Amerikaanse journaliste Alison Weir ging naar Palestina, naar Gaza en Ramallah, en net als zovelen (waaronder vijftien jaar terug ook ik) was ze verbijsterd. Waarom wist ze dit niet? Terug besloot ze om te bekijken wat er in de Amerikaanse media was verschenen over alle zaken die ze daar had meegemaakt, de doden, de gewonden. En was opnieuw verbijsterd. Haar conclusie: Amerikanen weten nauwelijks wat er aan de hand is, en dat terwijl er zo’n vijftien miljoen dollar per dag naar Israël gaat – waar ze overigens ook niet over geïnformeerd worden.
Weir gaf haar vaste baan als journaliste er aan, en ging onderzoek doen, en richtte de website op: If Americans Knew. Daar is nu veel informatie op te vinden die zelden de Amerikaanse media bereikt. In een film vertelt ze over haar ervaringen in Gaza en Ramallah, en over het onderzoek: onder andere wordt duidelijk dat de dood van Palestijnse kinderen altijd wordt ondergereporteerd en die van Israelische kinderen altijd wordt overgereporteerd. Zie de film: hier.
Haar eigen website: hier.
En If Americans Knew: hier.
Goed filmpje, zou hoogst nodig naar Joris Luyendijk gestuurd moeten worden. Of zou hij het al kennen?
Ruben
Het zijn niet alleen de Amerikanen die niet weten wat er gebeurt, ook de Nederlanders hebben geen enkel idee, mede door de zeer bevooroordeelde en eenzijdige berichtgeving in de media. Als de Nederlanders het wisten…………
Ik vind het erger dan dat, Ina. Ik heb het zelf gezien toen ik er was, 9/11, het totale onbenul van de Amerikaanse pers, waarbij vergeleken de Telegraaf echt een kwaliteitskrant was. In Nederland zijn we, in principe, beter geinformeerd. Het punt is dat Nederlanders het wel degelijk weten kunnen. Die kunnen nooit meer zeggen: maar dat wisten we niet.
Het hangt er ook vanaf waar je prioriteiten liggen.Herinner je dat we samen nog eens in een panel zaten Anja,naar aanleiding van een film”kinderen van stenen”geloof ik,die een van mijn dochter georganiseerd had in Kriterion?Daar had ze veel reclame voor gemaakt op de U.vA waar ze toen studeerde.Het viel me op dat er zo weinig jonge mensen waren.Wel ouderen(nou ja…nog niet zo oud)
Later heeft ze diezelfde film nog een keer gedraaid in het filmhuis in Den Haag en toen alle 2de kamer leden uitgenodigd,want dat is tenslotte op loopafstand van de 2de kamer.Niet een kamerlid is geweest.Ook geen studenten.Gelukkig zat de zaal wel vol met NGO hoge pieten en wat professoren,tot grote verbazing van de managers,want het heeft wel wat moeite gekost om die film daar te laten draaien.Foto’s mochten niet opgehangen worden buiten in de vitrines,men was bijzonder onsympathiek.Zou me zelfs niets verbazen als ze ergens de politie achter de hand hadden staan.De verbazing was duidelijk te zien,toen daar allemaal keurige heren en dames binnen kwamen.Zo erg is het vooroordeel nog steeds.En onder jongeren een totale desinteresse.Sindsdien worden er goede docus getoond op tv,maar kijken jongeren daar ook naar?
Niet om iets goed te praten, hoor, want de situatie is erg, maar jij sombert meer dan nodig, Medi. Ik ken persoonlijk heel wat jongeren die zich zeer interesseren voor Palestina, en ook voor andere zaken, bij ROOD bijvoorbeeld. En dit moet je ook even bedenken: mensen worden bedolven onder ellende en zaken waar ze eigenlijk heen zouden moeten – ik kan ook niet overal naar toe en krijg tot mijn irritatie daar dan ook nog vaak wat op te horen. En ik luister ook niet meer naar elke ramp.
Je hebt ook geen idee hoeveel uitnodigingen tweedekamerleden krijgen. Die moeten selecteren, hoe dan ook. Een film komen bekijken in werktijd is een luxe die weinigen zich kunnen veroorloven. Dus inplaats van zitten somberen – heb ik dit niet al eerder gezegd? – bedenk hoe je mensen wel kunt betrekken. Mijn weblog, één voorbeeldje, is maar een van vele initiatieven. Komen in het seizoen wel zesduizend mensen per dag langs, en zelfs nu in de zomer nog bijna vierduizend. Dat is niet niks. Bedoel ik maar.
