(Foto EI – Filippijns kind wordt uitgezet)

Jan en ik hebben een jonge vriend in Israël. Ik noem zijn naam niet. Hij is een zogenaamde ‘Arabische Israëli’, dat wil zeggen: een Palestijn die in Israël woont en het Israëlische staatsburgerschap heeft. Een persoonlijk drama. Hij heeft een vriendin. Een Filippijnse.

In zijn eigen Palestijns-islamitische omgeving is het niet mogelijk om openlijk een vriendin te hebben, tenzij je gaat trouwen. Maar daar waren hij en zijn vriendin nog lang niet aan toe, en bovendien, hij zag het al, dat hij met een Filippijnse aan zou komen zetten. En nu blijkt ze zwanger. Stom natuurlijk. Als de baby geboren is, wordt die ‘illegaal’ en kan worden uitgezet. Dan moet de moeder mee, tenzij ze haar pasgeboren kind naar de Filippijnen wil laten gaan om zelf te blijven. En nu weet hij niet wat hij doen moet. Trouwen en met haar mee naar de Filippijnen waar ze niet voor niets weg is gegaan? Of dan maar uit elkaar gaan en voor haar kind maandelijks wat betalen van zijn ook al niet gigantische loon?

In Israël moet je erg uitkijken op wie je verliefd wordt. Als Palestijn uit Israël kun je maar beter niet een relatie beginnen met iemand van de Westoever, want daarmee mag je volgens de wet nooit in Israël samenwonen. Israël is tenslotte een zionistisch land, bevestigde Netanyahu onlangs nog eens: “we voelen allemaal mee met de kinderen (die dreigen te worden uitgezet) maar aan de andere kant, we hebben wel onze zionistische belangen, en dat is dat we het joodse karakter van de staat moeten handhaven. We willen niet dat we een toevloed krijgen van honderdduizenden illegale (lees: niet-joodse) gastarbeiders.”

Dit is het dilemma, vanuit Israëls zionisme bekeken: ze hebben gastarbeiders nodig. Vroeger waren dat de Palestijnen uit Gaza en de Westoever, die kwamen schoonmaken, straten vegen, borden wassen en vooral werkten in de bouw. Maar de stroom arbeiders uit Gaza is stopgezet, en van de Westoever komen er nog een paar duizend illegale arbeiders (ondanks de muur, waarmee meteen duidelijk is dat die niets met ‘veiligheid’ te maken heeft, zie hier), maar niet de benodigde duizenden. Palestijnen hadden het voordeel dat je ze na de werkdag weer naar huis kon sturen, maar Israël wilde zo min mogelijk Palestijnen meer toelaten. Dus worden er gastarbeiders, onder andere uit de Filippijnen, naar Israël gehaald. Maar die gaan ’s avonds niet naar huis. En omdat het net gewone mensen zijn, hebben ze ook wel eens de neiging om een paar te vormen en een kind te krijgen. Maar dat is de bedoeling niet. Want dan heb je weer niet-joodse kinderen erbij.

In juli 2009 kondigde de Israëlische regering aan om 1200 kinderen van ‘illegale’ arbeiders te deporteren. Na veel protest werd besloten er 400 uit te zetten, en dat de anderen een verblijfsvergunning zouden kunnen krijgen als ze vloeiend Hebreeuws zouden spreken, al op school zouden zitten, in Israël geboren zouden zijn of gearriveerd waren voor ze dertien waren, al vijf jaar lang in Israël woonden, en ouders hadden die legaal binnen waren gekomen. Wie daar niet aan voldoet wordt uitgezet.

Nu blijkt dat veel van de ouders van zulke kinderen inmiddels ‘illegaal’ zijn geworden, juist omdat ze een kind hebben gekregen, want de regel was al dat vrouwen die een kind kregen moesten kiezen: of het kind wegsturen en blijven, of hun kind houden en hun werkvergunning kwijtraken. En zonder werkvergunning zijn ze illegaal in Israël.

Dat is zelfs het Israëlische Hooggerechtshof te gortig, dat vindt dat het tegen de mensenrechten is om een vrouw te dwingen te kiezen tussen haar werk en haar kind. Maar die uitspraak is pas in april ingegaan, en iedereen die voor die tijd al een kind had kan alsnog gedeporteerd worden, en komt voorlopig in de gevangenis.

Voor onze Palestijnse vriend en zijn vriendin en hun nog ongeboren kind is de toekomst heel onzeker.

Info: hier