Nog steeds helaas. De oplossing leek nabij. Alles zit er nu op en d’r an, maar niks geen internet op mijn PC. Kind heeft modem mee naar zijn huis genomen. Daar doet ie het wel. Dus ligt het aan het signaal dat het huis inkomt, dat te zwak is, en of ligt het aan de kabel die niet goed is – ik zeg als digibeet ook maar wat, en voor mijn geestesoog zijn we zo maanden verder voordat dat in orde is.
Dus moet het maar even via de laptop. Maar die is ook niet helemaal tof. Alles duurt drie keer zo lang als normaal. Dan gaan we daar maar wat aan doen. Met laptop onder de arm naar de laptoppendokkiedokkie, en dan hopen dat het daar ook geen maanden duurt of een paar van die slimme jongens op scooters langs laten komen. Ik neem mij voor om me niet in de stress te laten jagen want er moeten ook nog vijftig dozen uitgepakt, de ontluchting doet het nog niet, er lekt nog wat onder het aanrecht, en het gewone leven gaat ook door, al hebben we volgende week wel weer reces van de Eerste Kamer.
Ondertussen geniet ik voor zover dat tussen de dozen kan van mijn nieuwe huis. De poezen vinden het hier wel leuk, Lydia, al moesten ze de eerste dagen erg vaak op me komen zitten om uit te hyperventileren van alle opwinding. Gisteren waren ze voor het eerst op het balkon. Dat is voor binnenpoezen een hele belevenis, want buiten heb je WIND! HUUUU! Een onzichtbare kracht die je haartjes in de war maakt en in je oortjes blaast, en je kunt niet eens terugslaan! Grappig genoeg was die terrorist Josephine veel banger dan de angsthaaspoes Kobus, die is overal al bang voor dus dit kan er ook nog wel bij.
Maar de zonsopgang die ik ’s ochtends zie vanuit mijn nieuwe slaapkamer is prachtig. ik zit op vierhoog, en kijk vanaf mijn schrijftafel net over de daken heen, en zie Hollandse luchten, vers groen en veel vogels. En dat weegt weer ruimschoots op tegen het gegeven dat ik ’s ochtends in kimono met de lift naar beneden moet om de ochtendkranten op te halen. Nieuwe gewoontes. Met de diertjes overlegd of dat geen leuk taakje voor ze is, ’s ochtends de kranten even ophalen, maken ze zich ook eens nuttig. Maar de knoppen van de lift zitten op menshoogte, en met vier voeten krijg je ook het sleuteltje van de postbox niet omgedraaid, dus het blijven een stelletje uitvreters die zich dankzij het feit dat ze geen handen hebben kunnen laten bedienen. Zij wel.
Ik zal eens kijken of het me via de laptop lukt om weer eens wat foto’s op mijn weblog te krijgen.
Anja, dank je wel!! 😀 Ja, leuk he…eerste keer buiten. Wacht maar tot van de winter (hopenlijk) sneeuw valt. Moet je dan eens kijken….. 😀 😀 Uitpak ze en probeer af en toe wat te ontspannen. Uiteindelijk komt alles gewoon in orde…. 🙂
Wat blijkt: in de beperking toont zich de meester (m/v).
Hallo Anja,
Leuk om te lezen hoe het bij jou gaat. Ik heb net vanmorgen mijn huurcontract getekend en de sleutels gekregen. Ik ga naar 9 hoog en kan dus heel ver weg kijken. Deze flat is de eerste waarin ik niet meteen 5 lagen behang hoef af te steken. Ik hoef alleen maar een paar muurtjes te witten en vloerbedekking te leggen. Gordijnen zijn al op maat. Gelukkig heb ik na mijn Afrika-avontuur bijna geen spullen meer over. Dat houdt het voorlopig lekker overzichtelijk. Totdat ik natuurlijk weer allerlei verzamelingen ga aanleggen…..
Maar je ziet, ik leef volop met je mee. Meer kan denk ik niet.
Groetjes, Lydia B.
