Dagboek 22 oktober 2005

Bericht dat Karin Adelmund is overleden. Daarvoor Andre van der Louw. Andre was 71, te jong om dood te gaan vind ik. Ik kende hem niet persoonlijk, maar hij was natuurlijk zo’n gezicht dat bij een tijdperk hoorde, en dan is het wennen dat hij al verleden is geworden. Karin was 56, en haar heb ik wel gekend. Jonger dan ik. Dus schokkender en verdrietiger. Vrienden die ouder zijn dan ik, in de zeventig, beginnen na te denken hoeveel jaren ze nog hebben en wat ze met die jaren willen doen. Ook ik, zestig, merk dat ik meer overweeg waar ik mijn tijd aan wil besteden dan vroeger, toen de tijd nog niet op leek te kunnen. Ik dacht altijd dat je met het stijgen der leeftijd geduldiger en rustiger zou worden. Ik merk het tegendeel. Ik ben ongeduldiger dan ooit en denk steeds vaker: is dit mijn energie en aandacht waard, wil ik hier echt mijn tijd aan besteden, is dit de moeite waard?

Gisteren was ik met Anneke aanwezig bij de Multatulielezing in Breda, spreker onder andere Job Cohen. Ik vond het een prachtige lezing, informatief, met een aantal verwijzingen naar denkers en literatuur waar ik graag gebruik van ga maken. Dus erg inspirerend. Vooral omdat Cohen duidelijk maakt dat zijn beleid, ‘de boel bij elkaar houden’, niet alleen pragmatisch is maar gebaseerd is op een werkelijk doordachte visie op de multiculturele samenleving van nu. Ik zal er straks een stukje over schrijven. Prettig om er met Anneke te zijn, om er na door te kunnen praten: wat hebben we gehoord, wat is het belang van de visie die Cohen presenteerde. Praten met een geestverwant helpt mij om mijn gedachten scherper te formuleren en wat ik gehoord heb beter te laten landen in mijn brein. Ik heb daar zoveel meer aan dan wat meestal als ‘debat’ wordt aangeduid, zet maar een paar tegenstanders tegenover elkaar en laat ze op elkaar los. Ik kom daar zelden vandaan met het gevoel dat mijn denken er door verder is gekomen of dat mijn visie is veranderd.

Kwam daar Claar tegen, die van dit weblog onder andere. Fotootje komt. Mag van Claar, want zij vindt dat mensen die op een weblog reageren zich meer zouden moeten laten zien, dus ook zij. Claar is een echte internetrelatie, wat ik erg geestig vind – ik zie niets in internetdaten maar het blijkt toch mogelijk om elkaar te vinden, eerst zonder daar een gezicht bij te kennen, op wat je van elkaar kunt lezen en hoe je op elkaar reageert. Claar werkt mee achter de schermen aan het weblog van Wim de Bie, die eens wat aardigs zei over mijn weblog, en zo kwam Claar ook bij mij terecht. Ze haalt regelmatig de ergste spelfouten uit mijn stukken. Met haar heb ik een ongoing discussion, achter de schermen, over de vraag hoe ik dit weblogje het best in kan delen, waar ik het wel en niet voor kan gebruiken, hoe ik het beste om kan gaan met de reacties. Want dat blijft zoeken naar de beste vorm.

