Het is een jaarlijks ritueel, de borrel in januari voor alle mensen en aanhang van Een Ander Joods Geluid (EAJG) en Steuncomité Israëlische Mensenrechten en Vredesorganisaties (SIVMO). Ik hou niet zo van borrels maar deze laat ik nooit aan mij voorbij gaan, ik ben erg gehecht aan dat gezelschap, en we hebben altijd genoeg om over te praten met elkaar.
Onder andere de constatering, ieder jaar opnieuw gemaakt, dat het nog niet opschiet met een rechtvaardige oplossing voor Palestina en Israël, en dat ons werk nog steeds heel erg nodig is. En dat we elkaar dus volgend jaar zeer waarschijnlijk weer tegen zullen komen.
Speeches van de voorzitters Jaap Hamburger en Gied ten Berge natuurlijk, terugblik en voorzichtige prognose, onder andere dat de verkiezingen in Israël waarschijnlijk een nog rechtsere regering op zullen leveren – we hebben dat eens nauwelijks voor mogelijk gehouden, maar het kan dus nog erger. Wat tegelijk, voor wie er een beetje dialectisch denkt, een voordeel kan zijn: het masker valt, niemand kan meer volhouden dat Israël nog serieus denkt aan vrede, laat staan daar een plan voor heeft, en niemand kan nog geloven dat deze regering ernst zal maken met de tweestatenoplossing. Wat ook zou kunnen betekenen dat de VS en de EU niet meer zo kritiekloos achter Israël zullen staan. Gied zei verder: Palestina wordt steeds meer een staat en tegelijkertijd steeds virtueler.
We zullen zien. Ik kon de aanwezigen de groeten doen van Anneke Jos Mouthaan, de godmother van beide organisaties, die herstellende is van een geslaagde operatie, en het natuurlijk erg vindt dat ze er niet bij kon zijn. Anneke, als je dit leest, heel veel mensen leven met je mee en drukten mij op het hart om je te laten weten dat ze aan je denken.
Ik vond het fijn om Meta Floor nu eens in het echt mee te maken, want we kennen elkaar als Palestina-gangers natuurlijk al virtueel. Meta werkte voor Kerk in Actie bij Sabeel, de Palestijnse organisatie voor bevrijdingstheologie in Jeruzalem, en gaat nu voor Kerk in Actie werken in Nederland, over onrecht hier, de armoede. Zij hield een mooie speech – en vertelde ons over haar eigen ontwikkeling, heel herkenbaar. Eens was zij net als zovele christenen en anderen erg verbonden met Israël, en toen ze haar eerste echte levende Palestijn ontmoette die haar het een en ander liet zien kreeg ze ruzie: zijn verhaal was niet een aanvulling op het Israëlische verhaal, maar stond er haaks op. Het heeft haar – net als mij destijds – tijd gekost om daar voor zichzelf een geïntegreerd verhaal van te maken. Zo zegt ze het nu: er is pijn aan beide kanten, de Israëlische en de Palestijnse, maar aan de Palestijnse kant is er ook onrecht. Mede door haar werk wordt er nu ook in de christelijke kerk voorzichtig wat meer nagedacht over het onrecht dat Palestina wordt aangedaan, maar het ligt nog moeilijk. Maar als de Palestijnen hun hoofd niet laten hangen, dan ik ook niet, zei ze.
En ze las het prachtige Franciscaner gebed, Zegen van onrust, waar ik tranen van in mijn ogen kreeg en ook de dierbare ongelovigen in het gezelschap niet onberoerd zal hebben gelaten. Lees hier.
