Een klein incident in het najaar van 2004 was tekenend voor de nieuwe wind die was opgestoken in Nederland, schrijft Geer Mak in zijn pamflet, Gedoemd tot kwetsbaarheid, die ‘brief in een fles, zonder doel de toekomst in geslingerd en waar hij belandt mag de hemel weten’. Dat was het moment dat een imam weigerde om de hand te drukken van minister Verdonk, en de bewindsvrouwe daar een kleine demonstratie van maakte door secondenlang met die lege, uitgestoken hand voor de camera’s te blijven staan. Wat liet ze daarmee zien?
Lees verder →

Het pamflet van Geert Mak is verschenen: Gedoemd tot kwetsbaarheid. Verplichte literatuur voor wie aan het proberen is de tijd waarin we leven te begrijpen. ‘Want hoe kunnen we deze geschiedenis ooit aan onze kleinkinderen vertellen, het verhaal van de laatste maanden van 2004? Wat zullen we ons nog herinneren? Het doorstoken lichaam in de Linneausstraat? De kelders die opengingen? De almaar bewegende lippen van politici en intellectuelen? De stilte van de stad? De toon, de nieuwe toon die opeens was ingezet?’
Lees verder →

(Overleg na het beraad, Azough en deskundigen van bureau Transact)

Het is dat ik er zelf bij was, anders zou ik na het zien van het 8uur journaal hebben gedacht dat het debat over de eerwraak voornamelijk een ruzie was tussen Ayaan Hirsi Ali die opkwam voor de slachtoffers en minister Donner die daar niet voldoende voor wilde doen en dus bijna een ‘motie van treurnis’ aan zijn broek kreeg – die uiteindelijk nog even werd tegengehouden door de VVD fractie. Maar zo lag het niet helemaal.
Lees verder →

Het is een oude les uit de zeer verguisde jaren zeventig en tachtig, toen het op opleidingen voor beroepskrachten die met mensen gingen werken nog zeer normaal was om over diversiteit na te denken. Of anders gezegd: het gegeven dat je als hulpverleners, welzijnswerkers, therapeuten en opbouwwerkers te maken zou krijgen met mensen met verschillende religieuze en culturele achtergronden. Ik heb daar twintig jaar les in gegeven. Ik vond het vooral belangrijk dat de hulpverleners zich niet alleen bewust waren van die anderen, van hun opvattingen, gewoontes, geloof, maar ook van die van henzelf.
Lees verder →

‘In het huidige klimaat van hysterische partijdigheid is nuance bijna een revolutionaire daad’. Pieter Hilhorst vanochtend in de Volkskrant.

Ik had het over meervoudige partijdigheid, een term uit de hulpverlening, en hoe moeilijk mensen het vinden om niet af te gaan wegen wat er erger is, om dan vervolgens de andere kant weg te poetsen, te bagatelliseren. Maar het grote gezelschapsspel dat nu is uitgebarsten, wat is erger, de tasjesroof of het feit dat de tasjesdief nu dood is en wie heeft er het meeste ongelijk, kun je ook anders omschrijven. Pieter Hilhorst zegt eigenlijk hetzelfde met andere woorden.
Lees verder →