(Wachten bij Rafah)
Ach wat was de rechterzijde in de politiek, zeg maar de kritiekloze Israelaanhang, blij: “er is geen humanitaire crisis in Gaza, het Rode Kruis heeft het zelf gezegd.” Ik schreef er al over, hier. Niet alleen bleek er geen ” Mathilde Redmatn” te bestaan die gezegd zou hebben dat er in Gaza geen problemen waren, want leuke restaurants en een mooi strand, er bleek ook geen Rode Kruis rapport te zijn dat die beweringen kon staven.
Wat die lui wel hadden kunnen weten als ze echt naar de feiten op zoek waren, want er ligt een stapel documentatie en rapporten die nog eens bevestigden wat iedereen die Gaza wel eens bezoekt kon weten: wel degelijk is de blokkade buitengewoon schadelijk voor de Gazaanse bevolking, die er extreem afhankelijk door wordt gemaakt van buitenlandse hulp – waar is die blokkade dan anders voor?
Nu blijkt er wel een Mathilde De Riedmatten bij het Rode Kruis te werken, die kennelijk in een interview iets gezegd heeft, misschien een beetje dom, misschien zo opgevat door de journalist, dat weten we niet. Maar aangezien die losse flodder ogenblikkelijk wereldwijd misbruikt werd, is er dan nu, van de echte Mathilde, een stuk over de situatie in Gaza, en deze keer wel namens het Rode Kruis. Hier. Conclusie niet verrassend:
The ICRC is concerned about the fact that the 1.5 million people in the Strip are unable to live a normal and dignified life. Almost no one can leave the Gaza Strip, not even to go to the West Bank, where many Gazans have family or previously had work.
Health-care facilities are suffering from the restrictions imposed by Israel on the transfer of medical equipment, building materials and many basic items needed for maintenance. Water and sanitation facilities have been under strain for many decades. The fact that they remain even barely in working order is due to the efforts of certain humanitarian organizations. Buildings that have been in need of repair for several years and the many buildings that were destroyed during the Israeli military operation in Gaza in 2008-2009 cannot be repaired or rebuilt as long as basic building materials, such as concrete, are not allowed into the Gaza Strip in meaningful quantities.
“The persistent restrictions on the importation of medical supplies and equipment, and on the movement of health staff between the West Bank and the Gaza Strip, hinder the provision of quality health services,” UNRWA says in its newly published annual report (“The Annual Report of the Department of Health 2010,” 2011 [PDF]).
Over de medische toestand in Gaza, nog een nieuw rapport van de UNRWA, hier
Gaat dat nu veranderen nu er vanaf morgen, naar het zich laat aanzien, de grens tussen Rafah en Egypte opengaat? Het was al beloofd, tot nu toe kwam daar niets van.
Hier En Maan nieuws, hier. Maar zo te zien gaat het nu echt gebeuren. Dat wil zeggen, vrouwen, kinderen en mannen boven de 40 kunnen alsof het een gewone grens is het land in en uit, mannen tussen de 18 en de 40 hebben een vergunning nodig, en hoe moeilijk die te krijgen is moet nog blijken. Verder gaat de grens alleen open voor personen, wat concreet betekent dat bouwmateriaal er nog steeds niet in kan omdat dat alleen via de Israelische grensposten zou kunnen en Israel dat nog steeds tegenhoudt. Ook blijkt er steeds opnieuw dat ook goederen als medicijnen en dergelijke er moeilijk of met vele beperkingen inkomen. Zie Gisha, hier.
Voor Gaza is het in ieder geval feest dat ze weer als normale mensen het land in en uit kunnen, en het gaat schelen voor het aantal sterfgevallen van mensen die geen toestemming kregen om Gaza te verlaten voor medische hulp. Maar er is daarmee nog geen einde gekomen aan de illegale blokkade. De import en export die nodig is om er voor te zorgen dat Gaza zelf weer kan produceren, en in ieder geval voor een deel in eigen levensonderhoud kan voorzien is nog steeds grotendeels geblokkeerd. Nog steeds is het Israel dat het bevolkingsregister in handen houdt van Gaza, en kan bepalen wie er ‘inwoner’ van Gaza is. Nog steeds zijn de Gazanen afgesneden van hun familie in Jeruzalem en de Westoever, en is het vreselijk moeilijk om samen te werken met de zakenlui en ministeries in het andere gebied – ook nu Hamas en Fatah weer proberen een gezamenlijke regering tot stand te brengen. Ook voor de humanitaire werkers, de Palestijnen die voor de UNRWA werken, en die in Israel of op de Westoever moeten zijn blijft het moeilijk om er uit te komen, want ook als je omslachtig, tijdrovend en duur, via Cairo reist, en dan via Jordanie, moet je toch nog steeds over een Israelische grens als je naar Jeruzalem of de Westoever moet, en blijf je houden dat Israel je toestemming elk moment kan onthouden. Of de situatie er voor buitenlandse werkers, zoals ik, op vooruit gaat is ook nog de vraag.
Kortom: Gaza blijft een grote gevangenis, met wat ruimere bezoekuren en wat meer verlofregelingen voor een deel van de gevangenen dan voorheen. Genoeg reden voor een feestje, niet genoeg reden om te denken dat alles nu wel in orde is. De blokkade blijft illegaal.