Een staat of twee staten

Het wordt steeds onwaarschijnlijker dat er nog een leefbare Palestijnse staat mogelijk is, nu Israel in de laatste jaren steeds meer ‘feiten’, immense nederzettingen, en een afscheidingsmuur heeft neergezet, en ook nu nog weigert, zelf nu de VS daarop aandringt, om de Gazastrook en de Westoever te zien als een gebied, en een verbinding toe te staan. Het is duidelijk dat Israel aanstuurt op zo klein mogelijk gehouden, omsingelde reservaten, die vervolgens, symbolisch worden ’teruggegeven’ aan de Palestijnen. Daarmee komt de oude droom van het alternatief, een staat voor twee volken, weer terug.

Ik zal nog wat schrijven over het debat dat heeft plaatsgevonden tussen vredesveteraan Uri Avnery, nog steeds voor een twee-staatsoplossing, en Ilan Pappe, voor een eenstaatsoplossing. Maar hier alvast een artikel van Ali Abunimah, een van de oprichters van de Electronic Intifada, en schrijver van een boek, One Country: A Bold Proposal to End the Israeli-Palestinian Impasse.

A political marriage of necessity: A single state of Palestine-IsraelAli Abunimah, The Christian Science Monitor, 14 May 2007

A Palestinian artist paints a mural marking the anniversary of the Nakba in the Jabalya refugee camp in the northern Gaza strip, 15 May 2006. (Wesam Saleh/MaanImages)

As Israel celebrates 59 years of independence, Palestinians on May 14 commemorate the Nakba, the catastrophe of expulsion and decades of exile that continue to this day.

When my mother was nine years old, she and her family mounted the back of a pickup truck and left their village of Lifta, adjacent to Jerusalem, under threat from Zionist militias. My grandmother covered the furniture in the family home that my grandfather had built. Anticipating a short absence until fighting in the area died down, they took only a few clothes. That was almost six decades ago. Like hundreds of thousands of other Palestinians, they were never allowed to return, and their property was seized by Israel.

My mother remembers her early childhood and the Jewish neighbors who rented the apartment her father owned. She recalls helping them on the Sabbath and playing with their daughter after school. A life such as this is no more than a distant memory for most Palestinian refugees, who, with their descendants, now number more than 5 million.

But a better life needn’t be just a memory. It is feasible for Palestinians to return to their homeland while peace with Israelis is built at the same time. Another diplomatic push will not bring about the fantasy of neat separation of Israelis and Palestinians into two states. This would only perpetuate inequality and division. Instead, international pressure should be put on Israel to drop its insistence on supremacy over Palestinians. Then both parties can come together to begin building a single, multiethnic state where Jews and Palestinians can again live side by side.

One of the hard — but not impossible — tasks will be convincing many Israelis of the viability of a single-state solution. In 2004, for example, Israeli historian Benny Morris, who has written several books documenting the forced expulsion of the Palestinians, said that a “Jewish state would not have come into existence without the uprooting of 700,000 Palestinians. Therefore it was necessary to uproot them.” But Mr. Morris is no bleeding heart. He added, “There are circumstances in history that justify ethnic cleansing.” If Israel’s founding prime minister, David Ben-Gurion, could be faulted, Morris said, it was because he “did not complete the transfer in 1948.”

Millions of Palestinians live in squalid camps under Israeli military rule and in surrounding countries. Israel has refused to allow these refugees to return home as required by international law.

The reason is simple: From its inception, the Zionist movement set out to turn a country where the vast majority of people were not Jewish into a country that gives special rights and privileges to Jews at the expense of non-Jews. If Palestinian refugees were black Africans, no one would dispute an “apartheid” label that former US president Jimmy Carter has used to describe the situation.

But while some see Israel as a miracle, many Israelis themselves recognize that the Zionist project has been far from a success: Today the number of Israeli Jews and Palestinians inhabiting the country is roughly equal at about 5 million each. Just more than 1 million Palestinians live as citizens of Israel, albeit with inferior rights, while almost 4 million live under occupation in the West Bank and Gaza. Their high birthrate means that in a few years, Palestinians will once again become the majority as they were prior to 1948.