Heel indrukwekkende film Anja…!
Bedankt
Ik weet zeker dat heel veel Amerikanen niet weten wat hun regering uithaalt. Ik weet heel zeker dat veel Palestijnen lijden door deze onwetendheid. Ik weet zeker dat de Amerikaanse belastingbetaler helemaal niet blij is met het warmonger beleid van Bush. Ik weet zeker dat ook veel Israëlische mensen balen van het beleid van hun regering betreffende de Palestijnse zaak. Ik weet zeker dat de Amerikaanse en Israëlische overheid misdaden tegen de menselijkheid plegen. Ik weet ook zeker dat de Palestijnen gediscrimineerd/mishandeld worden in hun eigen leefomgeving. Ik weet ook zeker dat het me geen moer uitmaakt, zolang het om Maangod aanbidders gaat. Op naar een allah vrije wereld.
Dat is een “very good job” van Alison Weir! Misschien is de informatiesituatie in Nederland dan wel beter dan in de VS, maar ik ben het wel met Medi (nr. 2) eens dat ook hier de berichtgeving in het algemeen eenzijdig en bevooroordeeld is. (De goede publicisten dus niet te na gesproken). Dat blijkt nu ook weer bij de berichtgeving over de “ruil” van Libanese en Israëlische slachtoffers.
De vermelding van Medi (nr. 3) dat geen enkel Tweede Kamerlid is komen kijken naar de door haar bedoelde film is ook veelzeggend. Wat ik mij nog afvraag is, of een aantal Kamerleden nog wel zo fatsoenlijk is geweest te reageren op de uitnodiging…..
Een onderzoek als door Alison Weir in de VS is gedaan zou in Nederland waarschijnlijk ook zeer onthullende resultaten opleveren!
Wat een kul is dat? Palestina bestaat niet eens, net zomin als Kaliningrad-oblast een stuk van Duistland is en Duitsland dit Duist kan noemen. Je bent een volslagen doorgedraaide imbeciel, een terroristen-liefje die zich door fascisten laat naaien. Een nul in de 1-e Kamer. Iedere moordenaar en terrorist is voor jou een vrijheidsstrijder. Maar je zit op het niveau van een gek als Chavez, sympathisant van de FARC. Alleen volslagen geïndoctrineerde malloten, dimmies dus, sympathiseren met HAMAS, Hezbollah en ander gespuis dat maar een plek verdiend: een meter onder de zoden met een Israëlisch kogel door hun fascistenkop.
Voor de verandering, twee gezellige bijdragen zoals ik die regelmatig krijg, van ene Higab en nog een leuke van ene John. Normaal komen die hier niet door de ballotage, maar af en toe mogen jullie toch weten wat voor mensen er in Nederland rondlopen.
Olav, over Tweedekamerleden had ik het al. Heb jij enig idee hoeveel uitnodigingen er elke week in mijn postbak liggen of mijn mail binnenschuiven? Ik schat dat op zo’n vijftig per week. En ik ben nog maar van de Eerste Kamer. En jij had gedacht dat kamerleden al die uitnodigingen netjes af moeten zeggen, alsof ze verder niets te doen hebben? Het kan ook anders. Als iemand met een initiatief komt waar ze graag parlementariers bij willen hebben dan moet je even bedenken hoe je dat doet. Nodig iemand uit om te spreken, bijvoorbeeld, of zet ze in een panel, zorg ervoor dat het voor hen werk is, dat ze het kunnen verantwoorden dat ze er tijd voor vrij maken, en ga er vooral niet van uit dat parlementariers niet op de hoogte zijn ook als ze niet naar een film gaan. Het hangt er nogal van af, welke parlementarier, van welke partij. Dus doe me een lol, Olav, doe niet mee aan dat gemakzuchtige hakken op kamerleden omdat die niet op zeven plaatsen tegelijk kunnen zijn.
Leon Krijnen van BN/DeStem is ook moderator van de lezersreacties en schreef onlangs dat op dit moment al 15 tot 25% van de honderden ingezonden brieven geweigerd wordt.
Ik denk altijd maar als ik van die kwakjes als hierboven lees: ik hoop dat die mensen zich er zelf lekkerder van zijn gaan voelen. Heeft er ten minste nog iemand lol van gehad.
Nog even voor Olav: wat voor kamerleden geldt, geldt ook voor raadsleden. Ik word letterlijk bijna dagelijks ergens voor uitgenodigd en de mensen die al dat lekkers organiseren vinden ook altijd dat ik erheen MOET. In een kleinere gemeenschap is het ook nog eens zo dat je die mensen dan daarna tegenkomt en ze je bijna ter verantwoording roepen omdat je er niet was of niets van je liet horen.
