(Alex van Ligten)

Zondag. We zingen: ‘dat de groten der aarde zich bekeren tot de armen’. Wat ben ik toch blij met mijn linkse kerk. Er zullen meer kerken zijn waar we nu een portret van Nelson Mandela kunnen zien, maar in hoeveel ervan wordt er ook gebeden tegen het opkomend racisme?
Lees verder →

(Op de foto Emma Breedveld)

Op 29 november was in De Nieuwe Liefde een middag, co-productie met het blad Speling, over spiritualiteit en engagement. Onderwerp wel aan mij besteed. Dit is de tekst van mijn korte lezing.

Maar de grootste is de liefde
29 november 2013

Zo lang als ik me kan herinneren ben ik een socialist. Ik was het toen het in de mode was en ben het gebleven toen het niet meer in de mode was. Ik ga er van uit dat de kloof tussen arm en rijk die in Nederland nog steeds groeit niet alleen een onverdraaglijke schande is, maar dat het bijbehorende neoliberalisme elke oplossing voor de grote problemen in ons westen bijkans onmogelijk maakt. Welk probleem je ook noemt, neem de positie van ouderen die als ‘onproductief’ opzij worden gezet, of het lot van vluchtelingen die ongewenst zijn of het behoud van het milieu – niets daarvan is op te lossen binnen dit economisch systeem. Socialisten staan niet bekend als erg spirituele of gelovige mensen, hoewel daar beroemde uitzonderingen op zijn. Spiritualiteit wordt in de maatschappelijk geëngageerde wereld vaak gezien als escapisme, en niet geheel ten onrechte, en de kerk heeft een slechte naam op het gebied van maatschappijkritisch engagement. Werden niet eeuwenlang arme burgers zoet gehouden met de belofte van een hiernamaals waar alles goed zou komen als ze zich nu maar zouden schikken in hun onderworpenheid en vooral bereid waren om arm te blijven?
Lees verder →

Je hoort het vaak zeggen: waarom hebben de Palestijnen geen Mandela? Cynisch kun je zeggen dat de Palestijnen geen Mandela hebben omdat Israël geen De Klerk heeft.
Lees verder →

Bij de werkjes van een schrijverspoes hoort het van het werk af houden van de mens.
Lees verder →

Het was samen met miljoenen mensen dat ik gebiologeerd naar de tv keek, op 11 februari 1990, toen het onvoorstelbare gebeurde. Mandela kwam vrij. We zagen hem lopen, in een grijs pak, hand in hand met Winnie. De tranen liepen over mijn wangen, want wat hier gebeurde was zo hoopvol, als dit kon gebeuren, wat was er dan nog onmogelijk? Na zevenentwintig jaar kwam de man die we eens terrorist noemden uit de gevangenis en werd president van het land dat hem daarvoor als vijand betitelde, en dat zonder bloedvergieten.
Lees verder →

Racisme voor beginners (2)

Zwart en wit

Racisme, zoals we dat definiëren, is een systeem van maatschappelijke ongelijkheid, waarbij er sprake is van aantoonbare dominantie van de witte meerderheid, de mensen die we wit noemen, ten opzichte van de niet-witten. Die dominantie is terug te vinden in een betere economische positie voor de witten, meer kansen om verder te komen, meer kansen om een positie te hebben op de plekken waar de beslissingen worden genomen, bedrijfsleven, overheid en politiek. Witten worden meer ‘gezien’ op de plaatsen die invloed hebben op de publieke meningsvorming, treden vaker op als deskundigen, en vertegenwoordigen daarbij het volk, terwijl wie zwart is – met uitzonderingen als voetbal – maar zelden gezien wordt als vertegenwoordiger van ‘ons allen’.
Lees verder →

Vanochtend bezocht Sint de basisschool bij mij in de straat. Het is een gemengde school. Heel veel jongens- en meisjespietjes. Maar niet één was er geschminkt, iedereen had zijn eigen kleurtje. Behalve één blauw protestpietje. Zo kan het ook. Het is heel simpel. Zo maak je er een feest van voor álle kinderen.
Lees verder →