(Nieuwjaarsborrel van Sivmo en EAJG, links rabbijn van de Kamp)

Te gast: rabbijn Lodi van de Kamp, met een heldere stellingname. Ik zou de term ‘zwarte bladzijde’ niet hebben gekozen, omdat in onze taal ‘zwart’ altijd staat voor slecht en verkeerd, en ‘wit’ altijd voor schoon en onschuldig, maar ik heb veel respect voor het verhaal van Van de Kamp. Vandaar.

ONZE GESCHIEDENIS KENT ZWARTE BLADZIJDEN GENOEG, MEER DAN GENOEG

Ons koloniaal verleden…… een zwarte bladzijde
Het uitsluiten van Joden in de samenleving ten tijde van de gilden……een zwarte bladzijde
Onze rol in de slavenhandel……een zwarte bladzijde
De NSB…..een zwarte bladzijde
De hulp van onze landgenoten bij de moord op meer dan honderdduizend Joden……een zwarte bladzijde
De politionele actie´s in het voormalig Nederlands Indië……een zwarte bladzijde
De moord op Kerwin Duinmeijer…….een zwarte bladzijde
Lees verder →

(Mensen van de Badr moskee in Bos en Lommer leggen een krans bij een 4 mei herdenking)

WAAROM ZIJN ER NOOIT MOSLIMS VAN DE EERSTE GENERATIE OP TV?

Te gast: Sheily Belhaj. Overgenomen van www.nieuwwij. Hier.

Mijn vader en vele eerste generatie moslim immigranten met hem, als ik een rondje maak langs de ouders van vrienden en studiegenoten, voelen zich niet meer thuis in Nederland. Hoewel mijn vader het toonbeeld is van de perfect geïntegreerde moslim, zien de meeste mensen alleen het stereotype van een moslim als hij zich ergens vertoont. De jaren zeventig en tachtig waren nog leuk. Dat waren de jaren waarin hij onderdak kreeg van twee homo’s uit Bussum, de jaren waarin vriendinnen van mijn moeder nog zeiden: “Oh wat leuk Tunesië, daar ben ik wel eens geweest!” Het was de tijd dat hij werd gezien als een individu.
Lees verder →

Racisme, welke kleur heeft het probleem?

Dit is het gangbare denken: als je het over racisme hebt, en over ongelijkheid, wie zijn dan het probleem? Die mensen met een andere huidskleur, de minderheid in onze blanke wereld. Als er geen zwarte mensen waren was er ook geen racisme, toch? En zeker zijn zij het probleem wanneer ze ook nog eisen beginnen te stellen aan de blanke meerderheid, in plaats van dat ze zichzelf aanpassen. En nog erger wordt het wanneer zij, die minderheid, gaan beweren dat wij, de blanke meerderheid, racisten zijn.
Lees verder →

Ik leerde dat van Hajo Meyer, zelf overlevende van Auschwitz: daarna had je mensen die zeiden ‘nooit weer’ en de ene helft bedoelde: ‘dat mag ons joden nooit meer gebeuren’ en de andere helft bedoelde: ‘dat mag ons mensen nooit meer gebeuren’. Want dit is het punt: joden waren bij de krankzinnige industriële massamoord het grootste doelwit, maar er werden ook Sinti en Roma, gehandicapten, en homo’s naar de kampen gesleept. En bovendien: we willen toch niet dat zoiets ooit nog met een andere groep gebeurt? Vandaar dat er al twintig jaar een Kristallnachtherdenking in Amsterdam is die twee dingen doet: terugkijken en herdenken wat er destijds is gebeurd: het startschot voor een massieve aanval op iedereen die joods was, maar ook kijken naar het heden omdat we waakzaam moeten zijn voor alle vormen van ‘wij’ en ‘zij’ denken, van uitsluiting van mensen op grond van één groepseigenschap, of dat nu huidskleur, etniciteit of geloof is. Ik ga er al een paar jaar naar toe en ben elke keer weer onder de indruk van de ingetogen saamhorigheid die ik daar meemaak.
Lees verder →

Prachtig feestje had het liturgieteam van de Amsterdamse Studentenekklesia voor Huub Oosterhuis gemaakt. Hij werd tachtig. Ontroerend, de sprekers, de muziek, de mensen die er bij waren, iedereen een beetje aangedaan. Er komen meer foto’s, maar dit alvast, de brief die ik schreef voor het boek dat Huub werd overhandigd.
Lees verder →

Het werd hoog tijd: ik had al zo meegeleefd met de weedburger, met Mark Kulsdom, dat ik er nu ook maar eens een moest proeven. Dus ik stapte op de pont naar de andere kant van Amsterdam, waar de koningin van de veggies, Lisette Kreischer jarig was, en dat op veganistendag, een feestje waar de echte eerste Nederlandse weedburger werd gebakken en geserveerd.
Lees verder →

Racisme afleren en bondgenoot worden

Een woord vooraf: lang geleden begon voor mij de vrouwenbeweging. Het was de eerste keer dat ik mijn persoonlijke ervaringen deelde met andere vrouwen, en er achter kwam dat ik in heel veel opzichten niet de enige was. Ik wist op mijn twintigste met een kind onder mijn arm een huwelijk met een gewelddadige man te ontvluchten – in een tijd dat er nog geen Blijf van m’n Lijf huizen bestonden, je nergens terecht kon met je verhaal, en de meeste mensen het een goed idee leek om zo’n pijnlijke geschiedenis maar zo snel mogelijk te vergeten en er verder geen aandacht aan te schenken. Ik was toen behoorlijk kwaad op mannen, met name ook op al die progressieve mannen die altijd hun mond vol hadden met maatschappijkritiek, maar wat vrouwen te zeggen hadden afdeden als apolitiek privé gebabbel. Dat was te persoonlijk, dat was niet politiek. Maar ik was niet alleen kwaad op mannen die hun handen niet thuis konden houden. Ik was ook kwaad op mannen die hun handen wel thuishielden en daarom dachten dat geweld tegen vrouwen verder hun probleem niet was.
Lees verder →

Ze zullen in het Tropenmuseum zelf ook wel gedacht hebben: dat hun tentoonstelling over Zwart & Wit zo waanzinnig actueel zou zijn kon niemand voorzien.
Lees verder →