De dag begint in de postkamer. Stapels papier. Je wordt na een tijdje wel handig in snel schiften.

.

Overleg in onze fractiekamer in de Mauritstoren. We zitten er riant, al moeten we er veel trappen voor op. We nemen de dag door. Alleen Tiny moet spreken vandaag. Maar we nemen ook alvast de maidenspeech van Tineke door die ze op 8 maart gaat houden. Er is een verzoek of iemand van ons als observator bij de verkiezingen naar Malawi wil. In mei. Ik heb dan net al mijn grote debatten achter de rug, en omdat ik Ontwikkelingssamenwerking onder me heb vindt Tiny dat het een goed idee is als ik me aanbied. Okee.

Dan werken we elk onze eigen zaakjes af, tot de commissies en de plenaire. Tineke aan de telefoon. En ze haalt nog wat medische informatie over de WAO voor me van het internet.

In de lunchpauze komen Door en Bianca ‘van de overkant’ (de Tweede Kamer) even buurten, en krijgen van Ronald een rondleiding. Het dak van de toren op, altijd spectaculair.

De plenaire. Het ritueel. Handje geven aan de voorzitter en de griffier, dan aan de bewindslieden. Deze keer minister Donner en minister Verdonk. Tiny zit naast me te schrappen en te schiften, want tot hij er staat is hij bezig zijn speech te verbeteren. Op de tribune tegenover ons de ambtenaren. Af en toe stuurt er een een briefje door de buis naar beneden, waarna hij aan de minister wordt overhandigd.

Tiny is op dreef. Over de criminaliteitsbestrijding. ‘Honderdduizenden slachtoffers zitten gevangen in hun ervaringen uit het verleden en hun angst voor de toekomst, ook omdat veel daders niet worden gepakt. En een grote groep mensen, met name ouderen en vrouwen, zet zichzelf preventief gevangen door ’s avonds de straat niet meer op te gaan. Wij hebben meer op met slachtoffers dan met daders. Stevige repressie is nodig om de criminaliteit aan te pakken en de slachtoffers ervan weer enig vertrouwen te geven. Dát mensen ontsporen is niet te voorkomen, dat er zoveel ontsporen, wél. Meer ondersteuning bij opvoeding én maatregelen tegen te grote maatschappelijke ongelijkheid verdienen daarom veel meer aandacht dan de regering geeft.’

Ik moet naar de commissie Sociale Zaken. Toen ik voor het eerst op de publieke tribune zat vond ik het maar een onbeleefd volkje, die senatoren, die midden in een speech van een collega opstapten en wegliepen. Nu weet ik waarom: we hebben tussendoor commissievergaderingen. In de commissie Sociale Zaken Hanny van Leeuwen van het CDA, ongeveer de ongekroonde keizerin van de Eerste Kamer. We vinden elkaar (soms) op de zorg voor ouderen, gehandicapten, minima, alleenstaande ouders.

Dan moet ik nog even naar de overkant om met Jan de Wit mijn komende inbreng over het WAO debat door te nemen. Ik ga met een nieuwe stapel papier weg.

In de EK is de dinerpauze al voorbij. Ik ga even bij Dudok aan de overkant een hapje eten en begeef me dan weer braaf naar mijn bankje. Lange zit. Volgens Donner ontbreekt het geld voor meer preventie en reclassering. De minister zegt op korte termijn ook geen einde te kunnen maken aan de wantoestand dat honderden jongeren soms maandenlang ten onrechte in gevangenissen zitten terwijl ze behandeld moeten worden. Onaanvaardbaar, vindt de SP. Tiny heeft een manifest bij zich van verontruste kinderrechters.

Sommige ministers zijn wel erg lang van stof. Het lopt tegen negenen als Ronald en ik de trein nemen naar Amsterdam, we laten Tiny achter die nog vijf minuten spreektijd heeft in de tweede termijn. Gaan jullie maar, zegt hij, dit wordt geen vuurwerk meer. Onvermoeibare Tiny moet daarna nog zijn stukje tikken voor de SP website