To assert, as Israel does, that it has a right to be a “Jewish state” means to recognize that it has a right to manipulate demographics for the purpose of ethnic domination. This outlook violates fundamental human rights.

Palestinians, many of whom are already being forcibly displaced by the cruel wall that snakes through the West Bank, fear another 1948-like expulsion. At the last Israeli election, parties that explicitly endorse ethnic cleansing of Palestinians made major gains, including the one led by Deputy Prime Minister Avigdor Lieberman.

Palestine/Israel is as unpartitionable as was South Africa and Northern Ireland, where similar ethnic conflicts had also defied resolution for generations. In both places, it was only when the dominant group dropped its insistence on supremacy that a political settlement could be reached. What was once unimaginable happened: Nelson Mandela’s African National Congress and F.W. de Klerk’s National Party joined hands in a national unity government in 1994. Leaders in Northern Ireland made similar progress this year.

Neither political marriage came about through love, but through necessity and with outside pressure. In time, social reconciliation may come, but it has not been the prerequisite for political progress in South Africa or Northern Ireland. Such pressure on Israel as the strongest party is necessary, which is why I support the growing movement for boycott, divestment, and sanctions modeled on the antiapartheid campaign. At the same time, we must begin to construct a vision of a nonracial, nonsectarian Palestine-Israel, which belongs to all the people who live in it, Israeli Jews, Palestinians, and all exiles who want to return and live in peace with their neighbors.

Ali Abunimah is cofounder of the online publication The Electronic Intifada and author of One Country: A Bold Proposal to End the Israeli-Palestinian Impasse.

12 gedachten over “Een staat of twee staten

  1. Ik begrijp het zo langzamerhand niet meer. Misschien weet ik er te weinig van af, misschien ben ik naief, misschien ben ik te oud.Het ging er bij mij met de beste wil van de wereld-al veel eerder-niet in dat een volk, dat zo geleden had (Shoah) een ander volk (de palestijnen) zoveel leed en wreedheid kon aandoen.
    Maar nu zit ik met het feit, dat dit naar vrijheid snakkende, onderdrukte volk zichzelf zo’n beetje aan het uitroeien is (Hamas versus Fatah). Hoe kan dit toch in godsnaam!

  2. Wat de SP vindt kun je in onze nota, het boekje Het beloofde land, het beroofde land vinden, Anneke. Het belangrijkste is dat het niet aan de SP Nederland is om wat te vinden, want het gaat er om wat de Palestijnen – en Israel willen. Ik volg het dus met belangstelling, en ik zal er nog op terugkomen, maar uiteindelijk gaan zij daar uitmaken of het een twee of een eenstatenoplossing wordt – of voorlopig helemaal geen oplossing, waar het meer naar uit ziet. Ik kan hoogstens constateren dat het niet waarschijnlijk is dat Israel zal instemmen met een werkelijke tweestaatsoplossing, ze doen er alles aan om dat te voorkomen, en dat het dan als vanzelf zal gaan verschuiven naar het enige dan nog plausibele alternatief. Hoewel de Israeli’s daar als het even kan nog meer tegen zijn, want dat betekent dat Israel een gewone democratie moet worden met gelijke rechten van alle burgers, inplaats van een joodse staat.
    Het punt blijft vooral dat Israel in feite geen werkelijke toekomstvisie heeft hoe het verder zou moeten, behalve een voortgaande repressie en de hoop dat de Palestijnen langs de lijnen van een ‘langzame etnische zuivering’ (term van Ilan Pappe) zullen verdwijnen. Wat ze niet zullen doen.
    Maar ik kom er nog op terug.