Claar vindt dat ik op moet passen dat het weblog niet te veel een site wordt voor insiders en gelijkgestemden. Daar heeft ze gelijk in. Hoewel het de vraag is of dat echt te vermijden valt. De sites die ik volg neigen allemaal naar een natuurlijke selectie waarbij vooral de eigen club het hoogste woord voert en de mensen met andere meningen het meestal, soms na enige pogingen, af laten weten. Waar de verschillende meningen nog naast elkaar bestaan wordt dat meestal een eindeloos en smakeloos gehakketak dat uiteindelijk zelden meer gaat over de inhoud maar waar het vooral de sport lijkt om elkaar zo geestig mogelijk af te maken en er onder te schoffelen. Daar heb ik dus, met de tijd die voor mij zo kostbaar is, geen zin in. Wat ik graag zou willen is dat ook mensen die het niet met elkaar eens zijn in gesprek gaan, maar dan ook echt in gesprek. In het ideale geval betekent dat dat iemand de moeite neemt zich in te leven in het verhaal van een ander, en daar eerlijk op reageert. Vanuit zichzelf, zonder zichzelf te verschansen achter een pseudoniem of een vaststaande mening, zonder uit te zijn op scoren en winnen op punten en al helemaal zonder te proberen de ander in diskrediet te brengen. Tsja, dat is een ideaal, en dat halen we maar zelden. Want een discussie op een weblog staat in principe open, wat betekent dat iedereen kan reageren, ongeacht de motieven en de stijl van discussieren. En wat dan helaas in de praktijk het meestal wint van het werkelijke gesprek als je dat niet in banen leidt is het gehakketak, het pingpongen met meningen, het proberen de ander onderuit te halen of klem te zetten, en wat er dan gebeurt is dat de mensen die aan het gesprek deelnamen vanuit een werkelijk persoonlijke betrokkenheid het te hard en te venijnig vinden en afhaken. Wat ik ze niet kwalijk kan nemen, want zelf heb ik dan ook steeds minder zin om nog met mijn persoonlijke mening te komen. Maar ik vind het wel erg jammer als mensen zich terug trekken die ik hier graag aan het woord zou laten.

Zo vond dat pas ook plaats op dit weblog. Ik had een behoorlijk lastig onderwerp aangesneden, de onderlinge verhouding tussen moslims en homo’s. Wie zijn daarbij de mensen die ik vooral aan het woord zou willen hebben? De moslims en de homo’s. Wie reageren er het felst en het hardst : de bekende categorie autochtone mannen die het niet hebben met de islam, en die vrijwel altijd vanachter een schuilnaam en zonder zichzelf persoonlijk in te brengen opereren, vooral in de vorm van oordelen over de ander. En wie haken er dus af? De moslims en de homo’s.

Dit is wat Leo me schreef:

Lieve Anja,

Je had voor mij de discussie nog niet hoeven sluiten hoor. Ik vond discussie hier en daar weinig opbouwend meer en afzakken tot een een wellus nietus gedoe.
Ik ben homo en dat verloochen ik niet, maar ik ben ook van mening dat moslims een gelijkwaardige plek onder de zon verdienen. We hoeven elkaar niet altijd te begrijpen om elkaars basale mensenrechten te verdedigen. Inderdaad, zoals je schreef, net als dat in de jaren 50 en 60 tussen homo’s en christenen is gebeurd.
Het probleem is alleen dat terwijl meer en meer moslims in Nederland hun terechte plekje onder zon bevechten, homo’s meer en meer fysiek bedreigd worden. Dat is geen gevoel, maar op alle fronten voelbaar.
Als er niet snel iets gebeurd in de zin van homo/moslim dialoog, die ook een publieke kant heeft, loopt dit uit de klauw en worden de tegenstellingen groter en groter. In de grote steden vluchten homo’s en lesbo’s de volkswijken uit. Doen ze dat niet dan wordt het leven zeer regelmatig ondragelijk gemaakt.
Dat is niet het wederzijds respect dat ik voor ogen heb. Dat is niet de schuld van de moslims, maar wel van een beperkte groep die vindt dat ze tot de groep moslims behoren. Daarom moet je als groep stelling nemen.

Fortuyn begreep dit, maar richte zich tegen moslims en beledigde ze alleen maar.
[Maar, het mooiste citaat van Fortuyn was wel in gesprek met Hazehoef: Meneer Fortuijn, ken u eigenlijk wel moslims. Fortuijn: Meneer Hazelhoef, ik ga met ze naar bed!]

