’, met andere woorden, wij gooien met stront en jij moet dat maar goed vinden. Er zijn dus mensen die daar geen zin meer in hebben, zoals Volkskrant blogger Bert Wagendorp. Ik hou het nog wel een tijdje vol, maar ik ben dan ook erg streng geworden en bedien de deleteknop nu met de pink.
Over hoe bezoekers een weblog kunnen gijzelen.
Zie hier.
PS. Bij ‘nog eens Karen Armstrong’ vraagt Clara Legene zich in een middernachtelijke gedachte af waarom zoveel mensen op dit weblog zich verschuilen achter een nickname of alleen met een (al of niet fictieve) voornaam ondertekenen. Als je nou toch zo voor vrije meningsuiting bent, kun je dan niet gewoon laten weten wie je bent? Ben ik het mee eens. Het grootste deel van de bagger komt ook van lui die zichzelf dapper verstoppen achter valse namen en vaak ook nog valse emailadressen. Draagt allemaal bij aan de verloedering van wat een mooi medium zou kunnen zijn.
Bedankt voor de formidabele aandacht. Ik heb overigens een rubriek ‘opmerkingen’. De eerste reacties heb ik ingekort en in 1 stukje verwerkt. Daar komt de waterzooi vandaan.
Maar als er veel meer reacties gaan komen is dat natuurlijk ondoenlijk.
O ik zie het. Dat zit erg beschaafd weggestopt. Het helpt natuurlijk als je het niet hebt over Palestina, moslims, migranten, vluchtelingen en linkse politiek. Of over Hirsi Ali, Verdonk of Wilders. Of over geloof, terrorisme, en de ‘botsing der beschavingen’. Of over racisme. Of over de multiculturele samenleving. Of over Mak, Armstrong of Tariq Ramadan. En als het over reizen gaat dan liever niet naar Gaza.
Recepten lijkt me wel veilig.
Hoewel.
Couscous?
Anja, “het gebouw” van Ronald was ook mijn favoriete luisterprogramma, heerlijk op vrijdagochtend achter de strijkplank luisteren naar de boeiende gesprekken met leuke gasten die echt iets te vertellen hadden en waarvan je ook iets kon leren.
Nu is er in de zomermaanden het ‘marathongesprek’ ,ook altijd heerlijk om naar te luisteren.(nog steeds achter de strijkplank)
Was er in die tijd ook niet ene Anton afzo, helaas ben ik zijn naam vergeten die met een heel aparte schrapende stem ook zo geweldig kon voorlezen.
Ik ga zeker op de website van Ronald kijken.
De reden dat sommigen alleen hun voornaam/nickname gebruiken is vaak ook gewoon omdat ze gehecht zijn aan hun privacy en niet ‘googlebaar’ wensen te zijn. Maar die anonimiteit moet inderdaad niet gebruikt worden om ongegeneerd barbaarse taal uit te slaan. Ik vermoed dat in de toekomst het web eigendom zal zijn van de overheid, net als de ether dat nu is na in het begin in beschikbaar te zijn geweest voor allerlei pioniers. Er zijn al interessante juridische ontwikkelingen op het gebied van auteursrecht en uitlatingen op het internet.
Inderdaad betreur ik het met je dat de vpro de vpro niet meer is; ik voel dat als een enorm verlies…
Oók jammer Anja dat jij je de idiotie -die de lastpost veroorzaakt- zo aantrekt; meen ik uit de grond van mijn hart.
Misschien kun je iemand van de SP, of een vrijwilliger waarin jij veel vertrouwen hebt, vragen om als ‘filter’ op te treden? Wanneer je hier een tijdje meeloopt en politiek geïnteresseerd bent moet dat toch niet zo moeilijk zijn…?
Jij hoeft dan persoonlijk al die ‘shit’ niet meer te lezen en over je heen te laten komen en kunt je wijden aan zaken die veel belangijker zijn en waar je goed in bent.
Het mag natuurlijk nooit zo zijn dat je capituleert voor dit soort lieden ; ik geef toe makkelijk praten te hebben maar zou het in de eerste plaats vreselijk vinden voor jou maar evenzeer voor iedereen die jou een warm hart toedraagt en met jou en je ‘log’ meeleeft…
Ik wil graag zelf bepalen waar ik de grens leg, Paul Jan, dus ik ga dat niet aan anderen overlaten. Die grens ligt niet voor eeuwig vast, al komt echte bagger er niet op. Ik experimenteer soms ook met wat ik doorlaat, omdat ik op zich niet tegen ben om de ’tegenstanders’ ook aan het woord te laten, als het hier maar niet wordt ondergekalkt door steeds maar datzelfde kleine luidruchtige clubje, waardoor de mensen waar ik het voor doe af gaan haken. Wat zou gebeuren als ik niet een grens trok.
