In mij komkommert het ook nogal. Normaal, dat wil zeggen in het doorsnee hectische leven met de dagelijkse overdosis aan informatie en gedoe is het ’s ochtends vooral een kwestie van kiezen waar ik het op dit weblog over zal hebben. Maar nu weet ik het even niet. De kranten helpen vandaag ook niet. Niets waar ik wakker van word of zin in krijg.
Al enige dagen wordt de kwestie met de moslimvrouwen die niet door een mannelijke arts geholpen willen worden breed uitgesmeerd. Khadija Arib vindt dat keuzevrijheid er niet toe mag leiden dat er geen acute zorg wordt verleend. Terecht. En zo hoeft het ook niet, want ook wie de islamitische regels devoot volgt weet dat gezondheid altijd voorop staat. Kranten natuurlijk meteen op zoek naar sprekende voorbeelden. Waren er nauwelijks te vinden. In het ErasmusMedisch Centrum in Rotterdam was er in twee jaar tijd exact een klacht van een moslima die geen vrouwelijke arts kreeg, en die begreep het achteraf ook wel. Kwestie van een beetje soepel mee omgaan, als er een vrouwelijke arts is waarom dan niet, en als het niet kan een kwestie van goede voorlichting. Gezondheid staat voorop in het geloof. Ga maar kijken bij Wij Blijven Hier. Hier.
Dus nee, daar ga ik het verder niet over hebben. Ook niet over Eddy Terstall die nog wat napruttelt over de PvdA die volgens hem een ‘islamagenda’ nodig heeft en weer eens begint over de westerse basiswaarden die moslimkindertjes op school moeten worden bijgebracht. Vermoeiend, Eddy. Waren we niet al zover dat het een beetje moeilijk blijkt om het eens te worden over wat die westerse basiswaarden zijn, en als we het er al over eens worden meteen kunnen konkluderen dat de gemiddelde autochtonenkindertjes daar ook nog wat van kunnen leren?
Laat maar zitten.
Van Doorn dan? Van Doorn is altijd goed voor een frisse insteek. Maar nu stelt zelfs hij teleur. ‘Moslims moeten leren protesteren’, staat er als kop boven zijn column van vanochtend in Trouw.
Van Doorn herhaalt nog even hoe er op de uitspraken van Vogelaar, die geheel in de rechtse traditie van alles in de schoenen geschoven kreeg wat ze niet had gezegd, met hele en halve hysterie werd gereageerd. Waaraan je vooral kon zien dat het met de befaamde tolerantie in ons land niet best gesteld is.
Ik heb het gevolgd hoe individuele moslims en organisaties reageerden, soms in persberichten. Vooral opgelucht. Wat ik me heel erg voor kan stellen. Goed gesproken, zegt Van Doorn, maar waarom zo timide? Elke islamofobe schreeuwlelijk zou onmiddelijk zijn vet moeten krijgen en niet alleen door niet islamitische kaaskoppen, zegt hij. Zou dat misschien ook iets te maken kunnen hebben met beschaving? Of met de ervaring dat wat je ook doet het toch nooit goed is? En dat er ongetwijfeld ook weer lui klaar zouden staan om het ze kwalijk te nemen als ze even hard schreeuwen als die rechtse roeptoeters?
Is het weer niet goed. Moslims maken te weinig gebruik van de bijna ongelimiteerde vrijheid van meningsuiting hier, ze schreeuwen niet terug. En zo werkt het nu eenmaal in een open democratie, vindt Van Doorn. Democratie terug gebracht tot allemaal even korte lontjes en veel lik op stuk, dus. Dus of moslims zich maar even in die vaardigheid willen oefenen: ‘protesteren is te leren. Het is een van de beste manieren om je Nederlander te tonen’.
Zo, dat zal de brallers en schreeuwlelijken deugd doen. Weer een verwijt aan de moslims, ze doen het weer niet goed, pas als ze even hard terugschreeuwen worden het echte Nederlanders. Moeten we dringend opnemen in de inburgeringscursussen, wie niet schreeuwt krijgt geen verblijfsvergunning.
Shit. Extra dikke plus shit. Ook over Van Doorn wil ik het vandaag helemaal niet hebben. Wat mij betreft komt er een moratorium op elke mening die een zin bevat waarin de termen ‘moslims’ en ‘moeten’ aan elkaar worden gekoppeld. Mogen die ook een maandje vrij, misschien, van wat andere mensen vinden dat zij moeten? En mogen we allemaal vrij van geleuter over moslims?
Nou heb ik me toch nog ergens over opgewonden, al was ik van plan om de rest van deze grijze zaterdag komkommerend door te brengen.
De Pers had gisteren een interview met Damon Golriz. Hij heeft zich aangesloten bij Ehsan Jami. Wat ik goed vind aan het interview is dat deze jongen de gelegenheid krijgt te vertellen hoe zijn gedachten zich hebben ontwikkeld en wat dat voor hem betekent.
Hij doet ergens ook het voorstel het woord allochtonen waaraan hij een hekel heeft, te vervangen door etno-Nederlanders.