  3. In de Palestijnse staat in oprichting zijn 80.000 man militair, hetzij van Hamas hetzij Fatah hetzij politieagent. Dat betekent zo schat ik dat meer dan 10 procent van de bevolking van geweld leeft. Zonder over oorzaak en noodzaak een oordeel uit te spreken: dat kan niet goed gaan.
    Geweld, dat linksom of rechtsom door de Westerse landenen een aantal rijke Islamstaten gefinancierd wordt.
    Mijn vraag, Anja. Wie financiert dit? Wie levert de wapens? Welke “masters of war”gaan hier achter schuil? Is Islam=Vrede?
    Nog een vraag, is de SP voor Hamas of voor Fatah: een van beide partijen zal de ander verdringen, zoveel is zekern.

  4. Dat zijn twee verschillende zaken, Jan. De vraag hoe het kan dat een volk dat zo geleden heeft een ander volk onderdrukt, daar hebben we het hier al vaker over gehad. Extreem slachtoffer geweest te zijn maakt mensen niet per definitie milder tegenover de medemens. Je kunt daar ook uit te voorschijn komen met de gedachte, eens en nooit meer, dus voordat ze ons slaan slaan wij.
    Verder moet je bedenken dat de Israeli’s die nu de macht hebben niet de overlevenden zijn van de holocaust. Zoals bekend worden die in Israel ook niet zo goed behandeld. Het lijden van de joden in WO II wordt door de machthebbers vaak ingezet om zichzelf af te spiegelen als volk dat nog steeds slachtoffer is en zich moet verdedigen tegen zijn vijanden – dat is ook waarom de verdedigers van Israel graag doen alsof al het verzet van de Palestijnen, maar ook van andere Arabische landen, een kwestie is van jodenhaat. Waar het natuurlijk helemaal niet om gaat.

    Dat er nu voor het eerst zo heftig onderling wordt gevochten in de Palestijnse gebieden is een andere zaak. De tegenstellingen tussen Hamas en Fatah waren er al, maar zijn nu verder op de spits gedreven omdat er feitelijk geen goed funktionerende overheid is die in kan grijpen. Door de boycot en de daaruit voortvloeiende gegroeide armoede, 80% van de mensen beneden de armoedegrens, overheidsfunctionarissen die al maanden geen salaris meer kregen, ministeries die maar half konden funktioneren, en niet te vergeten dat eenderde van de parlementariers opgesloten zit in Israelische gevangenissen, is de spanning gestegen. Wat helaas altijd gebeurt wanneer er in een land waar mensen als ratten op elkaar zitten, zonder vluchtmogelijkheden, zonder toekomstperspectief, en zonder een instantie die ze werkelijk te hulp schiet, of waar ze hun recht kunnen halen, is dat het verzet dat eigenlijk bedoeld is voor de vijand daarbuiten gewelddadig op elkaar wordt botgevierd. Dat een groot deel van de bevolking zwaar is getraumatiseerd helpt ook al niet. Ook zie je dat de oude clans, de familiegroepen, nu terugvallen in ouder verhoudingen en het recht in eigen handen nemen, en al of niet met criminaliteit er toch voor willen zorgen dat hun eigen mensen te eten hebben.
    Verder is het duidelijk dat Israel er alles aan gedaan heeft om de groepen daar tegen elkaar op te zetten, hoeveel leuker wanneer ze elkaar doodschieten dan dat het Israelische leger daar weer op aan wordt gekeken, en dat de VS en ook Europa er niets aan hebben gedaan om dat te verhinderen – en daar bedoel ik mee dat Fatah wel geholpen wordt, met geld en met wapens, terwijl Hamas, toch duidelijk door de bevolking zelf in de regering gekozen, wordt geboycot. Dat helpt bij de onderlinge verhoudingen ook al niet.
    Ik zeg dat niet als excuus, ik vind het vreselijk dat er onderling gevochten wordt, en al mijn vrienden daar vinden dat ook. Ik hoop ook dat de behoefte om tegen de bezetting in een eenheid te vormen sterker zal blijken te zijn dan de krachten die de bevolking tegen elkaar opzetten. Maar helaas was het, sociologisch en psychologisch gezien wel waarschijnlijk dat het tot onderling geweld zou komen. We hebben dat, ik heb er gewerkt, ook gezien in het voormalig Joesgoslavie. Helaas.

