Ik was niet zo’n goede moeder, maar ik zou een geweldige vader zijn geweest. Die uitspraak deed ik, ruim dertig jaar geleden. Ik werkte voor het brood op de plank, studeerde tegelijk voor de toekomst (ik had mijn school niet afgemaakt) en voedde tegelijk in mijn eentje een kind op. Was ik een man geweest die dat zo had gedaan, dan waren de hulpverleners toegesneld, en was ik zeer geprezen. Maar ik was een vrouw, en dus deed ik het als moeder niet zo best, vonden ze.
Vond ik zelf ook wel, hoor, ik had mijn zoontje een betere start in het leven gegund, met twee in plaats van maar een persoon (m/v) om zich aan te hechten, en met werken plus studeren had ik te weinig aandacht. Maar van schuldgevoel was niet veel sprake, dat was een luxe die ik me niet kon permitteren, want een andere keuze was er niet. De bijstand bestond nog niet, studiebeurzen voor studenten met kinderen waren er niet, opvang voor ongehuwde moeders was niet voor mij want ik was getrouwd geweest, alimentatie kreeg ik niet en ww ook niet want ik had nog niet gewerkt. Nou, daar hebben kind en ik ons doorheen geslagen. En het is met ons beide nog redelijk goed gekomen.
Dat was dus veertig jaar geleden, toen de vrouwen beweging nog moest komen. Nu hebben vrouwen meer keuze dan toen. Daar denk ik aan als ik weer eens een nieuw golfje discussie over de emancipatie van vrouwen meemaak, en er weer eens iemand de ‘derde golf’ uitroept. Zo om de paar jaar. Waarna je er vervolgens heel weinig meer over hoort.
Nu is het Kinneging, de conservatieve man, versus Mees, de nieuwe feministe. Het is met enige tegenzin dat ik me weer te paard hijs, want ik hoor helemaal niets nieuws.
Kinneging wil gewoon weer terug naar het klassieke gezin. Vader moeder en de kinderen. En een betaalde baan staat haaks op de kinderopvoeding, dus moet er maar een van de beide partners niet werken en thuis blijven. Drie keer rara wie dat in de meeste gevallen zou zijn. Ik gok op mevrouw Kinneging en niet op meneer Kinneging.
En dan heb je Heleen Mees die zich afzet tegen ‘deeltijdfeministen’, want feminisme, dat is voor haar een carriere, en niet een halve. Hoogopgeleide vrouwen zijn daartoe verplicht, vindt ze, want dat draagt bij aan de economie van het land. En dan moeten de vrouwen die een minder hoge opleiding hebben maar klaar staan voor het huishoudelijk werk en voor de kinderen. Je hebt dus eigenlijk drie seksen: mannen, vrouwen en werksters. En over de emancipatie van de werksters hebben we het maar even niet. Die mogen blij zijn dat ze betaald worden voor het werk waar de carrierevrouwen die bezig zijn om de miljarden voor de staatskas te verdienen even geen tijd voor hebben.
Kinneging biedt vrouwen dus maar een perspectief, als ze tenminste ook kinderen willen hebben, en dat is terug naar het aanrecht. Want de groep vrouwen die een man zal vinden die bereid is om thuis te blijven is miniem. En Mees biedt vrouwen ook maar een perspectief, als ze tenminste hoog opgeleid zijn, en dat is meer werken en de rest aan anderen overlaten. Ik denk dat er weinig vrouwen te vinden zullen zijn die zich in een van die twee perspectieven zullen schikken. En ik dacht dat we al verder waren, we hebben, als vrouwen, anders dan ik destijds die geen keuze had, in principe de keuze tussen drie modellen.
(wordt vervolgd)
Triest…. zowel Kinnegin als Mees…. Feministe BEN je en BLIJF je. Simpel zat. Ben benieuwd naar je vervolg…
Ik ben er net zozeer tegen om vrouwen tegen hun zin achter het aanrecht te schoppen als op de arbeidsmarkt, wanner ze liever thuisblijven bij de kinderen.