Ach, het komkommert, prima tijd om de moslims weer van stal te halen. Dat zorgt altijd voor wat leven in de brouwerij. Mag ik toch nog even doorgaan op de moslims en vrouwelijke artsen? Dit issue is in de afgelopen jaren al meerdere malen de revue gepasseerd. Ik vraag mij dan af, zouden andere vrouwen niet ook stiekum een vrouwelijke arts willen? Wordt het dan niet tijd dat ook die leren protesteren? Anja, jij moet dat toch weten als doorgewinterde feministe.
Ja hoor, Hendrik Jan, in ‘mijn’ tijd waren er ook veel vrouwen, autochtoon, die de voorkeur gaven aan een vrouwelijke arts, zeker als het ging om zwangerschap en bevallingen. Het heeft even geduurd voordat er enig begrip kwam voor de keuzevrijheid van patienten, en niet alleen voor vrouwen. In principe is die keuzevrijheid er ook, het gaat hier in feite dus alleen om noodgevallen, wanneer er geen andere artsen dienst hebben, en er dus geen keuze is.
Hendrik Jan, ik moet zeggen dat ik ook een voorkeur heb voor een vrouwelijke arts. Mijn persoonlijke ervaring met huisartsen en specialisten (en ik zie er nogal veel) is dat vrouwen meer aandacht hebben voor de patient als persoon, en niet alleen voor de aandoening. Sommige mannelijk specialisten geven me het gevoel dat ik een testbuisje of petrischaal ben, en gaan enthousiast aan de slag met genezen, zonder al te veel in te gaan op mij en de gevolgen die ziekte en behandeling voor mij hebben.
Dit hype’je in de kranten is natuurlijk heel flauw. Wat ik wel interessant zou vinden is een onderzoek naar hoe verschillende etniciteiten in Nederland omgaan met ziekte, zorg, dood en rouw, wanneer zijzelf of een familielid in het ziekenhuis belanden. Waar zouden artsen en verplegend personeel rekening mee moeten houden?
Christine, daar zijn volgens mij uitstekende trainingen voor. Ik ben al een tijdje uit de hulpverlening, dus ik weet niet hoe het nu is, maar in ‘mijn’ tijd gaf ik al les aan hulpverleners in het omgaan met diversiteit, en dan nam ik klasse, kleur en sekse mee. Ook toen al was er sprake van de verschillende aanpak van mannelijke en vrouwelijke artsen – en welke ‘combi’s’ het het beste deden: het is natuurlijk een beetje een cliche, want zo duidelijk zijn de seksen niet gesplitst, maar de combi vrouw-vrouw deed het goed, de combi man-man ook (voelden zich meer herkend), de combi vrouwelijke arts en mannelijke patient ook nog goed, en die tussen mannelijke arts en vrouwelijke patient het slechtst. Nog eens: met een flinke kluit nuancering, want je hebt ook geduldige en empathische mannelijke artsen.
Ook als het gaat over etniciteit is het een kwestie van bijleren. Er zijn prima boeken over: je kunt dus flink bijleren over hoe mensen in verschillende cutluren hun klachten ervaren en hoe ze die verwoorden. Ik weet dat ook uit Gaza: daar wordt erg ‘gesomatiseerd’, dat wil zeggen: er wordt meer gelet op lichamelijke uitingen van klachten dan op psychologische. Dan krijg je een joch waarvan gezegd wordt dat hij niet eet. Of daar medicijnen voor zijn. Blijkt hij depressief omdat hij nog niet verwerkt heeft in een rolstoel te zitten. Psychologische klachten, dat klinkt al gauw alsof je voor gek wordt verklaard. Wij hebben hier van de weeromstuit vaak een erg psychologische aanpak, en ook die schiet wel eens door. Ik herinner me een vriendin die al een tijd in theapie zat vanwege moeheid en neerslachtigheid. Bleek ze bloedarmoede te hebben.
Ik weet niet hoe het nu is met de opleidingen, maar omgaan met diversiteit hoort gewoon in elke opleiding voor mensen die met mensen werken, en er is ook materiaal en onderzoek over de verschillen in omgaan met sterven en rouw.
ha, eerst bij Alma Oostenwint gekeken?
Mijn twee favorieten in de komkommers vandaag[gisteren]
Afgaande op de laatste berichten (o.a. de wederhoor van Wijblijvenhier.nl) was het een hype en is er weinig aan de hand. Agressieve patiënten (of begeleiders) vind je natuurlijk niet alleen onder moslims. Die paar agressieve moslims kunnen er dan nog wel bij zou ik denken. Niets om je zorgen over te maken.
Klopt, Hendrik Jan. Ik heb hier nog een paar knipsels liggen, niet meer aan toegekomen, ik geloof een uit Trouw, waarin een verslaggever bij ziekenhuizen langsbelde op zoek naar gevallen waarbij een conflict was geweest met een moslim vrouw (of haar man) die zich niet door een mannelijke arts wilde laten behandelen. Geen problemen. Het is dus weer eens een erg opgeklopt verhaal geweest. Waarvan je donder kunt zeggen dat je het terug zult horen in de litanie over de islamisering enzovoorts, ook al blijkt er nauwelijks basis voor te zijn.