Een royaal gebaar

Duizenden vluchtelingen die langer dan vijf jaar geleden naar Nederland kwamen en hier asiel aanvroegen, zijn in een uitzichtloze situatie terechtgekomen. Zij dreigen te worden uitgewezen. In heel veel gevallen is dit onmogelijk en onmenselijk. Er zou een ruimhartig pardon moeten komen voor deze groep vluchtelingen. Welke weg staat daarvoor nog open? Een verzoek aan iemand die boven de partijen staat. Lees bijgaande brief aan Koningin Beatrix, vorstin der Nederlanden, met het verzoek ter ere van haar 25 jarig jubileum op 30 april a.s. dit specifiek pardon aan deze duizenden vluchtelingen te helpen verlenen! Voel je niet machteloos. Laat je stem meeklinken door ondertekening van dit verzoek om een royaal gebaar.
Lees verder

Mijn jaren zeventig

Mijn jaren zeventig

Het begin, althans voor mij: de democratiseringsgolf aan de Sociale Akademie. Nergens beschreven, want we waren geen deel van de studentenbeweging. Ik deed stage bij de werkende jongeren. Wat ik er uit meenam: hoe belangrijk het is om niet over mensen te praten maar met hen. Het ging over de mondigheid van de cliënten van hulpverlening en welzijnswerk, het ging over solidariteit en engagement. Het welzijnswerk is erg uit de mode. Toch zie ik hen nog steeds als de frontlinie in het buurtwerk, in de hulpverlening aan groepen die in de knel zitten, allochtonen in oude wijken, opbouwwerk met jongeren en ouderen, vluchtelingen, asielzoekers. Het thema van toen, de politisering van het welzijnswerk, actueler dan ooit.
Lees verder

Anders is gewoon

Wat hebben we toch leuk werk, zei ik tegen Tiny toen we naar de trein liepen, na ons bezoek aan Rafia Mouchtari, jongerenopbouwwerker in Hilversum bij het SIS, en vier jongeren van de initiatiefgroep “Anders is gewoon”. Tiny Kox en ik hebben de opdracht gekregen om voor de SP een nieuwe nota over integratie en emancipatie te schrijven. En wat we nu doen is met veel mensen gaan praten. Vorige week in Weert, met ouderen, nu in Hilversum, met jongeren.
Lees verder

Ngudi

Te gast, Christine Vos:

Beste Anja,
Waarschijnlijk ken je via Jan de Wit het verhaal van Henk Weltevreden
en zijn 9-jarige pleegdochter Ngudi. Ngudi werd geboren in een
asielzoekerscentrum in Stadskanaal. Als baby al werd ze door de Raad
voor de Kinderbescherming bij haar moeder weggehaald, omdat deze niet
voor het meisje kon zorgen. Moeder werd zoals dat heet uit de ouderlijk
macht ontheven. Ngudi kwam als tweejarige terecht bij Henk en zijn
vrouw Johanna. Al zeven jaar dus, maakt ze deel uit van het gezin. Ze
is een op en top Nederlands meisje. Houdt van barbies, kijkt naar het
Klokhuis en vloekt in het Rotterdams, ech wel! Ze heeft echter geen
paspoort. De vakanties gaan naar ‘amaland’ zoals Ngudi het onbedoeld
heel raak zegt. Zonder paspoort kun je immers niet naar het
buitenland. Hooguit naar een enkele bestemming: Congo
Lees verder

Nawal el Saadawi (1)

Nawal el Saadawi
(foto Volkskrant)

Vele jaren geleden zag ik haar voor het eerst: de Egyptische feministe Nawal el Saadawi. Ze had al grijs haar. En ze ging nogal tekeer tegen de westerse feministes die dachten dat zij als ‘verlichte’ vrouwen wel voor de vrouwen in ‘achtergebleven’ gebieden uit konden maken wat goed voor hen was. Zo was er een demonstratie georganiseerd, ik geloof dat Germaine Greer voorop liep, tegen vrouwen besnijdenis. (Waarmee nog eens opgemerkt zij dat het onderwerp niet pas sinds gisteren op de agenda staat) Dat de westerse vrouwen solidair waren was niet het punt van haar kritiek, dat ze tegen vrouwenbesnijdenis waren ook niet – ook Saadawi was daar toen al fel tegen, maar dat ze zonder daar met de Egyptische vrouwenbeweging over te spreken een demonstratie hadden georganiseerd, over de hoofden heen van de vrouwen die het het meest betrof, dat vond ze een vorm van neo-kolonialisme. Lees verder

Nawal el Saadawi (2)

En een commentaar van Mohammed Benzakour op het artikel van Jessica Durlacher in de Volkskrant.

Benzakour
(Mohammed Benzakour)

In haar poging de beroemde feministe Nawal El Saadawi (die in De Balie was afgelopen zaterdag) zwart te maken, gaat de schrijfster Jessica Durlacher denkoefeningen verrichten (Forum, 22 maart). Ze insinueert dat het El Saadawi’s sympathie voor vrouwelijke zelfmoordenaars is, dat maakt dat moslima’s haar bewonderen, terwijl tegelijk diezelfde moslima’s zich afkeren van Hirsi Ali. Dat we maar even weten uit welk vat getapt werd daar in De Balie. Lees verder