Nou dat was nog een overdekking op de zaterdagavond.
Welterusten en tot snel,

Leo

Kijk, zo kan het dus ook. Tegenstellingen niet ontkennen, maar elkaar in waarde laten. Ik heb die discussie dus wel even gesloten, om na te denken. Als iemand als Leo, en daarvoor Salima afhaken, precies de mensen waar het om gaat en die ik graag aan het woord wil laten, dan weet ik niet meer waar ik het voor doe. De vraag is dus hoe ik het beste om kan gaan met dit dilemma, dat ik aan de ene kant graag wil dat mensen met verschillende meningen, juist over onderwerpen die moeilijk en gevoelig liggen met elkaar in gesprek gaan, en dat dat respectvol en met aandacht gebeurt. Als ik daarbij moet kiezen tussen een meneer Mans en Leo en Salima, dan weet ik het wel, en het ziet er naar uit dat ik kiezen moet. Waar je de grens legt vind ik lastig. Ik heb het geprobeerd met het opstellen van spelregels, maar de ervaring leert dat daar alleen de mensen gevoelig voor zijn die ze toch al niet zo nodig hadden. Ik probeer het met selectie. Niet alle bijdragen komen er meer op. Mijn criterium daarbij is niet of iemand een mening heb die ik deel, maar of ik vind dat hij of zij werkelijk bij wil dragen aan een discussie. Dat is dus nog niet zo simpel.

Uiteraard wordt er moord en brand en censuur! geschreeuwd door de mensen van wie ik de bijdragen niet toelaat. Ook termen als links fascisme! stalinisme! en dergelijke zijn niet van de lucht. Er wordt ook veel geschermd met de beroemde vrijheid van meningsuiting, die ik met de voeten zou treden. Met sommige van de mensen die het hardste schreeuwen ben ik snel klaar. Iemand hoeft me maar een keer voor NSBer uit te maken, of iemand anders als landverrader te betitelen, en die hoeft echt niet meer terug te komen. Zoals meneer Mans, die ik er af heb geknikkerd nadat hij me uit wilde maken voor NSBer, of was het fascist, ik ben dat even kwijt. Die probeert nu de toegang tot mijn weblog terug te krijgen door naar Jan Marijnissen te schrijven. Hij was zo vriendelijk om het ook aan mij te sturen, dus hierbij, als voorbeeld:

Geachte heer Marijnissen,

Lid 1e Kamer, Anja Meulenbelt van uw partij heeft een web-log: https://www.anjameulenbelt.nl/weblog/. Dat zij, als Wilders, nogal beperkt in haar onderwerpen is, is tot daar aan toe. Dat zij reacties van lezers in haar ‘discussies’ verwijdert zodra deze haar niet aanstaan vind ik niet kunnen voor een senator van een democratisch land waar de vrijheid van meningsuiting hoog in het vaandel staat. Zij heeft het graag over respect maar zelf heeft ze geen respect voor de afwijkende meningen van anderen. Zij mag wat mij betreft haar log volschrijven met zaken die zij feiten noemt. Ze mag mij en anderen, ik ben niet de enige verwijderde, van alles noemen maar laat ze dan wel de morele moed hebben om inhoudelijke argumenten die e.e.a. van haar ‘feiten’ en argumenten (kunnen) weerleggen, ook te plaatsen cq. te laten staan.

Op deze manier is het een egotrippende Heil Anja site geworden waar totaal geen sprake is van vrije gedachten of meningsuiting. Op die manier beïnvloedt ze de publieke opinie niet alleen op een zeer eenzijdige, maar ook op een dictatoriale gecensureerde manier. Dat is een democratisch politica onwaardig. Dat is ze dan ook niet. Als je kennelijk zo weinig vertrouwen in je eigen argumenten hebt dat je inhoudelijke kritiek weert, dan ben je niet alleen laf maar weet je dat je deels de boel verdraait en dat wil je dan niet bloot gelegd zien. Bovendien heb je geen vertrouwen in het beoordelingsvermogen van je lezers als je ze niet alle argumenten laat zien. Ik ben er werkelijk woedend over.

Als dit het ware gezicht van de SP is, dan is de SP voor mij nimmer meer een serieuze keuzeoverweging. Het neigt dan naar een beginnend links fascisme.

