In de motregen, onder een te klein pluutje, stond ik met Helma op de Noordermarkt. Zoals elk jaar kwam het plaatselijke bandje, in een ouderwets uniform het plein op marcheren, en gaf daar een klein concert. Een beetje vals soms, een beetje knullig, maar daarom niet minder aandoenlijk. Ik zag dat meer mensen het te kwaad hadden. Vorig jaar waren er een paar oude mensen in rolstoelen. Dit jaar zie ik ze niet. Misschien vanwege het slechte weer. Misschien zijn ze er niet meer. Elk jaar zijn er minder mensen die het echt hebben meegemaakt.
Het is raar dat de oorlog van toen niet in de verte verdwijnt maar juist dichterbij komt als je ouder wordt. Ik weet niet wat de mensen dachten die daar zwijgend stonden. Ik dacht aan Gaza, en hoe de oorlog van toen zich verplaatst heeft. Als die vreselijke dingen hier niet gebeurd waren, dan gebeurden de vreselijke dingen daar niet – en wat erg dat nu opnieuw mensen moeten lijden, en dat we dat niet tegen hebben weten te houden. En ik dacht aan mijn vader. Helma ook.
Daarna in de kroeg, drank tegen de waterkou en de herinneringen. Robje, die in mijn huis woont, we zijn wasmachinedelers, was naar de homoherdenking geweest en kwam ook nog even. Meer herinneringen, aan ouders. Al die mensen die zijn beschadigd door de oorlog.
5 Mei zegt me weinig. We horen blij te zijn om onze bevrijding. Als ik naar de wereld om me heen kijk wil het echte feestgevoel maar niet komen. Over een week ga ik weer naar Gaza.
Mijn feestgevoel is ook ver te zoeken.Soedan,de Molukken,voormalig Joegoslavie,waar het ook nog niet zo wil lukken met de wederopbouw,Rwanda,Midden Oosten,Afghanistan etc..
Ik wist niets beters te bedenken als weer naar The Captives Hym van Margaret Dryburgh (Paradise Road)te luisteren,waar vooral de laatste 2 coupletten me erg aanspreken.Tegelijkertijd dacht ik aan een sticker op een auto,die ik in 1969 eens in een klein stadje in Duitsland zag “If there was a war and nobody came” het zal toch van ons moeten komen,want wat zou God kunnen doen als wij het zelf wel best vinden zo?
Ik moet toegeven; dat 5 mei ook voor mij niet een bevrijd gevoel geeft. Wat dat betreft staat 4 mei dichterbij; want eenieder heeft zijn eigen doden. In feite voel ik me in mijn vrijheid wel degelijk beknot; meer dan ooit met de als maar strengere regeltjes ten aanzien van mensen die op zoek zijn naar werk en afhankelijk zijn van overheidsinstanties. Eigenlijk is dit land niet bezet door 1 of ander vreemde mogendheid, maar wel door een aantal multinationals, die hier de toon aangeven.
Ik hoop binnenkort nog eens wat te gaan vieren als dit land wordt bevrijd van het juk van de oude politieke domheid. Mischien moeten we daar dan een nationale feestdag van gaan maken.