De oorlog tegen de Palestijnen wordt niet alleen met militaire middelen uitgevochten, maar ook met propaganda. Dit is wat de Israelische propagandamachine wil dat we geloven, dat het Israel, het eeuwige slachtoffer, is dat zich moet verdedigen tegen de aanvallan van buitenaf, van de Palestijnen, van de Arabieren. Ik hoorde dat dinsdag minister Verhagen ook weer eens zeggen, die die propaganda heelhuids en zonder kauwen slikt: Israel vecht al zestig jaar voor zijn bestaan en moet zich toch kunnen verdedigen. Uiteraard heeft Verhagen het dan niet over de andere kant: dat er nog een volk leeft dat zijn land al grotendeels kwijt is, en letterlijk moet vechten om zijn naakte bestaan: de Palestijnen. De twee grote punten van het Israëlische verhaal is het omdraaien van de verhouding slachtoffer-dader, en de ontkenning van de kern van de zaak: dat de staat Israël is gesticht ten koste van de er wonende bevolking, die grotendeels zijn verdreven en tot vluchtelingen gemaakt. De nakba, de andere kant van het prachtige ‘onafhankelijkheidsfeest’ van Israël dat volgende maand gevierd wordt.
Ook de meerderheid van de Nederlandse bevolking heeft die geweldig gelukte propagandastunt vele jaren lang voetstoots aangenomen, onze sympathie voor de overlevenden van de gigantische massavernietiging – en onze schuld – was daarvoor groot genoeg. We leefden bovendien nog in de nadagen van het kolonialisme, en ook wij, Nederlanders, lieten maar langzaam tot ons doordringen dat we ons tegenover ‘inheemse’ bevolkingen niet erg beschaafd hadden gedragen. Dus waren het maar wijze en dappere enkelingen die daar iets van zeiden.
Die tijden zijn wel voorbij, al is er nu een nieuwe manier om te proberen de rechten van de Palestijnen onder het tapijt te vegen, en dat is de islamofobie, die door de propagandamachine nu breeduit wordt ingezet om de Palestijnen af te doen als onbetrouwbare en jodenhatende moslims.
Uit het feit dat de propagandamachine volle toeren draait, en werkelijk van alles doet om geen terrein te verliezen, kunnen we opmaken dat steeds meer mensen zijn, ook in het westen, anders dan Verhagen die het bord voor zijn kop zorgvuldig koestert, die de Israelische sprookjes niet meer kritiekloos slikken. Daarvoor zijn de harde feiten langzamerhand te duidelijk: het aantal doden aan de Palestijnse kant dat een meervoud is van de Israelische – we kunnen toch nog wel gewoon tellen – en de beelden, en de eindeloze herhaalde berichten over de ellende in de Palestijnse gebieden. Israel bedreigd? Zien wij de Palestijnse tanks Tel Aviv binnenrijden, zijn het de Palestijnse F016’s die nog even Jeruzalem komen bombarderen, is Israel afhankelijk van Palestijnse elekritciteit, hebben de Arabieren Israel omsingeld, staan er dagelijks duizenden Israeli’s in de rij om naar hun werk of school te mogen gaan onder toezicht van Palestijnse soldaten? Ik dacht het niet.
Maar wij moeten met alle geweld de Israelische versie van het verhaal geloven, en daar hoort ook de herschrijving van de geschiedenis bij. Het is bekend, ik maakte er een lijstje van, wat we volgens Israel geloven moeten: dat er eigenlijk geen Palestijnen in Palestina waren, dat de Palestijnen altijd joden hebben gehaat, dat ze geen vrede willen maar Israel willen vernietigen, enzovoorts.
Ik ken de tijd nog wel dat het Cidi jongeren trainde om op bijeenkomsten de discussie te verstoren, dan kwamen ze als ploegje binnen, verspreidden zich keurig over de zaal, en deden hun werk. Dat viel natuurlijk wel een beetje op. Daar zijn ze dus mee opgehouden.
Sinds enige tijd is ook het internet ontdekt. Ik had het er eerder over. Hier en hier. Over Memri, en over de netwerkjes die worden ingezet om politici, kranten en websites te bestoken. En het is me een eer, ook mijn weblogje wordt belangrijk genoeg bevonden om bestookt te worden, met steeds maar weer dezelfde zionistische canon, steeds maar weer hetzelfde repertoire, met autistische vasthoudendheid, gepaard aan een volstrekt onvermogen – of onwil – om maar één moment in te gaan op wat nu toch werkelijk allang is weerlegd.
Sommige van die reacties schat ik in als gestuurd door zelfstandig werkende amateurs, hoewel je dat nooit kunt weten, maar als ik op één dag drie reacties krijg om ons nog eens uit te leggen dat Palestijnen niet bestaan denk ik, jongens, coördinatie! Het is niet de bedoeling dat het opvalt dat het georkestreerd is, gebruik je eigen woorden, het moet wel spontaan lijken.
Ik heb er verder geen moeite mee. Sommige van de Israel apologeten krijgen nog even het voordeel van de twijfel, en het is een aardige oefening om met nog weer andere woorden te vertellen wat er werkelijk aan de hand is, en verder doet de delete-knop het heel goed. En kan ik weer eens checken of mijn lijstje van de zionistische canon wel volledig en up top date is.
Electronic Intifada kan er over meepraten. Zij zijn zo’n netwerk op het spoor dat zich er vooral op toelegt om Wikipedia te bestoken. Zie hier.
Zeg Anja ik heb altijd begrepen dat mensen die in het Brits mandaat gebied Palestina leefde Palestijnen werden genoemd dat waren dus Joden en Arabieren.
Zo hebben er tijdens de tweede wereldoorlog nog Arabieren en joden samen gediend in het Britse leger vechtend tegen de Nazi’s.