Ik heb er ook aan moeten wennen dat ik iets deed dat aanvankelijk voelde als tegen mijn principes. Ik ben erg voor openheid, en ook voor discussie tussen mensen die het niet met elkaar eens zijn, en ik ben van huis uit erg anti-autoritair. Maar ik ben ook erg verwend door een omgeving van verstandige mensen waarmee dat kon, mensen die ook beroepsmatig hadden leren communiceren en gewend waren aan onderlinge verschillen. Ik moest er dus erg aan wennen om een een virtuele ruimte te komen waar je mensen treft met wie dat echt niet kan, voor wie wat ik onder vanzelfsprekende fatsoensnormen verstond eenvoudig niet gelden. Dat vond ik nogal schokkend, erger dan de shit zelf. Als iemand mij voor moffenhoer uitmaakt kwetst mij dat niet persoonlijk, daar is het te idioot voor, het is meer dat ik er misselijk van wordt dat er mensen zijn die daar hun toevlucht toe denken te moeten nemen. Wat is er met die lui aan de hand, hoe komen ze zo kapot? Wat heeft ze zo beschadigd?
In het begin had ik er ook meer last van dan nu, af en toe echt de behoefte maar eens extra onder de douche te gaan. Maar het went, je ziet het meestal meteen, ik lees het dan ook meestal niet meer verder. In de grensgevallen moet ik er echt even over nadenken, en ook dat laat ik niet graag aan een ander over.
Ik denk dat de mensen van hierboven, die nu afhaken, niet op tijd hebben ingegrepen en het te ver op hebben laten lopen. Of het zich te persoonlijk aantrekken. (Ik doe dat niet, die troep gaat niet echt over mij.) Of net als Femke Halsema in het begin, toen ze met een weblog begon, nog dachten dat het wel voldoende zou zijn om mensen op de regels te wijzen. Er zit misschien ook een stevige portie teleurstelling bij, dat het onmogelijk blijkt om controversiele onderwerpen aan de orde te stellen zonder dat je voortdurend op je hoede moet zijn wanneer je in moet grijpen. Als je nogal anti-autoritair bent aangelegd is dat niet leuk.
Maar zoals je ziet, ik ‘capituleer’ geenszins. Het blijft gewoon de vraag of het weblog op deze manier bij voldoende mensen in een behoefte voldoet, en of de moeite die ik daar voor moet doen in verhouding blijft en het antwoord is ja.
Geachte mevrouw Meulenbelt,
Bijna dagelijks lees ik met veel intresse uw weblog en de door u geplaatste (doorgelaten) reacties. Altijd kijk ik even welk onderwerp er aan de orde is. Dit doe ik niet alleen omdat de onderwerpen mijn interesse hebben, maar juist ook omdat mensen kunnen reageren en ik ook graag hun meningen lees. Daarbij vind ik het heel prettig dat u van te voren een filter toepast. Dit geeft mij een veilig gevoel. Bij u hoef ik niet bang te zijn een reactie tegen te komen die alleen maar kwetsend is om te kwetsen. Dit in tegenstelling tot veel andere weblogs en internetfora. Hierbij geniet ik van de gedachtenwisselingen die vanuit de reacties ontstaan, de believers en disbelievers. Ook ik ben iemand die geloofd in de vrijheid van meningsuiting, maar daarbij de grenzen hiervan en het respect voor de mening van een ander heel erg belangrijk vind. Kort gezegd: Lees ik met veel plezier uw weblog en hoop ik dat u ondanks het vele werk en de vaak negatieve reacties hiermee nog een tijd door zult gaan. Het wordt buitengewoon gewaardeerd.
En wat betreft de VPRO radio. Hoewel veranderd ben ik nog steeds een enthousiast luisteraar met veel waardering voor de programma’s. De VPRO vult bij mij nog steeds een leemte bij de andere omroepen als het gaat om opinievorming en orginaliteit in onderscheiding. Hoewel die minder is dan vroeger. Maar wellicht heeft men hier oren naar.
Germa Verburgh
Een vrijdagochtend bij de VPRO die mij altijd bij zal blijven was die in 1989 toen in Berlijn de muur viel. De VPRO had iemand per vliegtuig naar Berlijn gestuurd. De hele ochtend zat ik aan de radio gekluisterd.
groet,