Misschien even een stuk kippengaas achter de spijlen? Straks kukelt er nog een poes naar beneden. (en ze komen lang niet altijd op de pootjes terecht)
zeker een analoge modem voor de nieuwe isdn lijn ( dus digitaal )
Ik zie wel dat het nog niet op rolletjes gaat. Tijd voor nog een oppepper dus (uit: 24e Nacht van de Poëzie 2004):
le chat
IEIEIEKKKK!!!! Wil je alsjeblieft gaas ervoor laten maken, Anja?? Ze kunnen zo tussen de spijlen door, hoor en dan vallen ze…. 🙁 Maar de foto’s zijn kapitaal en zo herkenbaar… Maar doe er alsjeblieft gaas voor dat aan de bovenkant een beetje naar binnen buigt. Zo houd je ze ook op je balkon. Ik kreeg bijna een spontane hartverzakking bij die ene foto…. Huuuhhh… Wens je veel succes met al dat gedoe.
Wil je tegen mij in gewoon Nederlands praten aub, Paul? Ik had het al een keer tegen zo’n digitale kip over een ADHD lijn. Ik wil het niet snappen. Ik wil gewoon dat het in orde komt. Volgens kind ben ik een digi-aap. Die weten waar de knoppen zitten maar niet waarom. Mijn ambities gaan ook niet verder.
OOOWWWW, mooi Clara. Dank je wel. Zo is het wel ongeveer, mijn wereld is deze dagen een beetje kleiner dan anders.
En met het balkon komt het wel in orde, lieverds, er is nog iets veel engers dan die spijlen waar Josephine tussen kan, en dat is een richteltje dat zo smal is dat ze daar haar kontje niet op kan keren maar waar ze absoluut op wil als ze dat ontdekt, en dan zit ze vijf huizen verder en kan niet meer terug. Wordt aan gewerkt, en voorlopig mogen ze er niet zonder begeleiding op. Want mijn hartverzakkingen wil ik ook niet meemaken. Ik zie Josephine al als er een duif langs komt, vergeet ze alles van vierhoog enzo, vergeet dat ze niet kan vliegen, denkt alleen maar die duif is voor mij. Gaat ze zo achteraan. Zoef!
O en mijn huis is niet zo somber en kind is niet zo grijs. Dat is iets met noorderlicht en niet weten hoe ik de witbalans van mijn camera bij kan stellen. Of zo.
Wacht nu maar tot het is ingericht, Anja. Dan komen alle kleuren mooier uit. Noorderlicht is trouwens het mooiste licht voor kunstenaars, dus waarom niet voor jou? En ik ben blij dat je iets gaat doen aan je balkon en die richeltjes….. Het zijn lenige tiepjes, die dakhaasjes, maar toch… 😀
Katten komen altijd op hun pootjes terecht! Tineke
Vanaf vierhoog, Tineke? Is niet. Ik kende ook een oude reumatische kat die kon de bocht in de lucht niet meer maken om op zijn pootjes terecht te komen, gaf een nare doffe bonk als ie weer eens van het bed of aanrecht viel. Maar misschien heb jij niet van die overgeciviliceerde stadskatten.
Nee hoor, Tineke… lang niet altijd. En zeker niet van 4-hoog. In mijn vorige woning duwde een peuter van 3 jaar een kat van 4-hoog tussen de spijlen door en het beest viel in de struiken. Leefde nog een half uur in vreselijke pijn met takken door hem heen. De dierenambulancemeneer heeft in dat half uur het beestje naar de dierenarts gebracht die het onmiddellijk heeft laten inslapen. Het was een jonge, lenige, slanke kater. Dus ze komen echt niet altijd op hun pootjes terecht. Ik zal die krijs nooit meer vergeten, want het diertje schreeuwde!! Krijg nog de bibbers ervan en tranen in mijn ogen.
Anja,
De katten hebben je nu eenmaal eenzijdig en genadig in hun dienst aangenomen, dus zal je tevreden moeten zijn met de door hen aangeboden arbeidsvoorwaarden. En ze hebben geen boodschap aan goed werkgeverschap.