(Carrie)
Te gast: Carrie uit Rotterdam. Met de teringcolumn die ze zondag in de Balie presenteerde. (Er komt nog een verhaal over zondag, ‘Trots op acties!’, blijf aan de lijn, ik moet eerst naar Den Haag, om daar met mijn sterretje aan het pluche te gaan plakken)
Ik had het al eerder over professor Sternhell, die licht gewond raakte bij een aanslag op zijn leven door ultra rechts. (Hier en hier). Sternhell is een zionist, een linkse zionist (als dat bestaat, Sternhell vindt dus van wel) die ervan overtuigd is dat Israel een democratische, joodse staat moet blijven, en dat het vooral de moorddadige rechtse kolonistenbeweging is die dat verhindert. Het is de bezetting die maakt dat het met Israel de verkeerde kant op gaat, vindt hij. Want diezelfde bezetting brengt het wensbeeld van een twee-statenoplossing in gevaar, een Palestijnse staat naast Israel, komt die er niet, dan komt het angstvisioen van de bi-nationale staat om de hoek kijken, die de facto al aan het ontstaan is, omdat miljoenen Palestijnen zijn binnengesloten in wat de kolonisten als Groot-Israel zien. En dan is het de vraag, zegt Sternhell, waarom zijn kleinkinderen nog in Israel zouden willen leven, als (joodse) minderheid binnen een multinationale staat – waarom zouden ze dan nog liever in Tel Aviv leven dan in Californië? Waarvoor dan al die moeite gedaan?
(Mustafa Barghouti)
Mustafa Barghouti, is een onafhankelijk Palestijns politicus, van de ‘derde lijn’. Hij was vaak in Nederland. Hierbij een vertaling van een recent artikel, over het zogenaamde vredesproces.
Elk jaar is er in Vlaardingen de vredesmarkt en elk jaar staat daar trouw de familie Ghazal Palestijnse hapjes en zeep te verkopen, om geld te verzamelen voor Stichting Kifaia, voor de gehandicapten in de Gazastrook dus. (In Vlaardingen woont de grootste gemeenschap aan Nederlandse Palestijnen, dus ik kom er nog wel eens.)
Te gast: Ruben Verhasselt. (Niet hierboven, dat is Mark Spitz). Deze column verscheen in het laatste nummer van De Brug, alleen was de laatste zin weg. Hier dan compleet.
De grote verbroedering
Lees verder
Het heet geloof ik de wet van Godwin: begin een heftige discussie, waar dan ook over, en vroeger of later maakt de ene kant de andere uit voor nazi. Zo kunnen mensen in verontwaardiging over wat Israel doet zeggen: net zo erg als de nazi’s, wat uiteraard een tegenreactie oproept: hoe durven jullie joden met hun ergste vijanden te vergelijken! Omgekeerd zijn veel Israel-verdedigers er nogal scheutig mee om iedereen die kritiek heeft op Israel en opkomt voor de Palestijnen inclusief de Palestijnen zelf weg te zetten als nazi’s of NSBers. Van welke kant het ook komt: het betekent meestal het einde van elke discussie.
Lees verder
Ik loop hopeloos achter met alles wat ik wil op dit weblog. Nauwelijks vakantie gehad, Gaza, de spanningen of mijn gezin zou komen, (mijn andere gezin, ik heb twee families), toen het plezier dat ze er waren, maar veel enerverende dingen te doen. En nu is het seizoen weer in volle hevigheid losgebarsten, en moet ik elke dag wel tussen drie dingen kiezen – ik kwam er deze week pas voor het eerst toe om aan een iftar deel te nemen en ramadan is al weer bijna voorbij.
Lees verder
Ik was nog van plan om er een stukje over te schrijven, over de partijraad vorige week, maar het komt er niet van. En ik had de foto’s beloofd. Hierbij dan. Tekst weer een andere keer.
(Angela Godfrey-Goldstein)
Het jaarlijkse feestje bij SIVMO (Steuncomité Israelische Vredes- en Mensenrechten Organisaties) was gisteren, en klein gezelschap van mensen die het hardnekkig blijven proberen: de goede, kritische kant van Israel blijven ondersteunen. Met geld, en met het verspreiden van hun boodschap. Onder andere door de uitgave van De Brug, hier al eerder aanbevolen, die jarenlang werd gemaakt door Bart Nooy en nu door voormalig Groene-redacteur Max Arian.
Ze’ev Sternhell, (73), schrijver van onder andere het standaardwerk The Founding Myths of Israel. Nationalism, Socialism and the Making of the Jewish State (uit 1996) hoort bij de weinige kritische Israeli’s die ik nooit zelf heb ontmoet of heb horen spreken. Maar zijn werk komt wel regelmatig voor in mijn voetnoten en in Het beroofde land (hier) verwijs ik vaak naar hem. Woensdag werd er een bomaanslag op hem gepleegd, waarbij hij gelukkig maar licht gewond raakte.
Lees verder