(Piet van Gils)

Dinsdag, dus Eerste Kamerdag. Postkamer: twee meeuwen die daar zoals wel vaker staan te klagen voor het raam. Niet uit politieke belangstelling, ze willen brood.

Bij de fractievergadering beschuit met muisjes vanwege het vijfde kleinkind van Nanneke.

Ik zal vandaag niemand vermoeien met het fractieoverleg, de korte plenaire en de commissies, maar voor het geval iemand denkt dat het hier echt een gezinsvervangend tehuis is noem ik even dat we wel degelijk hebben gewerkt. Maar daarna was er het afscheid van een markant man, Piet van Gils, kamerbewaarder. Helaas, hij had zelf gemengde gevoelens over zijn vertrek, maar hij werd 65, en boven de 65 mag je als senator nog jarenlang blijven zitten, maar niet als kamerbewaarder.

Iedereen kent Piet van Gils, tot en met de mensen die op de tv Prinsjesdag en het Nationaal Dictee volgen. Hij begon zijn loopbaan in de scheepvaart en bleef toen aan wal voor zijn familie, en de laatste twintig jaar was zijn plek in de Eerste Kamer. De man met de mooiste snor, die altijd zo deskundig en discreet deed wat er gedaan moest worden om alles goed te laten verlopen – bij staatsbezoeken de hoogwaardigheidsbekleders de weg wijzen, iedereen tijdens de plenaires van de juiste papieren en de glaasjes water voorzien, tot zachtjes een ingedut kamerlid wakker maken, zoals voorzitter Yvonne Timmerman-Buck vertelde. Van Geels maakte vijf voorzitters mee in zijn loopbaan, en zou het bijna, want onze voorzitter vertrekt, tot zes hebben gebracht, en dat betekende dat iedereen, inclusief ministers en voorzitters bij hem terecht kon om even te vragen hoe het moest in de Eerste Kamer, waar we staan op decorum. Van Gils straalde altijd een onverstoorbare rust uit, en dat werkte door op iedereen. Dus we gaan hem echt vreselijk missen. Of het nog goed komt met de Eerste Kamer zonder die knappe, waardige besnorde man die alles in de gaten hield – we moeten het nog zien.

Er waren ontzettend veel mensen gekomen, zijn vrouw Tanja naast hem natuurlijk, kinderen en een kleinkind, de mensen die achter de schermen werken of er hebben gewerkt – maar vooral ook veel kamerleden en voorzitters van vroeger, die speciaal waren gekomen om hem nog even te eren. En voor het eerst hoorden we hem ook speechen. Een beetje aangedaan, dat wel. Met de woorden uit het boek van Tip Marugg, De ochtend loeit weer aan:

“Door de patrijspoort van het leven weer naar buiten gewandeld ontdekte ik de nieuwe wereld waar niets was veranderd.”