Met vriendelijke groet,

Michiel Mans

Maar behalve de meneren Mans die kennelijk vinden dat je iedereen voor rotte vis uit mag maken als je daar zin in hebt, is er ook een uitgebreid grijsgebied van mensen die zeggen dat ze uit zijn op een discussie, maar feitelijk allang hebben laten merken dat ze daar helemaal niet in geinteresseerd zijn. Op de websites van de moslimbashers kom ik dat regelmatig tegen: daar zitten de jongens (want dat zijn het meestal) met elkaar samen te zweren wat ze met mij toch moeten doen, hoe kunnen ze mij de mond snoeren (en dit zijn de verdedigers van de vrije meningsuiting!) met mijn gevaarlijke meningen, vreselijke moslimknuffelaar als ik ben, landverrader, haatzaaier, en hoe kunnen ze me uitschakelen. Weblog opblazen? Brieven naar de baas van de SP die er maar voor moet zorgen dat ik stop met de ‘censuur’? Proberen mijn werk in de Gazastrook in diskrediet te brengen door brieven naar onze donororganisaties dat wij het terrorisme ondersteunen? Alles mag, kennelijk. Dat ze dit soort geluiden vrij op hun eigen websites kunnen ventileren is ze niet genoeg – de pogingen zijn er vooral op gericht om alle discussies waarbij het woord moslim valt ook op mijn weblog te domineren en een werkelijk gesprek onmogelijk te maken. Die reageren dus meestal onder pseudoniem, en vaak met het gebruik van valse namen. De misselijkste poging, waar ik in het begin ingetrapt ben, is om gebruik te maken van Arabisch klinkende namen en te doen alsof het een moslim is die reageert. De allermisselijkste was een poging van een man om zich uit te geven als moslimmeisje dat zo bang was voor haar streng gelovige familie. Een stel van die lui heeft er dus veel voor over om binnen te dringen op dit weblog, niet om een discussie aan te gaan maar om die zoveel mogelijk te verhinderen, in ieder geval te verhinderen dat mijn meningen te veel ruimte krijgen. Dat is dus de interessante paradox, dat de mensen die het hardste schreeuwen over de ‘vrijheid van meningsuiting’, die ze op hun eigen site uiteraard hebben, vooral aan het werk gaan om diezelfde vrijheid te ondermijnen als het er om gaat dat ook ik die heb, het recht om mijn weblog te gebruiken, op mijn manier, voor de meningen die ik belangrijk vind en die op die andere websites niet te vinden zijn.

Een reden waarom die lui er zoveel energie in steken om op mijn weblog te komen snap ik wel. Dat is in de eerste plaats dus dat mijn opvattingen ernstig bestreden moeten worden, want die zijn erg gevaarlijk, maar dat is ook omdat het op de eigen websites niet meer leuk is. Ik volg die al een tijdje, en wat me opvalt is hoe snel de enkeling met een andere mening die zich daar nog op waagt verbaal in elkaar getramd wordt. Vrijheid van meningsuiting, nietwaar? Dus die komen niet meer. En is het daar een onderonsje van elkaar bevestigende en naar elkaars websites verwijzende jongens, die vooral bezig zijn om de bekende rij verdachten, waar ik nu ook onder val, voor van alles uit te maken. Van Dam is een NSBer, Cohen is een landverrader, dat spul, en samen zijn we de ondergang van Nederland. Als de moslims hier straks de boel overnemen is dat onze schuld. Zonder bezoekers die dat gescheld nog serieus nemen is het niet spannend meer. En dus wordt er gezocht naar expansie. En daarvoor is mijn weblog, met mijn gevaarlijke mening, met een gevaarlijk mens dat daar de baas over is en ook nog denkt dat ze zelf mag uitmaken wat ze met haar weblog doet, een uitgezocht doelwit. Liet ik alles binnen, dan was dit weblog binnen de kortste keren een imitatie van die andere websites waar niemand meer op komt behalve de leden van de eigen club, en kon ik wel ophouden. En misschien is dat ook exact de bedoeling. Nou, ik denk niet dat ik dat laat gebeuren.

Het is dus lastig, als je tegelijk graag wilt dat een weblog als dit open staat voor andere meningen. Ik kan niet altijd meteen beoordelen of het weer een van de usual suspects is die het nog eens probeert onder een andere naam, of iemand die gewoon echt een andere mening heeft en die graag in wil brengen. Hoewel ik ook in dat laatste geval graag wil dat mensen meer proberen naar elkaar te luisteren en niet meteen aan de gang gaan om de mening van een ander er zo snel mogelijk onder te schoffelen. De oplettende weblogbezoekers moeten gewerkt hebben dat ik de laatste tijd soepeler omging met het toelaten van ‘de andere mening’, maar ik moet ook zeggen dat het resultaat me niet erg is bevallen. Het wordt heel gauw weer gehakketak als je de gelegenheid geeft.