Vrouwen van mijn leeftijd (33) en jonger hebben een boel uit te leggen als ze voltijd moeder en huisvrouw willen zijn. Of ze het niet vervelend vinden om op de zak van hun man te teren enzo… Alsof de maatschappij er geen baat bij heeft als ze haar kinderen opvoedt tot leuke volwassenen.
In de tijd dat mijn vader trouwde (eind jaren vijftig) moesten vrouwen hun baan opzeggen, nu mogen ze niet meer.
Geëmancipeerd ben je volgens mij als je in alle vrijheid je keuzes kunt maken, en kunt doen waar je je het lekkerst bij voelt.
En als de ouders/verzorgers twee mannen of twee vrouwen zijn (Kinneging kan er niet omheen dat dat in de vrije natuur voorkomt): wie van de twee moet dan volgens Kinneging buiten gaan jagen en verzamelen? 🙂
En hoe denkt mevrouw Mees (die zingt zoals ze gebekt is) het e.e.a. op te lossen, als slechts één hoog opgeleide ouder/verzorger voorhanden is?
“Het is met enige tegenzin dat ik me weer te paard hijs, want ik hoor helemaal niets nieuws.”
Dat klopt, de twee polen waartussen de discussie heen en weer golft blijven dezelfde, maar de context verandert wel.
Daarom ben ik (53) het niet eens met Christine. Zij definieert emancipatie vanuit de vrijheid en behoeften van de individuele vrouw. Maar dat is het punt nou juist, dat het m.i. niet gaat om de v. en b. van de individuele vrouw. Het gaat om de ontwikkeling van het emancipatiedenken van de gehele samenleving.
Dus, Anja, je zult er gewoon weer aan moeten geloven. Hetzelfde verhaal in een veranderde context.
Ik wacht verder eerst je andere delen af.
Het lastige van je baan opgeven en je voltijds aan de kinderen wijden — hoe leuk en vervullend dat misschien ook moge zijn — is dat je je zo volkomen afhankelijk maakt van je partner. En nou is jouw relatie misschien wel perfect, maar een op de drie huwelijken eindigt in echtscheiding. Wat doe je, wanneer je op je 40e weer voor jezelf moet zorgen, en afhankelijk bent van je alimentatie? Een ander aspect is, dat het voor kinderen niet per se goed is om feitelijk alleen door hun moeder te worden opgevoed. Juist voor jongetjes is het heel belangrijk om een rolmodel in de buurt te hebben dat laat zien wat het inhoudt om man te zijn. Dat lukt niet zo best wanneer je vader alleen maar een voorbeeld geeft van hoe je afwezig moet zijn.
Dus ja leuk, die vrijheid, maar dan alsjeblieft wel in het volle besef van de consequenties van je keuzes.
Ik ben ook benieuwd naar de vrijheid en behoeften van de individuele man. Ik heb helaas weinig keuze, vrouw heeft geen opleiding om iets zinnigs te doen, schoonmaken gaat in tegen haar vrijheid en behoeften en een dag minder werken (het maximum dat mijn werkgever zou accepteren) is financieel niet haalbaar, laat staan kinderopvang.
Geweldig dat begin van het verhaal ïk was niet zo’n goede moeder,Al die vrouwen die nu vinden dat ze de vrijheid hebben om te kiezen en het belangrijk vinden om hun kinderen zelf op te voeden tjonge en dat kunnen ze ook,geweldig nou ik niet hoor.
Iedereen kom het beter dan ik vooral toen ik aan het werk ging als eerste in mijn omgeving.Emancipatie lijkt mij nog steeds iets van de grachtengordel.Ik ben nog steeds die vrouw van de emancipatie in mijn leeftijdsgroep.De meesten hebben wel een zoon die alles doet.Nou ja die van mij helpt me wel met de computer.
Tiny Visser
Hendrik Jan… je vrouw zou natuurlijk kunnen kijken of ze iets bij kan leren? Een studie volgen, b.v.?