  5. Dat er heel veel Palestijnen werkzaam zijn bij een van de ‘veiligheidsdiensten’ en politiemachten heeft er ook zijn oorzaak in dat dat een van de weinige banen voor Palestijnse mannen is die er te krijgen zijn, Annieka. En het is wat te simpel om te zeggen dat die dus ‘van geweld leven’. In een samenleving waar het goed gaat is de politie er om geweld tegen te gaan, en dat het daar niet goed gaat is geen reden om iedereen die in overheidsdienst is om de orde te handhaven nu over een kam te scheren. Ik heb niet voldoende informatie om precies te vertellen wie door wie wordt betaald. Wel is het duidelijk dat Fatah door Israel van wapens is voorzien.

    Je opmerking over de islam is nauwelijks van toepassing. Het verzet van de Palestijnen tegen de bezetting heeft weinig met geloof te maken, en de scheidslijnen tussen Hamas en Fatah maar een beetje. Veel Palestijnen hebben op Hamas gestemd, niet om geloofsredenen, maar uit onvrede met Fatah.
    Ik vind het niet mijn zaak om voor de ene of de andere partij te zijn, ook al heb ik persoonlijk weinig met fundamentalisme, en juichte ik het toe dat de Palestijnse gebieden in feite een seculiere samenleving in opbouw vormden. Ik vind het ook een goede ontwikkeling dat Hamas in principe heeft gekozen voor politieke deelname, en dus impliciet voor pluralisme en democratie. Ik vind dat die ontwikkeling door het Westen niet is gezien en niet is gehonoreerd. Ik deel ook de kritiek op Fatah, te veel corruptie en te veel oude leden op het pluche en te weinig democratisch, die veel mensen er toe heeft gebracht om op Hamas te stemmen. Al neem ik ook waar dat fatah intern beseft dat ze grote fouten hebben gemaakt en bereid zijn daar veel aan te doen. Ik was er erg voor dat er een eenheidsregering werd gevormd die gezamenlijk bijna 95% van de bevolking vertegenwoordigde. Ik vind ook helemaal niet dat we partij moeten kiezen voor de een of de ander, maar de Palestijnen als gezamenlijk volk moeten bijstaan om hun rechten te krijgen. Dat de Nederlandse regering Hamas heeft geboycot heeft alleen maar voor nog veel meer moeilijkheden gezorgd. De armoede steeg erdoor, meer mensen raakten hun vertrouwen in de nog prille democratie kwijt, omdat dat kennelijk ook niet helpt. De onderlinge spanningen zijn er enorm door toegenomen. En nee, het is niet mogelijk dat de ene partij de andere gaat verdringen. Beide groepen zijn daarvoor te zeer geworteld in een groot deel van de bevolking. Ze zullen het hoe dan ook samen moeten doen.

  6. Een éénstaatsoplossing, cristal clear. Er heeft op deze weblog al zo veel gestaan dat daar voor pleit: de etnische zuivering, het racistische Israël. Als je kiest voor een tweestatenoplossing en je neemt daarin alle conventies over oorlogsrecht en mensenrechten in mee, dan krijg je bijna twee identieke staten, een soort Oost- en West-Duitsland. Het idee van een tweestatenoplossing dient alleen maar om de huidige status-quo te handhaven. De Israëliërs, in de praktijk de joodse Israëliërs hebben geen vrije keuze, zoals de witte Zuid-Afrikanen ook geen vrije keuze hadden. Er is een hoop ellende in Zuid-Afrika, extreem veel roofmoorden enz. Vindt iemand dat een reden dat het daarom beter was geweest als de apartheid niet was afgeschaft? Zo nee, dan zijn gevechten tussen Hamas en Fatah, angst voor Palestijnen, angst voor moslims, eurocentrisme, Holocaust of whatever geen reden om de apartheid in Israël/Palestina in stand te houden. En na de politieke oplossing, die volgens Ilan Pappe slechts langs druk van buitenaf tot stand kan komen, komt dan de opbouw van het land.

