Voordat ik alweer naar België ga – ik kan daar wel gaan wonen geloof ik – nog even een achterstallig bericht. Over Vrouwendag in Antwerpen, dat eigenwijs tegen de rest van de wereld in niet op 8 maart maar op 11 november plaats vindt. Het was een prachtige dag – met Philomena Essed als keynote speaker, met een keuze tussen geweld tegen vrouwen en werk als centrale thema’s, met een inspirerende reeks kleine Tedjes over het F-woord. En een paar wanklanken – ach, dat kan ook gebeuren.
Lees verder →

Dit is de toespraak die Janneke Stegeman, theoloog, verbonden aan de Ekklesia Amsterdam en Theoloog van het jaar, hield tijdens de kristallnachtherdenking op 9 november in de Uilenburger synagoge in Amsterdam. De herdenking werd georganiseerd door het Platform tegen Racisme en Uitsluiting

Kristallnacht 2016 Uilenburger Synagoge

Het risico van herdenken is dat het vooral een fijn en goed gevoel oplevert: wij zijn ons bewust van de geschiedenis. Kijk ons eens de verplichte hoofdstukken herdenken. Ik groeide op in die geruststellende zekerheid. Iedereen begreep wat er mis was gegaan in de Tweede Wereldoorlog. Ieder jaar werd het herdacht, dus dat zat goed. Net zoals het helder was dat racisme fout is. Als het fout is, dan zullen we er wel over heen zijn. Op die manier kan herdenken bedekkend zijn. Sussend en tegelijk uitsluitend: wij staan aan de goede kant, want we zijn ons bewust van het kwaad van het verleden.
Lees verder →

Ewald Engelen werpt in ‘De mythe van de gemaakte vrouw’ een nieuw licht op het feminisme, schrijft de uitgever van het boekje. Morgenavond gaat Engelen met Coen Simon en Frank Meester (de redacteuren van de serie Nieuw Licht) in Groningen in discussie over de vraag hoeveel feministische golven er nog nodig zijn om die ongelijkheid ongedaan te maken. Of zit het feminisme zichzelf in de weg? Drie heren. Dat het alleen mannen zijn ligt ook aan mij. Ik was uitgenodigd en hoefde niet zo nodig. Waarom niet? Open brief aan Ewald Engelen.
Lees verder →

Een conferentie van vrouwen, in het FNV gebouw. Wat is er bijzonder aan? Dat het vrouwen zijn, afkomstig van de werkvloer, uit Honduras, Guatemala, Mexico, Turkije, Marokko en Belarus, vrouwen die van hun leven niet hadden gedacht dat ze nog eens activistes zouden worden, dat ze vakbondsvrouwen zouden worden, dat ze voorop zouden lopen bij het organiseren van vrouwen om voor hun rechten op te komen, en dat ze nog eens aan een conferentietafel in Amsterdam zouden zitten.
Lees verder →

Ik hield deze korte lezing op de Studium Generale van De Andere Academie, op 2 november 2016. De andere lezing werd gegeven door Marjan Sax, en de moderator was Farid Tabarki. Inleiding door Jan Andreae.

We have met the enemy, and he is us. (Pogo)

Ik heb nogal eens als trainer in oorlogslanden gewerkt, in het voormalige Joegoslavië, in Zuid Afrika, in de Gazastrook. Dat gaat je niet in je kouwe kleren zitten. Dus ik dacht, kom, ik ga eens naar een land zonder oorlog. En dus boekte ik samen met een vriendin een reis naar een conferentie over huiselijk geweld – dat wel – in de Verenigde Staten. Die ochtend stormde de vriendin onze slaapkamer binnen met een onbegrijpelijke mededeling: er was net een vliegtuig in een toren gevlogen. Het was 11 september 2001. Beneden, tussen de totaal verbijsterde Amerikanen, zagen we op de tv net het tweede vliegtuig zich in de Twin Towers boren. De mensen om me heen schreeuwden, huilden, of waren bevroren van ontzetting en ongeloof. ‘Waarom doen ze dat tegen ons’, vroeg een vrouw naast me die meteen zeker wist dat dat wel Palestijnen moesten zijn geweest, ‘we zijn toch altijd goed voor ze geweest?’
Lees verder →