Natuurlijk kijk ik ook naar andere sites en blogs, hoe die het doen. Op de meeste persoonlijke weblogs is helemaal geen mogelijkheid om te reageren, of heel erg beperkt. Ik kan me daar iets bij voorstellen, hoewel het ook jammer is wat je dan mist. Ik vind het veel leuker en spannender om mijn weblog niet alleen te gebruiken voor wat ik zelf te zeggen heb, maar ook anderen aan het woord te laten. Ik zie ook de weblogs die niet of nauwelijks selecteren. (Helemaal niet selecteren kan geen enkele webmaster meer, want er komt veel echte gekte langs en soms opvattingen die werkelijk racistisch en dus strafbaar zijn) Ik kijk bijvoorbeeld hoe Theo Cornelissen het doet. Die laat voor- en tegenstander vrijelijk aan het woord en mengt zich daar zelf gewoon niet meer in. Soms is het onvermijdelijke gehakketak vermakelijk en informatief, soms gebruiken de deelnemers zijn weblog als een chatbox voor van alles en nog wat dat niets meer te maken heeft met het onderwerp, maar het is ook volstrekt duidelijk dat een gesprek zo nooit de diepte in kan en dat juist de moeilijkste onderwerpen niet aan de orde kunnen komen. Voor een weblog dat vooral is gericht op wat er gaande is in een stad is dat misschien wel de leukste vorm, voor wat ik probeer te doen op dit weblog werkt het niet want je schiet je doel er heel snel mee voorbij. En dat doel is dat ik ook educatief te werk wil gaan, mensen aan het denken wil zetten, informatie, bijvoorbeeld over de islam toegankelijk wil maken die anders niet makkelijk te vinden is, een tegenstem wil bieden tegen de gemakzuchtige anti-islam opvattingen, wil laten zien wat er aan initiatieven al gebeurt en vooral heb ik als doel de polarisatie niet te vergroten maar te verkleinen.

Het blijft dus een dilemma hoe ik dat het beste kan doen, met een maximum aan toegankelijkheid en openheid, maar zonder de boel hier onder te laten sneeuwen door de minder goedwillende burgers, laat ik het zo maar even zeggen. Daar denk ik voor de zoveelste keer over na, en daar ben ik nog niet uit.

Eigenlijk zou ik de bijdragen op dit weblog willen rubriceren: dit is een bijdrage die meer bedoeld is om op te studeren en over na de denken, en de reacties zouden daar op aan moeten sluiten. Dit is een bijdrage die bedoeld is voor discussie, en ga dus je gang, spui je mening, met behoud van spelregels. Dit is een bijdrage die erg persoonlijk is, en reageer daar dan ook persoonlijk op. Dit is pure informatie, en dus niet voor discussie. Zou dat te doen zijn?

Nou, zo ben ik dus aan het denken. En dan moet ik weer aan mijn andere werk, de voetnoten bij de Palestina nota die binnenkort in de Tweede Kamer fractie van de SP besproken gaat worden, ik moet nog wat schrijven voor het Rotteberaad en het vrouwenoverleg, en ik moet langzamerhand in het dossier gaan duiken voor het debat over de WAO/WIA in de Eerste Kamer die er aan zit te komen. Ik moet nog het een en ander doen voor Gaza, mensen bellen, belissingen nemen over de komende reis. Ik moet met mijn camera naar de winkel, want die heb ik gisteren laten vallen op de stenen vloer van de kerk in Breda en nu is de lens ontzet – en wat moet ik als blogger zonder camera? Ik ga het stukje over de lezing van Job Cohen nog schrijven. En ik laat mij zeker de zaterdagse boerenmarkt niet ontgaan, dat feest van verse kruiden, verse vis, goede kaas en groenten waar je het seizoen nog aan kunt ruiken – ik word daar altijd gelukkig van. Katteblikjes. Vuilniszakken. Misschien de boekwinkel, alhoewel er nog een hele stapel ligt.

En voor de duidelijkheid: mensen die mee willen denken hoe we dit weblog zo goed mogelijk kunnen gebruiken zijn welkom om te reageren. Maar ik ga opnieuw streng worden of ik een reactie ook echt een eerlijke bijdrage vind.

