Na de mannen die in Breaking the silence iets van de waarheid lieten zien van wat ze als soldaten hadden gedaan, hadden moeten doen in Gaza, doen nu voor het eerst de vrouwen hun mond open. Dit is het punt: omdat ze vrouwen zijn hebben ze het gevoel dat ze meer moeten bewijzen geen watjes te zijn. En hoe doe je dat? Palestijnen meppen. Ga naar de interessante website van Jerry Haber, de Magnes Zionist, hier.
De foto’s komen uit een hartstikke leuke reportage van het NRC, met Israëlische vrouwelijke soldaten met beertjes en bloemetjes, enzo. Heel schattig.
Ik moet iedere week een paar keer via kalandia checkpoint naar Jerusalem en terug. En het is zo waar wat er in dit Breaking the silence rapport staat. De vrouwelijke soldaten zijn onbeleefd, onbeschoft, kunnen alleen maar communiceren op een schreeuwende manier,zijn wreder. Ze hebben er veel plezier in om tientallen mensen die in een soort van kooi staan, lang te laten wachten. Zitten te praten in hun mobieltjes, en voor de lol worden er regelmatig jongens uit de wachtende menigte gehaald om in een afgesloten ruimte “onderzocht” te worden. let wel, ik ben ook niet dol op de mannelijke soldaten, maar die zijn in het algemeen toch wat relaxter.
Ik heb ergens moeite met de conclusies van dit rapport, dat zegt dat vrouwen een minderheid zijn en dat ze zich daarom zo gedragen. Alsof dat een excuus is. Nonsens,deze grietjes van 18/19 jaar kunnen toch ook zelf nadenken.
1e Het oorspronkelijke artikel staat op de newssite Ynet :
http://www.ynetnews.com/Ext/Comp/ArticleLayout/CdaArticlePrintPreview/1,2506,L-3841480,00.htmloor
2e Tegen de foto’ s van Israëlische vrouwelijke soldaten in de NRC is bezwaar gemaakt; niet vanuit enig principieel standpunt, als zouden vrouwen geen militair mogen zijn, maar vanwege de verkapte vergoelijking van de bezetting, om niet te zeggen de ambivalente -en toch weer niet zo ambivalente!- bewondering van het soldatendom die er uit spreekt.
NRC heeft gereageerd, en zoals te verwachten viel een flinterdun ‘artistiek motief’ aangevoerd om deze foto’s te plaatsen. NRC erkende wel dat het tijdstip van publicatie minder gelukkig was (een jaar na de Gaza-oorlog). Maar met dat argument neemt het juist nog minder afstand van de foto’s zelf.
Op de –niet openbare- repliek aan de NRC, om dan ook eens de echte heldinnen van de bezetting te portretteren, de vrouwen van Machsom Watch, heeft de NRC zich niet meer verwaardigd te antwoorden.
Zie: http://stanvanhoucke.blogspot.com/2010/01/de-nuance-van-de-nrc-154.html