Dat verschil tussen inheems en niet inheems lijkt mij onterecht zowel de Joden van voor 1948 als de Arabieren waren Palestijnen en hadden het recht daar te zijn en zich te vestigen.
Je zou natuurlijk kunnen zeggen dat het huidige conflict daar mede is veroorzaakt door het Britse imperialisme.
Maar de nadelige gevolgen van imperialisme is overal in de wereld zichtbaar niet aleen in Israel/Palestina.
Zelfs in onze eigen regio is het duidelijk zichtbaar.
Vroeger waren tenslotte Nederland en Belgie 1 land en 1 volk en nu zien we elkaar als een verschillend en ander volk.
Mede doordat Europese mogendheden zich met onze regio hebben bemoeid.
Van Spanje tot Oostenrijk tot Frankrijk.
Een ander goed voorbeeld overigens om aan te halen is de Balkan.
Dit is nu een voorbeeld van de gevolgen van niet Europees imperialisme.
Dat klopt, Hendrik, tot de inheemse bevolking van Palestina hoorden ook joden. Die werden door de andere inwoners van het land gezien als rechtmatige bewoners, net als zijzelf, weliswaar met een andere religie dan de christelijke en islamitische Palestijnen, maar toch gewoon geintegreerd in het land. Ze hadden ook vaak Arabisch als moedertaal. (Ik zal nog even opzoeken hoeveel dat er waren voordat de zionisten Palestina binnentrokken). Dat was dus een heel andere groep mensen dan de uit Europa afkomstige zionistische joden die er kwamen met het doel er een joodse staat te vestigen. Die werden door de Palestijnen, niet gezien als rechtmatige bewoners, maar als een nieuw soort kruisvaarders die hun land kwamen veroveren – weer een nieuwe bezetting.
De Palestijnen hebben het recht van de joden die er al woonden altijd erkend – het ging hun er niet om dat de nieuwe migranten joden waren, het ging hen er om dat het zionisten waren, waarvan al heel snel duidelijk werd dat ze de bedoeling hadden zoveel mogelijk land te veroveren en de Palestijnse bevolking weg te werken.
De oorspronkelijke, niet-zionistische joden, vaak orthodox, waren helemaal geen aanhangers van de idee van een joodse staat, integendeel, ze zagen dat als een ramp, (wat het ook geworden is) en als haaks staande op het joodse geloof. Zie hiervoor bijvoorbeeld In naam van de Thora, van Yakov Rabkin – De geschiedenis van de antizionistische joden.
In dat boek vindt je ook het al bijna vergeten stukje geschiedenis, van de pogingen van de oorspronkelijke joden om samen met de oorspronkelijke Arabieren een verklaring op te stellen dat ze niets hadden tegen de komst van joodse vluchtelingen, mits die maar niet zouden proberen om er een eigen staat te vestigen. Jacob Israel de Haan, die met die boodschap naar Europa wilde gaan om de Britten te overtuigen geen hulp te bieden aan de zionisten werd vlak voor zijn vertrek door een zionistische terreurgroep vermoord.
In de zionistische herschrijving van de geschiedenis wordt vaak gedaan alsof Arabieren, dus ook de Palestijnen, altijd al tegen joden waren geweest, en hun verzet tegen de joodse staat in feite een soort jodenhaat is. Dat is dus aantoonbaar niet waar, en dat geldt ook niet voor de joodse gemeenschappen die vaak al eeuwen in andere Arabische landen woonden. Pas na de stichting van de staat zijn veel joden uit de Arabische landen naar Irael gekomen, (of naar de Verenigde Staten gegaan waar meer joden wonen dan in Israel) hoewel bijvoorbeeld de joden in Iran willen blijven. In Marokko was bijvoorbeeld een bloeiende joodse subcultuur, met veel verbindingen en wederzijdse beinvloeding met de Arabische en Berberse culturen.
Over de ingewikkelde driehoeksverhouding Britten, zionistische joden en Palestijnen valt meer te vertellen: zowel de zionisten als de Palestijnen probeerden de Britten aan hun kant te krijgen, dat hebben de zionisten glansrijk gewonnen, uiteindelijk. Dat er zowel zionistische joden als Arabische Palestijnen in het Britse leger hebben gediend is waar, maar als bevolkingsgroepen stonden ze ook tegenover elkaar. Zie daarover Rashid Khalidi, The Iron Cage, waar ik het op dit weblog al over had. En Tom Segev, One Palestine, Complete.
En zeker is het huidige conflict zwaar medeveroorzaakt door het Britse imperialisme, en sowieso de imperialistische houding van de westerse mogendheden die er helemaal niets verkeerds in zagen om over de hoofden van de inheemse bevolking heen het Midden Oosten op te delen en uit te delen. Wanneer de Palestijnen van toen niet klem hadden gezeten tussen de Britten en de zionisten, is het waarschijnlijk dat ze een eigen staat zouden zijn geworden, net als Syrie, Libanon, en andere Arabische landen die zich vrij maakten van het kolonialisme. De kiem van een Palestijnse staat was al aanwezig.
Over de grote invloed van het imperialisme van toen, van de Europese koloniale mogendheden, en het imperialisme van nu, voornamelijk van de VS, en de invloed daarvan op het voortduren van het Israelisch-Palestijnse conflict, plus de spanningen in het gehele Midden-Oosten die daarmee samenhangen, zie Rashid Khalidi, Reurrecting Empire: Western Footprints and America’s Perilous Path in the Middle-East.
Ik moet al dat materiaal nog overzichtelijk en met bronvermeldingen opnemen in het dossier.
PS. In 1914, toen er nog maar weinig zionisten naar Palestina waren geëmigreerd, was het percentage joden op de gehele bevolking naar schatting 8%. Zie hier.