    Groet,

  7. In het voormalige Joegoslavië was ik kind aan huis. Bijna vijftig jaar, zowel vóór als tijdens de burgeroorlog. M.i. zijn de gebeurtenissen daar niet te vergelijken met die in Israel/Palestina.
    Wat betreft de overlevenden van de Shoah in Israel heb je geloof ik wel gelijk, ook wat betreft de gedachte: “Voordat ze ons slaan……” denk ik, dat dat een algemeen menselijke gedachte is. Maar toch…..
    Wat het Palestijnse onderlinge geweld betreft, daar heb ik, hoe sympathiek hun streven mij ook is. geen enkel – ondanks de door jou aangevoerde beweegredenen – begrip voor. Netzomin – als het waar is – voor de daar al’om heersende corruptie. Ik hoop van harte dat leiders van Fatah en Hamas zich zullen blijven inzetten om gemaakte fouten te bestrijden. Verder ben ik blij, dat er ook een ander Israel bestaat, alsmede joden in de diaspora, die het niet eens zijn met de huidige Israel-politiek. We kunnen ze niet genoeg steunen.

  8. Niemand heeft het meer over resolutie 242 van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties.
    Het zijn dode letters voor het permanente lid de Verenigde Staten.
    Het laffe europa steunt ook al niet.
    De Palestijnen zijn door iedereen verlaten.
    Schande!!!

  9. Hoe groot is nog de kans op een zelfstandige, levensvatbare staat voor de palestijnen als je vandaag in Haaretz de volgende berichten kunt lezen?

    New law to require referendum before future Israeli withdrawals
    Knesset also passes law to require MKs pledge devotion to Israel remaining a “Jewish and democratic state.”

    http://www.haaretz.com/hasen/spages/860375.html

    en inplaats van een boycot:

    Israel invited to membership talks of prestigious OECD
    http://www.haaretz.com/hasen/spages/860366.html

  10. Beste Jan U. hoe groot is de kans dat de huidige staat Israel zelfstandig en levensvatbaar zou zijn?
    De hulp die de Palestijnen krijgen is peanuts bij die Israel krijgt.

    Een gemengd gebied wil men 1-zijdig joods afdwingen (zoals gedaan in 1948), dat is puur fundamentalisme, en net zo bizar als een sharia invoeren in Iran of weet ik waar.

    Het feit dat dit joods-zionistisch fundamentalisme door het westen (Europa/UK/VS) volledig gesteund is DAT is de fout die de levensader voor het huidige staatje Israel is (geweest).

    Niemand in machthebbende, of enigszins breed gedragen,politieke kringen durft duidelijk te maken aan “het volk” dat de staat Israel, in huidige format, fundamentalistisch is. Een staat die haar geloof als 1e levensbron ziet en dat al het andere daar voor moet wijken.

    Natuurlijk is het in Israel niet verboden katholiek te zijn of moslim. Maar door de inrichting van de samenleving met haar regels, wetten en stelsel is de positie van niet joden in Israel lager dan wel anders.

    Dit is geen anti-semitische retoriek maar feitelijk zo. Ik wil als toevoeging aan Jan Noort dan ook zeggen, waar is dat andere Israel? De Pappe’s en Avnery’s rennen zich rot om het ons te vertellen, en laten zien, maar het zijn er eenvoudigweg een paar miljoen te weinig. Wie die weet te mobiliseren krijgt mijn volgende maandsalaris en eeuwige roem!

  11. Beste Gregory. Ik weet dat er PER DAG meer dan 7 miljoen dollar vanuit de VS naar Israel gaat.
    Dit cijfer en vele andere interessante cijfers zijn, in de vorm van grafieken, te vinden op http://www.ifamericansknew.org/.
    If Americans knew? Ook zij kùnnen dit dus weten maar op de een of andere manier raakt het de overgrote meerderheid van de Amerikanen totaal niet.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *