Volgens Uri Avnery is het heel simpel, die van hun zijn terroristen, die van ons zijn verzetsstrijders. Hij had enig recht van spreken – als voormalig terrorist voor de Irgun, het zionistische verzet van voor 1948. Dus: zijn alle Palestijnen die zich verzetten tegen bezetting vanzelf ’terroristen’? Lees een stuk van Fadi Hirzalla, het verscheen enigszins ingekort in de Volkskrant.
Hannie was toch ook geen terrorist?
“Wedden dat we over een paar weken niets meer over de Palestijnen horen? Want dan zijn de bommen op”.
Fadi Hirzalla
Hoor je van Palestijnen, dan gerede kans dat er ergens een explosief afging. In februari 2009 zullen de explosieven wel weer op zijn, voor een tijdje, en dan zullen we de Palestijnen weer vergeten; en na dat tijdje zullen de explosieven weer even afgaan, en dan zullen we de Palestijnen weer even herinneren.
Je kunt gerust stellen dat Palestijnen samengaan met explosieven. Er zijn zelfs mensen die denken dat Palestijnen explosieven zijn.
Natuurlijk zijn Palestijnen helemaal geen explosieven, maar mensen. Voor hen is het jammer dat bommen zo hard klinken, en onderdrukking zo zacht. Ze hebben al zo lang ellende van Israëls onderdrukking, maar bijna niemand die het hoort. Door een muur ingesloten zijn maakt nou eenmaal geen geluid; urenlang voor een checkpoint wachten doe je ook muisstil; in Gaza of in een andere gevangenis van Israël zitten idem dito; verdreven worden naar een vluchtelingenkamp of buitenland is ook geen luidruchtige bezigheid; honger hebben en medicijnloos verpieteren dwingen juist tot stilte; je thuis en je boomgaardje gesloopt zien worden maakt wel kabaal, maar lang niet zo veel als een explosief. Nee, explosieven, die maken pas veel lawaai; dat horen ze wel in het Westen.
En dus, zeg ‘Palestijn’ in het Westen, en bijna iedereen duikt weg, belt 112, of trekt een vies gezicht. Neem Hamas. In Nederland vindt de meerderheid dat een terroristische groepering. Dat vinden Palestijnen maar vreemd. Hun Enthousiasme, ‘hamas’ in het Arabisch, verzet zich tegen de staat die hen al decennialang onder de voet loopt, vernedert en verdrijft. Net als Hannie Schaft vroeger, het Meisje met het Rode Haar dat in de Tweede Wereldoorlog de strijd aanging met de Nazi’s. Wat is daar mis mee? Ja, sommige Palestijnen vinden Hamas wel érg islamitisch; en anderen balen ervan dat Hamas de verkiezingen won in 2006; maar geen Palestijn die Hamas terroristisch zal noemen.
Hannie was toch ook geen terrorist? Die mocht zich toch ook verzetten, voor het goede doel? En als Hannie werd gebombardeerd, zoals nu Hamas, dan waren er toch ook geen Westerse leiders die en masse in stropdassen op tv verschenen en gingen beweren dat Hannie zo gewelddadig is? Neen, want Hannie’s strijd was rechtvaardig: ze stond op in het episch centrum van alle misère, week niet, en keek de leeuw in de kanis – de dood of de gladiolen. Toch?
Dag en nacht buigen de gewone Palestijnen zich over deze vragen. Ze peinzen, en peinzen, maar vinden geen legitiem antwoord. Niet Israëliërs, maar de Palestijnen hebben geen eten, geen vrijheid, geen leven, geen snars. Dat weten ze bij de VN zelfs. Mary Robinson, ex-voorvrouw mensenrechten bij de VN, constateert dat ‘ontzettend veel Palestijnse mensenrechten bruut worden geschonden’, en ‘dat de gehele Palestijnse beschaving verwoest is’. Israëls B’tselem informeert dat Israël in de afgelopen negen jaar acht keer zoveel Palestijnen heeft gedood als andersom; en in de laatste weken heeft Israël honderd keer zoveel Palestijnen gedood als andersom. Burgers voornamelijk.
Dat het Westen Hamas’ verzet zo hard veroordeelt en Israëls agressie zo zacht, blijft echt een raadsel voor de gemiddelde Palestijn. In Israël weten ze echter hoe de vork in de steel zit. Op zich niet verwonderlijk, want ze hebben het raadsel daar bedacht. Israëls leiders bedachten er mooie illusies over Israël, en dat deden ze met ideeën, en die ideeën produceerden ze met woorden. Hun plan beslaat drie hoofdprincipes: ten eerste, iemand die ons Israëliërs pijn doet, noemen we een ‘terrorist’; ten tweede, we noemen onszelf ‘slachtoffer’; en, ten derde, wie een uitzondering maakt op de eerste twee regels, is ook een ‘terrorist’, of op zijn minst ‘radicaal’ of ‘antisemiet’. Categorisch.
Wat een briljant plan. ‘Pavloviaanse woordhersenspoeling’ werd het genoemd. Veel gewone Israëliërs geloven erin. Het klinkt logisch in het licht van hun Holocaust. Nadenken wordt overbodig, want het plan verdeelt de wereld a priori in de genoemde woordcategorieën. In de nadenkloosheid hoef je niet eens te wachten op een gebeurtenis om het te kwalificeren: je weet van te voren wie dader en slachtoffer is. Wat een luxe.
Journalisten in het Westen spelen het woordspel mee, want velen hebben geen tijd of geen mogelijkheid of geen prikkel om anders te doen. Westerse politici en Arabische dictators ook – die hebben wel iets beters aan hun hoofd dan woordspelletjes ontmaskeren, zoals snoepen van macht en in het Witte Huis op bezoek mogen komen.
Intussen rest de Palestijnen niets anders dan wachten op het volgende explosief, over een tijdje. Wat een narigheid. Straks maar weer Hamas stemmen als er ooit weer verkiezingen komen? Of, nóg beter, het leven uitluiden in stijl en extravaganza, net als Hannie vroeger – je bij de verzetskaders aansluiten, een raket vuren, en er tien om de oren krijgen. Sterven zul je, maar beter vechtend sterven dan huilend verliezen.
Doch dit verhaal, het Palestijnse verhaal, landt moeilijk in het Westen. Dat komt door de Pavloviaans woordhersenspoeling. Niemand komt aan Hannie!, zullen velen brullen. Ze willen meer lezen over Israëls onschuld en Hamas’ schuld, zodat het verhaal evenwichtig wordt. Maar Palestijnen hebben niets aan dat gebrul: zij voelen zich als Hannie. Dat gevoel produceert depressiviteit en psychotrauma, maar ook fatalisme en gewapend verzet. Vraag het Hannie. Wie dwaasheid zaait, zal gekheid oogsten.
Het is de gekheid van een mens op de tocht. Niemand houdt van tocht. Zet een mens uit de tocht, en hij zal bloeien – en geen reden hebben om strijd te voeren. Palestijnen weten dat als geen ander. Israëls leiders willen dat niet geloven; liever detoneren ze explosieven.
Fadi Hirzalla is Palestijn, politicoloog, en redacteur van ZemZem, tijdschrift over het Midden-Oosten, Noord-Afrika en islam.
Chapôt Fadi!
In dit stuk schrijf je precies wat ik al weken tegen vrienden die mij verwijten niet te weten hoe het “daar” is, en dat verwijt zullen ze jou niet licht maken lijkt me.
Anderzijds is het wel jammer dat je Palestijns bent want, het mes snijdt aan twee kanten in dit geval, juist door Israëls Pavloviaans woordenspel zal waarschijnlijk een té grote groep in Nederland je stuk afdoen als partijdig.
Desalniettemin, een zeer groot compliment, je hebt in ieder geval mij (weer) stof tot nadenken gegeven.
Groetjes,
Albert
oeps […]wat ik al weken tegen vrienden [ZEG] die mij verwijten[…]
Anja,Hoeveel mensen die dit te lezen krijgen zullen ‘omgaan’? Is het mogelijk dat het ook in het engels ter beschikking komt? Ik wil mijn bijdrage daaraan overmaken. Joop
Mensen gaan zelden ‘om’ van één artikel, Joop. Hoogstens zet het een paar mensen aan het denken – mochten ze daar voor open staan wat niet van iedereen gezegd kan worden – en als dat gelijk op gaat met andere invloeden, iemand die ze vertrouwen die er wat over zegt, beelden die nu ook op de tv te zien waren – dan verandert er hier en daar wat. Maar bliksembekeringen zijn echt erg zeldzaam.
Fadi is een Nederlander, het stuk is er dus niet in het Engels, en ik denk niet dat er veel niet-Nederlanders zullen zijn die Hannie Schaft – als begrip – nog kennen. Dat zou je dan uit moeten leggen.
Het meisje met het rode haar ‘Hannie Schaft’ Is onze bekenste verzetsstrijdster en dat die hierboven ‘aangehaald wordt is een goede zaak. Hopelijk vallen veel schellen van vele ogen! Zoeken bij Google: Hannie Schaft levert liefst 17.300 pagina’s op. Lees hier en daar en overdenk dat zij voor de Duitsers een terroriste geweest zal zijn maar voor Nederland is het de bekenste verzetsstrijdster,want zij verzette zich tegen de bezetter van haar vaderland dat ook ons vaderland is. Hoe moeten de Palestijnen zich voelen als zij verzet plegen maar door de VS en de EU en onze regering ’terroristen’ genoemd worden. Wij 5 jaar ‘bezet’maar de verdreven bewoners van Palestina 12X5 jaar = 60 jaar bezet, onderdrukt en vermoord en op wat voor een manier? Onze bezetting kan ik niet vergelijken met wat ik al zo lang zie in Palestina. Maxime Verhagen laat de ‘schellen van uw ogen vallen en “ga om” en neem de rest van de regering en kamers mee!!! J.F. Verhagen
Volgens Fadi hierboven “luidde Hannie Schaft haar leven uit in stijl en extravaganza”. Hoe weet hij dat? Hannie Schaft werd gefusileerd in de duinen, en wie weet wat ze gedacht of gevoeld heeft de laatste ogenblikken van haar leven?
Mw Meulenbelt kent vast nog wel Valium 10, “Alleen de duinen die je zwijgend troostten, voor alle woede en de pijn”.
Dit lied drukt een grote eerbied uit die ik bij Fadi ten ene male mis.
Handen af van Hannie Schaft
Uit het verhaal van Fadi Hirzalla blijkt grote waardering voor Hannie Schaft, mevrouw Modde. U wenst te negeren waar zijn betoog over gaat: dat we iets raars doen wanneer we onze eigen verzetstrijders, terecht, eren, maar andere verzetstrijders die evenzeer recht hebben zich tegen een bezetting te weren afdoen als terroristen.
Dus niks ‘handen af van Hannie Schaft’ alsof er specifieke Nederlanders zijn die een alleenrecht op haar symboolwaarde zouden hebben, ook Fadi Hirzalla is een Nederlander.
En had u even de spelregels gelezen, hier, dan had u niet met beklag aan hoeven te komen dat uw reactie ‘in allerijl is verwijderd’. Reacties worden namelijk pas geplaatst wanneer ik de tijd heb om te modereren – en te selecteren – en ik zit niet de hele dag achter de computer.
Heeft Hannie Schaft Duitse burgers gedood ? Heeft ze raketten afgeschoten op Duitsland ?
De waarheid is dat we het bombardement op Dresden, dat erop gericht was om zoveel mogelijk burgerslachtoffers te maken, nu evengoed veroordelen als “terroristische” daad. gepleegd door de Britten.
De vergelijking tussen Hannie Schaft en Hamas gaat in vele opzichten niet op, zo lijkt me.
Beste Fadi,
Laatst las ik het boek Europa van Geert Mak en toen bekroop mij een plaatsvervangende schaamte bij het lezen over het verzet in Nederland tegen het fascisme in die tijd.
In Nederland was weinig verzet in tegenstelling tot bijv. in Frankrijk.
G.M. schrijft dat europeanen nog moesten leren zich te verzetten.
Ik zie Hamas als Frankrijk, liberte, egalite en fraternite en dat voor alle mensen.In die tijd zijn daarbij zijn vele doden gevallen maar ze gingen door met hun verzet tot aan de bevrijding.
Dat hebben wij in Nederland niet zo sterk gedaan. Hannie Schaft is eerder uitzondering dan regel
Ik ben trots op Hamas dat ze zich,hoe nietig ook, blijven verzetten tegen deze door de V.S. gesteunde moloch die hen al 60 jaar bezet en onderdrukt heeft. Waarbij de hele westerse wereld zich achter de Moloch schaart vanwege een collectief schuldcomplex, ik schaam mij voor de westerse wereld.
Ik hoop met heel mijn hart dat er een bevrijding komt.
OPEN DE GRENZEN VAN GAZA. THE BORDER MUST BE OPENED.
Toch blijf ik vinden – en dat gevoel wordt eerder sterker dan minder – dat elke vergelijking met WOII, hoe gemeend en goedbedoeld ook, de discussie niet verder helpt en dus al helemaal niet het effect zal hebben dat mensen eindelijk de schellen van de ogen zullen vallen.
Dat komt omdat elke vergelijking met of verwijzing naar WOII de discussie onherroepelijk binnen de context van paradigma 1 houdt.
Zie ook hier, waar ik het uitgebreider probeerde uit te leggen.
Er zijn heel veel verschillen tussen Hamas en Hannie Schaft, ik kan er ook nog wel zevenendertig bedenken. Dit is het enige wezenlijke punt: dat we met twee maten meten bij het waarderen of veroordelen van verzet tegen een bezetting: die van ons zijn verzet, die van hun zijn terroristen. Hirzalla komt in opstand tegen de volstrekt gemakzuchtige gewoonte om het Palestijns verzet af te doen als ’terrorisme’ zonder ooit na te denken waarom zij zich verzetten. Daar ben ik het geheel mee eens.
En ik snap wat je bedoelt, Clara, maar er zijn ook vergelijkingen die wel passend zijn. Het helpt ook niet om er een taboe van te maken, om te verbieden paralellen te zien. Wertheim maakte hier onlangs een vergeljiking tussen de manier waarop destijds jodenhaat ‘gewoon’ werd en de woorden van Wilders, Hajo Meyer maakt vergelijkingen. Ed van Thijn doet dat en wat mij betreft integer en terecht. Het hangt er dus maar van af hoe. Dat er altijd mensen zijn bij wie de luiken dicht gaan cq blijven als er iets gezegd wordt over ‘onze’ oorlog in verband met andere onrecht is geen reden om een nieuw taboe te scheppen. Voor andere mensen zijn vergelijkingen zoals Fadi Hirzalla ze maakt wel een eye-opener.
En Helma, met je bewondering voor het Palestijnse verzet, nu krijg ik haast weer de neiging om tegen je te zetten dat je niet door hoeft te schieten in een andere uiterste: trots op Hamas zou ik nooit zeggen, ze doen heel veel verkeerd, en ook zij hebben mensenrechten geschonden. Ook dat moet gezegd.
Ik heb het niet over taboe of verbieden, Anja. Ik heb het over zo effectief mogelijk inzetten van argumenten.
De vraag die Bert Cremers bijvoorbeeld op 9 januari aan de PvdA-fractie stelde:
“Aan Luuk Blom wil ik de vraag stellen hoe hij – en de rest van de fractie- zich eigenlijk dat recht op verdediging tegen een bezetter, dat in het internationaal recht is vastgelegd, dan wil voorstellen. Wij weten allemaal wat we in de loop van de tijd allemaal NIET hebben toegestaan, aanslagen, zelfmoordbommen, burgerdoelen, raketten. Maar wat, partijgenoot Blom, houdt dat recht dan WEL in? Hoe mogen Palestijnen zich tegen een gevangenis/bezetting teweerstellen? Of is dat recht alleen voorbehouden aan mensen die niet tot Allah bidden en geen hoofddoekjes dragen?”
Ook Bert verwijst in zijn brief kort naar de herdenking van 4 mei. Maar de vraag die hij daarna stelt is er een van vandaag, in de context van het internationale recht: wat houdt het recht op verzet in?
Bedankt voor je reactie, Anja.
Mijn bijdrage was eerst te zien hierboven, maar even later foetsie. Vandaar mijn overhaaste en onjuiste conclusie.
Maar je moet me geen woorden in de mond leggen, die ik niet gezegd heb. Ik heb 2 categorieen gemaakt, nl eerbied en m.i. geen eerbied voor Hannie Schaft.Fadi viel wat mij betreft niet in die laatste categorie. Over zijn paspoort heb ik niks gezegd, en jij hebt geen alleenrecht op niet-discrimineren. Ik heb trouwens twee paspoorten, da’s een meer dan jij, denk ik.Dan ben je iets minder bang voor verschillen en niet zo politiek correct in je uitlatingen, is mijn ervaring.
Ik vind zijn “zaak” geen goede, en mi bestaan er verzetsgroepen en terreurbewegingen, zoals RAF, ETA,… of HAMAS.
En jij negeert mijn argument, dat het behoorlijk aanmatigend is van Fadi om te schrijven hoe Hannie Schaft volgens hem haar leven uitluidde. We waren er niet bij. We weten het niet.
Ze was niet “extravaganza” omdat ze haar haren rood verfde.
Dus, nogmaals, en wat mij betreft: handen af van Hannie Schaft.
a. In uw reactie zei u letterlijk ‘drukt een grote eerbied uit die ik bij Fadi ten ene male mis’. Dat ontkent u nu maar het staat gewoon hierboven. (6)
b. Ik heb ook niks over paspoorten gezegd. De er op volgende suggestie als zou ik wel bang zijn voor verschillen omdat ik maar één paspoort zou hebben – hoe weet u dat trouwens – zijn aanmatigend en vergaand misplaatst. Daar weet u geen moer van. U doet nu zelf wat u een ander verwijt. Projecteren.
c. Inderdaad, voor u zijn die van ons van het verzet, en die anderen zijn terreurbewegingen. Dat is dus precies waarover het stuk gaat. U levert dus een fraaie illustratie bij Hirzalla’s betoog.
d. U herhaalt zichzelf en ik doe dat dus ook nog een keer: Hannie Schaft is niet uw bezit. U mag verder vinden wat u wil, maar dat mag Hirzalla ook.
En u hoeft uzelf niet nog eens te komen herhalen.