Nou wil ik dat best doen, even iets van me laten horen. En ik doe dat ook meestal als ik weet bij wie ik moet zijn en er een e-mailadres bij staat. Dan is een afmelding en succes wensen zo gepiept. Maar ik schat dat dat maar in 15 tot 25% van de gevallen mogelijk is.
Dus, organisatoren: maak er geen eenrichtingsverkeer van en zorg dat er ergens een contactmogelijkheid vermeld staat, bij voorkeur een e-mailadres.
We wisten al dat er mensen zijn die denken als Higab en John, Rien. En als uitzondering heb ik die rotzooi geplaatst, om ons daar aan te herinneren. Dat wil niet zeggen dat het hek nu van de dam is en ik doorga met rotzooi te plaatsen. Dus doe geen moeite. Jij ook niet, John.
@ Anja (10) en Clara (11):
Nou, ik snap heel goed dat volksvertegenwoordigers het druk hebben en dus niet overal naar toe kunnen of willen gaan. Dat verwacht ik ook niet. Ik heb me, naar aanleiding van het onderhavige onderwerp, te sterk uitgedrukt, denk ik. Wel lijkt het me een goede zaak als volksvertegenwoordigers iets laten weten (bv. afzeggen) als het niet om een dertien-in-een dozijn-geval gaat, maar om een belangrijk politiek onderwerp. (Uiteraard in relatie tot de politieke kleur van de volksvertegenwoordiger).
Ook ben ik het er volledig mee eens dat de organisatoren van evenementen en afzenders van uitnodigingen ervoor moeten zorgen gemakkelijk en duidelijk bereikbaar te zijn.
@Anja,@11 Clara,@13 Olav,
Anja,mijn commentaar as geenzins als aanval bedoeld en ik hoop dat je dit ook niet als zodanig opvat.Meer als frustratie,omdat ik ider jaar de belangstelling voor de Nakbah herdenkingen zie minderen.Dit jaar vond ik het nogal droevig.
Die film was niet zomaar”een film”maar een hele indringende film over Gaza,wat in die tijd ongebruikelijk was,omdat er nog niet veel materiaal naar buiten kwam.You tube bestond nog niet en veel documentaires kwamen Israel niet uit.De Amerikaanse filmmaker was zelf aanwezig en vertelde het hilarische verhaal hoe hij die film Israel uitgekregen had.Dat was op zich al de moeite waard geweest.
De film draaide niet onder werktijd en ja natuurlijk waren de e-mail adressen en telefoon nummers bekend van de organisatoren.Harrie van Bommel heeft ook keurig afgezegd.Als enige trouwens.Als kamerleden wel waren komen kijken had dit wellicht hun visie op de problemen een beetje veranderd.Dit was dus duidelijk een kwestie van”we willen het niet weten”
Ik beschouwde het niet als een aanval, Medi. We zijn het in principe over veel eens, en we staan aan dezelfde kant. En natuurlijk zou ik ook graag alle kamerleden aan onze kant krijgen en er voor zorgen dat ze beter geinformeerd worden. Ik bedoelde het echt als een advies: als je kamerleden wilt interesseren denk na over hoe je dat het beste kunt doen. Hou rekening met het gegeven dat ze de hele tijd bestormd worden. Ga er niet meteen van uit dat ze niet willen als ze niet meteen zien wat jij al weet. Denk strategischer.
Als de Nakba herdenkingen minder mensen trekken dan is dat kennelijk niet de beste manier. Misschien hebben te veel mensen het gevoel dat ze dat nou wel weten. Ik hoef ook niet meer naar alle bijeenkomsten waar ik steeds maar dezelfde aardige mensen zie. Maar ik ga wel als ik wat verwacht van de sprekers. Bijvoorbeeld. Toen Ilan Pappe in Nederland kwam spreken zat de zaal afgeladen vol. Het filmfestivalletje in de Balie: toen ik er was bomvol. Ik bedoel maar: denk na hoe je mensen kunt bereiken. Denk eens na: wat zou je zelf echt interessant vinden en organiseer dat. Ik maak het weblog waar ik zelf graag naar toe had gewild, en kijk, het werkt.
En ik heb echt een wens voor je: hou op met te veel gesomber en jezelf de lamlendigheid in praten met steeds maar voornamelijk kijken naar wat er niet lukt. Als je zelf moedeloosheid uitstraalt maak je andere mensen niet makkelijk enthousiast. Van gesomber word je absoluut niet effectiever.