15 gedachten over “Dagboek 22 oktober 2005

  1. Ik probeer mee te denken, maar vind het ook erg moeilijk. Misschien is zo’n indeling inderdaad een idee. Maar ik wilde je vooral zeggen dat ik het jammer vind dat het is zoals het nu is: dat je het gevoel hebt dat je niet gewoon zelf kunt bepalen wat je er wel en niet op wilt zetten (en hoe) en wat je wel en niet door wilt laten. Het is JOUW log en door te veel na te denken over de gevolgen in de vorm van problemen die probleemzoekers voor je maken geef je misschien wel meer aan hen toe dan je denkt en dat zou jammer zijn.

    Aan de andere kant moet het inderdaad zijn doel niet voorbijschieten, ook dat is moeilijk. Want hoe belangrijk ik de discussie ook vindt, het is de vraag of je er werkelijk iets mee bereikt. Het feit dat Leo en ik waarschijnlijk heel goed door één deur zouden kunnen vlakt namelijk niet uit dat er genoeg homo’s en moslims blijven die dat niet kunnen. En die bereiken Leo en ik niet in deze discussie (en misschien ook niet daarbuiten). Misschien is het daarom ook belangrijk om te kijken wat het doel dan is. Als het doel is kennis te nemen van elkaars ideeën en problemen dan is de missie geslaagd, is het doel hele groepen nader tot elkaar te laten komen, dan twijfel ik of dat kan. Want wie (behalve de door jou al genoemde ondermijners)doen er mee met de discussie? Vaak niet degenen die je zou willen bereiken.

    En zo wordt dit tot een reactie van niks: ik weet het ook niet. Succes met het maken van een voor jou juiste keuze.

  2. Hoi Anja,

    Ik lees nog steeds vaak je log met veel plezier, er staan vaak veel dingen op waar ik geen weet van heb dus ik leer er best wat van.

    Ik vind internet nog steeds een raar fenomeen, omdat je tegen een ander kunt praten zonder dat je echt rekening hoeft te houden met een ander. Je ziet de ogen van de ander immers niet, je krijgt totaal geen non-verbale feedback, waardoor alle grenzen vervagen en veel mensen veel verder gaan dan ze ooit in irl zouden doen. Een manier om daar misschien op de langere termijn wat aan te veranderen is misschien af en toe real life meetings te houden, en daar bij ook de “bashers” uit te nodigen. Nieuwe discussies starten op een moment dat mensen echt tegen over elkaar zitten. En daarna over gaan op het loggen, omdat mensen elkaar dan eerst in de ogen kunnen kijken, de grenzen af kunnen tasten en zien hoe ver ze kunnen gaan… Maar ja, zoiets zal wel niet te realiseren zijn omdat zoiets veel tijd kan/ zal kosten? En verder gewoon consequent zijn (net als bij kleine kinderen 😛 ) Iets anders zou ik ook niet weten hoor…

  3. meneer Mans

    Ik ben wel blij met Anja’s ‘censuur’. Het kost toch al best wat tijd om alles wat er hier geschreven wordt te lezen in een verder gelukkig ook druk bezet leven, maar ik vind het zelf een fijn gevoel dat bepaalde reacties geweerd worden. Want [bijvoorbeeld]uw reacties werken alleen onprettig op mijn bloeddruk en ik heb niet het gevoel dat ik er nu iets van leer.
    Ja, natuurlijk ben ik ook uit het ‘linkse kamp’ Maar overtuigd en niet van plan een heel andere richting in te gaan. Wel wil ik graag genuanceerde informatie hebben. En ik ben erg blij met Anja’s informatie en de reacties van sommige vaste reageerders, gedachten die me verrijken en me helpen bij mijn eigen meningsvorming.De krant, TV en ‘mensen op straat’ laten me genoeg andere kant zien om hier het gevoel te hebben ’thuis’ te komen.

