He did it. Ondanks enorme druk, ondanks dreigementen van Israël en ook van de VS dat de hulp zou worden ingetrokken, stond die grijze man voor de VN, en leverde bij Ban Ki-Moon de aanvraag in voor lidmaatschap – de erkenning van Palestina als een staat, dus.

Dat gaat getorpedeerd worden door de Amerikanen, dat staat al vast. Waarmee volstrekt duidelijk is, voorzover dat niet al duidelijk werd uit de speech van Obama, dat de VS zelfs niet meer proberen om te doen alsof ze een ‘onpartijdige bemiddelaar’ zijn. Een Palestijnse staat, ja daar zijn ze natuurlijk voor, maar die kan alleen ontstaan uit onderhandelingen en dus met toestemming van Israël. Waarmee duidelijk wordt wat een hypocriet stel jokkebrokken zowel de VS als de Europese regeringen zijn, want die deden niets elke keer wanneer Israël doorging met geheel eenzijdige maatregelen, die bepaald niet het resultaat waren van ‘onderhandelingen’ en die evident bedoeld waren om elke leefbare en onafhankelijke Palestijnse staat te torpederen. Nu zeggen dat een Palestijnse staat alleen het resultaat mag zijn van onderhandelingen met een al bestaande staat met een van de machtigste legers ter wereld en de machtigste bondgenoot, en negeren dat er nog zoiets is als internationaal recht, een staat bovendien die al heeft laten merken helemaal geen onafhankelijke Palestijnse staat naast zich te dulden, komt erop neer dat de machthebbers tegen de Palestijnen zeggen: jullie zoeken het maar uit, we stekken geen poot uit voor jullie rechten.

Ik ben geen grote voorstander van die zogenaamde twee-staats oplossing, nog afgezien van het feit dat het buitengewoon onwaarschijnlijk en met elke dag dat de nederzettingen worden uitgebreid nog onwaarschijnlijker is dat die er ooit gaat komen, en ik ben ook geen groot bewonderaar van Abbas, die veel te diep door de knieën is gegaan voor Israël, zich laat gebruiken als politieagent om de veiligheid van Israël te garanderen zonder dat er zelfs een dankjewel af kon. Maar die grijze, kleurloze man is de laatste dagen, ook in de ogen van Palestijnen die geen aanhanger zijn van Fatah, wel in statuur gegroeid door nu eens niet te doen wat Netanyahu en Obama van hem wilden, maar zijn kont tegen de krib te gooien. Misschien, ik kan niet in het hart van die man kijken – met het gevoel niet als een grijze muis die met zich liet sollen en zijn eigen volk uiteindelijk niets te bieden had zijn kist in te gaan.

Hoe het ook zij, met alle kritiek die ook ik heb voor het initiatief, (zie hier), ik ontkwam niet aan enige plaatsvervangende trots die ik ongetwijfeld deel met vele Palestijnen (volgens de laatste polls is 80% van de Palestijnen vóór) – Abbas heeft Palestina weer middenin de internationale belangstelling gezet, en heeft haarfijn ontmaskerd wie degenen zijn die elke mogelijke vorm van vrede tegenhouden. Obama is in de Arabische wereld, waarbinnen hij nog enigszins het voordeel van de twijfel had, volledig afgegaan, de voormalige koloniale Europese staten durven niks en houden zich niet aan mensenrechten, internationaal recht en VN-resoluties, dan is ook dat weer duidelijk. En de Palestijnen laten zich nog steeds niet kisten. En hebben, niet te vergeten, het overgrote deel van de wereld achter zich, inclusief een flink deel van de bevolkingen in landen met regeringen die weer eens laf geen poot uitsteken. Waaronder de onze.

Uri Avnery, met wie ik het lang niet altijd overal over eens ben, schreef vernietigend over Obama’s speech dat hij zich afvroeg waarom de man niet moest overgeven van zijn eigen woorden. Obama deed weer eens alsof het ging om twee even machtige partijen, schrijft hij (hier) maar ondertussen heeft hij het alleen over het lijden van de Israëli’s, de vervolging, de verdrijving, de holocaust. Over Israëlische kindjes die bedreigd worden door raketten, en omringd worden door vijandige Arabische kinderen – zo zielig. Geen woord over bezetting, over nederzettingen, niets over de grens van 1967, niets over de nakba, niets over bange of dode Palestijnse kinderen – gewoon het oude deuntje van de meest rechtse Israëlische propaganda.

Tuurlijk mogen de Palestijnen een eigen staat, maar ze moeten niet zo drammen. Ze moeten vooral de VS niet in verlegenheid brengen, ze moeten niet aan komen zetten bij de VN, ze moeten als brave schapen aan tafel blijven zitten met de wolven en dan samen overleggen wat er gegeten wordt. En vooral moeten ze niet de hulp inroepen van buitenlanders.

Obama deed erg zijn best om Israël te plezieren. En dame die zoiets doet laat zich van tevoren betalen, Obama kreeg zijn beloning na afloop, hij kreeg genoeg veren in zijn reet van Netanyahu om hem de verkiezingen door te helpen.

Maar dan Abbas, die door iedereen gezien werd als een sukkel, nummertje twee na Arafat, en door Sharon nog een ‘geplukte kip’ werd genoemd. Die kip blijkt nu te kunnen vliegen als een adelaar. Abbas heeft de Palestijnse queeste voor vrijheid weer midden op de internationale agenda gezet, schrijft Avnery. Al een week houdt de VN-aanvraag alle staatslieden ter wereld in beroering. Cynici zullen zeggen: en wat levert dat nou op? Nou, geen staat. Maar wat het oplevert is dat de wereld weer is wakker geschud, dat de media zich ermee moeten bemoeien, dat regeringen vergaderen (en dat het onderwerp Palestina ook in Nederland weer onderwerp was van de Algemene Beschouwingen) dat over de hele wereld mensen die nog een geweten hebben zich ermee bezig houden. Niet slecht voor een geplukte kip.