(Arun Ghandi met Ahmed Qureia)
Al zolang als de intifada duurt is er onder de Palestijnen een heftige discussie gaande wat de beste strategie is om het verzet tegen de bezetting vorm te geven, moet het geweldloos verzet zijn, of gewapend verzet maar dan alleen tegen de bezetting zelf, het leger en de nederzettingen, of zijn ook aanslagen in Israël zelf geoorloofd –gezien het feit, zegt de minderheid die de aanslagen niet afkeurt, dat Israël zelf ook burgers doodt?
De moeilijkheid is dat tot nu toe de verschillende strategiën weinig hebben opgeleverd. Er is veel geweldloos verzet geweest, zoals nu de hongerstaking van de gevangenen en de solidariteitsbijeenkomsten, maar de media zijn er zelden erg geinteresseerd in geweest. Uri Avnery die over de tachtig is heeft onvermoeibaar actie na demonstratie na actie na demonstratie aangevoerd, samen met Palestijnen, afgebroken Palestijnse huizen weer opgebouwd, bij de muur gedemonstreerd, en dan kwamen er twee regeletjes in de krant, of helemaal geen. Zelf ben ik getuige geweest van grote massademonstraties in Gaza, van solidariteits sit-ins voor de politieke gevangenen, ik was de enige aanwezige buitenlander die foto’s maakte. Ik weet van de kinderen die demonstreerden voor het recht om in hun eigen zee te zwemmen. Niet interessant voor de media. En zonder de media heeft dat geweldloze verzet heel weinig effect want Israël trekt zich er alleen maar (een beetje) van aan als hun image in de publieke opinie te lelijk wordt.
Een ander probleem is dat het de Israëli’s niet uitmaakt of verzet geweldloos of gewapend is – er zijn heel wat demonstranten gedood, en ook heel wat leiders van geweldloos verzet zonder proces in de gevangenis opgesloten voor onbepaalde tijd. Ook, en misschien zelfs juist, Palestijnse leiders die nooit mee wilden doen aan gewapend verzet en zich inzetten voor diplomatieke onderhandelingen zijn geliquideerd. Vermoord. Het lijkt cynisch, maar ik denk dat Sharon helemaal niet zo erg tegen een aanslag af en toe is – dat geeft hem weer de gelegenheid zijn verder opgevoerde bezetting tegenover de wereld weg te declareren als zelfverdediging. Zoals hij ons ook de muur probeert te verkopen als veiligheidsmaatregel.
Aan de andere kant: het gewapende verzet heeft ook heel weinig opgeleverd. Wel veel aandacht in de media, doden zijn altijd nieuws, maar tegelijk heeft Sharon, die geen onderscheid maakt tussen aanvallen op burgers die volgens alle normen niet mogen, en aanvallen op militaire doelen in de bezette gebieden zelf, inclusief op de nederzettingen, die volgens elk internationaal recht geoorloofd zijn, elke gewapende daad aangegrepen om het Israëlische volk af te schilderen als de ware slachtoffers van die bloeddorstige jodenhatende Arabieren.
Een van mijn favoriete Palestijnen, dr. Haider Abdel Shafi, ook al ruim in de tachtig, zegt dat Arafat een grote fout heeft gemaakt door niet alle partijen en verzetsgroepen bij elkaar te roepen en een verzetsraad te vormen die één strategie had bedacht. In zijn ogen hadden de Palestijnen zich moeten beperken tot zelfverdediging, dat wil zeggen, wel verzet tegen de bezetting, maar absoluut geen aanvallen op burgers. Abdel Shafi heeft tegen mij wel eens verzucht dat de Palestijnen niet erg goed zijn in hun pr. In ieder geval heel veel minder goed dan Israël, die letterlijk de taal van het westen beter spreekt. Ik denk dat dat waar is. Ik kom nog steeds massa’s Palestijnen tegen die denken dat ze gelijk krijgen omdat ze gelijk hebben. Maar zo werkt de wereld niet: gelijk hebben is niet hetzelfde als gelijk krijgen. Daar is erg veel meer voor nodig.
De discussie over de juiste strategie wordt op dit moment nieuw leven ingeblazen door de kleinzoon van Mahatma Ghandi, Arun, die op uitnodiging van de geweldloze secties van de Palestijnen in deze dagen speeches houdt voor grote massa’s mensen. Ghandi staat zonder meer achter de Palestijnse zaak. Maar dit is wat hij zegt: “jullie hebben gevochten voor het heilige land. Maar God heeft gezegd dat er niets heiliger is dan menselijke levens”.
Het verzet tegen de schendigen van mensenrechten, de bouw van de muur waarbij vele Palestijnen nog meer van hun land verliezen, en verzet tegen het geweld van het Israëlische leger moet zonder wapens worden gestreden, is zijn boodschap.
Amira Hass, de enige Israëlische journaliste die niet alleen regelmatig in de Palestijnse gebieden komt maar zelfs in Ramallah is gaan wonen heeft een artikel geschreven over geweld en geweldloosheid. Ik heb het vertaald. (Hieronder)
Mijn insteek zou zijn, ‘hoe maak ik machtige vrienden’. Dat zal zeker niet geweldadig gaan. Mijn gevoel zegt me dat er teveel van de Israëlies verwacht wordt: “Israël moet veranderen”. Daarmee geef je de controle uit handen. Bundel het verzet. Maak Amerika je vriend. Ze hebben belang bij een arabische/moslim vriend. Let ook goed op de publieke opinie. Studeer marketing van ideeën.
Enfin, makkelijk vanuit de luie stoel in Holland. Sterkte.