Ik dacht dat ik het laatste hippykind was dat in Nederland werd opgevoed, maar zuchtend trek ik de spreekwoordelijke tuinbroek maar weer aan… ;_(
En het feit dat in de media vrouwen als bithes of whores en mannen als pimps worden afgeschilderd, maken een serieus debat over emancipatie met best okaye vrienden van me – op andere terreinen – van tien jaar jonger dan ik (35) nog ingewikkelder.
En wat moet ik met m’n broertje (’tje’ want wel drie jaar jonger) die op z’n werk macho moet zijn (garage), maar zich thuis wel serieus toelegt op het verschonen van de luiers van z’n vier weken oude zoon? En intussen ook nog lief is voor de mama omdat die wat minder uit de bevalling kwam?
Emancipatie en niet-geemancipeerd zijn kent naar mijn idee zo veel gezichten, heden ten dage – de hele invloed van nieuwe Nederlanders en bijbehordende mores nog daargelaten en vlak de invloed tussen rijk en arm (het je kunnen permiteren thuis te zijn voor een kind of erg dure kinderopvang betalen) niet uit, dat ik nauwelijks weet waar ik moet beginnen…
Ik probeer het maar met individuele gesprekken met mensen die ik zo tegenkom. En als vrouwen willen werken met kinderen, dan gun ik ze daar alle mogelijkheid toe, zonder neer te kijken op vrouwen die het als een goede taak zien hun kinderen als goede burgers op te voeden. Dat kost ten slotte ook de nodige energie.
En nu ik dit tik, word ik boos op mezelf. Omdat ik het vooral uit vrouwenperspectief benader. Waar blijven de mannen (ja, als je het erkend hebt is het ook JOUW officiele nageslacht) met creatieve oplossingen? Dit is geen anti-man oproep, maar meer : heb ffies aandacht en denk mee!
Liesken, wees hier ff wat minder bescheiden en leg even een linkje naar jouw weblog. Ook interessant voor de lezers.
En over de mannen: tja, ik had destijds nog wel een leuk voorstel voor een spotje voor mannenemancipatie. Waarom dat niet alleen goed is voor vrouwen maar ook voor henzelf. Let op: betere relaties met je kinderen, die je niet alleen in het weekeinde zien. Betere relaties met vrouwen: ik weet niet of het nu nog zo is, maar destrijds bleek dat teleurstelling over de rolverdeling voor veel vrouwen de belangrijkste aanleiding was om er de brui aan te geven. Met meer aandacht voor de zorg dus minder kans op een ontevreden en overwerkte vrouw. En een betere relatie met jezelf, want een evenwichtiger leven waarin zorg ook een plaats krijgt, en minder managerstress door mee te gaan doen met de ratrace en op latere leeftijd spijt te krijgen dat je je kinderen nauwelijks kent. Zou het nog gelden?
Anja (10):
In principe geldt dat allemaal nog steeds, volgens mij.
Zelf heb ik in de bevoorrechte positie verkeerd part time mijn kinderen op te voeden en verzorgen, samen met de moeder. Na echtscheiding hebben wij een co-ouderschap gehad, en beiden de ouderlijke macht behouden. (Dat kon toen officieel nog niet eens, maar we bereikten dit resultaat door de definitieve voogdijbeslissing voor onbepaalde tijd te doen aanhouden. Overigens zijn mijn kinderen nu al lang volwassen en is mijn ex overleden).
De jongere generaties hebben tegenwoordig veel keuzemogelijkheden, mede door de strijd van de oudere generaties, wat de eerstgenoemden wel eens lijken te vergeten, als ze afgeven op “babyboomers”. Maar die keuzevrijheid is voor hen tegelijkertijd een belasting: ze “moeten’ daardoor zo veel. (Carrière én steeds meer consumptie én (o ja, niet te vergeten) een of meer kinderen).
Als het om een werkelijk vrije keuze gaat en de consequenties op langere termijn helder zijn lijkt me niets in te brengen tegen een full time opvoedende en verzorgende moeder, zeker als een vader niet echt aanwezig is. (Dat is immers lang niet altijd een vrije keuze).