Amerika, dat wil zeggen Washington, denkt er vooral belang bij te hebben om goedsschiks of kwaadschiks in het Midden Oosten regimes te vestigen die doen wat Amerika wil. Dit vooral om de olie onder controle te kunnen houden. Israël wordt al heel lang als bondgenoot gezien in het Midden Oosten – feitelijk wordt de bezetting met vele miljarden jaarlijks door de VS gefinancierd en gaat allang de grap die geen grap is, dat de hoofdstad van Israël niet Jeruzalem is maar Washington. Bush draait er zijn hand niet voor om om mee te helpen de Conventies van Geneve te ontduiken door de verdere uitbouw van de nederzettingen goed te keuren. Dat ontgaat de Arabische wereld niet, en helpt weer om het vuur aan te wakkeren van de anti-westerse stroming. Van Kerry zal niet veel beters verwacht hoeven worden, geen presidentscandidaat maakt enige kans wanneer die niet ondersteund wordt door de fundamentalisch-christelijke lobby (fel pro-Israël), de joodse lobby zoals Aipac, de neo-conservatieven die sowieso anti-moslim zijn en de wapen industrie. Ik ben er erg voor om te proberen meer begrip te kweken onder het Amerikaanse publiek, dat is alleen nog moeilijker dan in Europa en daar valt het ook al niet mee.
Israël moet gehouden worden aan de mensenrechtenverdragen en de Conventies van Geneve die ze zelf hebben ondertekend. Dat moet dus met politieke druk. Als ze zo door gaan staan alleen de VS nog achter ze. Dat ze zich behoorlijk aan het isoleren zijn, geen toeristen meer krijgen, geen investeeerders meer, begint wel tot sommige Israëli’s, ook van het establishment door te dringen. Ze zijn inmiddels al extreem afhankelijk van de VS. Mochten die op een dag vinden dat de bezetting wel erg duur wordt voor wat het oplevert – zoals het nu gaat is het een bodemloze put, dan hebben ze helemaal niemand meer. De corrumpering van de Israëlische maatschappij, van binnen uit, gaat door. Er vertrekken meer joden uit Israël dan er bij komen. Wie wil zijn kinderen laten sneuvelen voor een stelletje kolonisten? Er is inmiddels een hechte zij het kleine groep dienstweigeraars. Het is allemaal nog niet genoeg en misschien, helaas, gaat het nog wel lang duren en eerst nog erger worden, maar ééns moeten ze de bocht nemen en een gewoon land worden met duidelijke grenzen, en met gelijke rechten voor alle burgers onafhankelijk van etniciteit of geloof, naast voldoende ruimte voor de Palestijnen om een normaal leven te leiden.
Gelezen, begrepen.
De link naar deze en de vorige log heb ik ook op mijn weblog – http://wesker.web-log.nl/ – gezet. Hoe meer mensen dit lezen hoe beter.
Mazzel & broge, Evert
Leuk, Evert, dat je dat doet.
Maar wat vind je van dat Michael Moore-idee? Met een paarduizend palestijnen op een belangrijke weg gaan zitten, en daar net zo lang blijven zitten tot Israel tot inkeer is gekomen, of daar na internationale druk toe gedwongen wordt? Lijkt erg simpel maar ik kan er geen speld tussen krijgen.
Beste Rik, als je het stuk hierna, van Amira Hass ook hebt gelezen dan weet je wat er gebeurt wanneer een paar duizend Palestijnen op een belangrijke weg gaan zitten. Eerst traangas, dan kogels, dan tanks. Hoeveel doden had je er voor over?
Toch knap om zo’n verhaal te schrijven zonder 1 keer het woord terrorisme te gebruiken.
“de minderheid die de aanslagen niet afkeurt”
Volgens BBC steunt 70% zelfmoordaanslagen in Israel:
http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/middle_east/2072851.stm
Als Anja die groep niet ziet staan verbaast het me ook niet dat we in haar verhalen nooit lezen over schuimbekkende mullahs, de martelaren-cultus, de broers die hun zusje in brand steken omdat ze de buurjongen gezoend heeft.
“aanvallen op militaire doelen in de bezette gebieden zelf, inclusief op de nederzettingen, die volgens elk internationaal recht geoorloofd zijn”
Ik ben geen deskundige op het gebied van internationaal recht maar als het afslachten van een ‘kolonisten’moeder en haar kinderen daarin wordt goedgekeurd dan moet dat ‘recht’ maar ’s aangepast worden.
Maar gefeliciteerd dat die Ghandi het opneemt voor de arabieren, ik wed dat Sharon zich nu grote zorgen maakt.
Oh ja, mijn paradigma: Al-Nakba, the sequel.
Wat ik vooral afkeur, behalve zelfmoordaanslagen, maar dat heb ik al duizend keer gezegd, is een regime dat vrouwen en kinderen met premies en beloftes van legerbescherming oorlogs gebied instuurt, om ze daar een onderdeel van de bezetting te laten zijn. In een geciviliseerd land zouden met name de kinderen allang zijn geëvacueerd omdat je niet toe mag staan dat die in de frontlinie van een zwaar gevecht moeten leven. Het recht van kinderen op veiligheid geldt zowel voor Palestijnse als voor Israëlische kinderen. De Palestijnse kinderen wonen niet vrijwillig in Gaza, maar de Israëlische kolonistenkinderen wel.
Wanneer je als zwangere vrouw vrijwillig midden in bezet gebied gaat wonen ben je goed achterlijk of waanzinnig fanatiek, en de overheid die dat niet alleen toestaat maar ook nog stimuleert is in mijn ogen misdadig.
Ik zie geen andere reden dat Sharon dat goed vindt dan dat hij er niets tegen heeft om op een gegeven ogenblik te kunnen zeggen: zie je wel wat een redeloze barbaren die Palestijnen zijn, ze slachten onschuldige zwangere vrouwen af.
Bedenk: wie is er verantwoordelijk voor dat ze daar zitten.