  4. Hallo,

    Als onregelmatig lezer van je log waag ik me eraan een mening te geven over het punt van de ‘censuur’. Wat mij betreft is het heel simpel: het is jouw log, dus jij bepaalt wie en wat je tolereert. Als er dan figuren zij die daar niet tegen kunnen is dat jammer voor hen. Dan gaan ze toch fijn hun eigen logje oprichten, wat waarschijnlijk geen hond leest. Afwijkende meningen, prima, zeker als ze van redelijke onderbouwing voorzien worden. Dom geschreeuw en het doelbewuste proberen te frustreren van je log daarentegen zou ik niet toelaten.

    Fascisten of moslimbashers krijgen mijns inziens al teveel aandacht. Ieder podium voor hen is er een teveel. Daarnaast heb ik het discussiëren met hele en halve fascisten nooit een nuttige bezigheid gevonden. Al heb je al hun argumenten 10 keer weerlegd, dan nog zeggen ze: “…maar toch vind ik dat…[vul maar in] …”. Nee daar zou ik mijn energie niet meer instoppen.

    Succes!

  5. Dank je Amna, ik denk wel dat je gelijk hebt dat ik me meer laat beinvloeden dan ik leuk vind. Ik merk bijvoorbeeld dat als ik weer te veel heb toegelaten en de sfeer weer grimmig wordt, ik zelf ook de neiging heb om venijniger te worden. Ook werd het weblog de laatste tijd een beetje zwaar op de hand, vroeger was er meer ruimte voor dingen die gewoon mooi of leuk waren. Dat wil ik graag weer terug. En verder merk ik dat ik zelf ook de neiging kreeg om me maar achter meningen te verschuilen en niet meer erg persoonlijk te worden. Bijvoorbeeld over die laatste discussie over godsdienst. Ik vind religie iets dat voor mij net zo persoonlijk is als mijn liefdesleven. Ik wil daar best over vertellen, over de religie bedoel ik, maar niet in een context van voor en tegen. Zoals laatst iemand zei: en wat is religie dan meer dan een mening. Die persoon zei niets over zichzelf, kwam niet met zijn eigen opvattingen, stak dus van geen kant zelf zijn nek uit, en verwacht dan wel dat ik uit ga leggen waarom geloof (in ieder geval voor mij) heel wat anders en heel wat meer is dan een mening, en ook nauwelijks een kwestie van keuze – waarom zou ik zo’n vraag gaan beantwoorden? Ik vind niet dat ik daar verantwoording over af hoef te leggen. Ik snap dus heel goed waarom andere mensen, met een persoonlijke en dus kwetsbare mening zich niet in de discussie mengen of afhaken. En die ruimte daarvoor wil ik een beetje terug, al was het maar voor mezelf.

    Verder, Amna, geloof ik ook niet dat je met een weblog de wereld kunt veranderen. Ik zie het meer als een bijdrage in iets wat ik een tegenbeweging noem, de mensen die weigeren om cynisch te worden, die blijven geloven dat het mogelijk is om beter met elkaar om te gaan ondanks verschillen. Dus ik hoop dat mijn weblogje voor een aantal van die mensen wat inspiratie biedt – ik denk ook wel dat dat zo is. Ik krijg vaak reacties, ook van mensen die niet op het weblog zelf reageren. Als jij zegt dat jij als moslima vast wel door een deur kan met Leo de homo, dan is dat toch een begin, een voorbeeld, dan kunnen toch meer mensen denken dat het de moeite zou kunnen zijn om te beseffen dat we elkaar als minderheden nodig hebben en elkaar niet hoeven te bestrijden al blijven we nog zo verschillend?

    En ik zal niet bezig blijven over hoe ik mijn weblog in moet richten hoor. Al moet ik daar wel over na blijven denken omdat ik nu eenmaal dagelijks de kleine beslissingen moet nemen, wel of niet opnemen.

    Klopt, Patrick, het feit dat je elkaar op het internet niet hoeft te zien en je kunt verschuilen achter een andere naam maakt dat mensen veel verder durven te gaan dan ze zouden doen als er een levend iemand tegenover ze zou zitten. Aan de ene kant: vergaande democratie, aan de andere kant, nauwelijks meer remmingen of normen om je aan te houden. Het medium schept een nieuw cultuur, met nieuwe omgangsvormen, en we hebben nog nauwelijks regels bedacht om daar het beste uit te halen en het slechtste te kunnen weren. Voor kranten gelden al een aantal codes, voor het internet nog nauwelijks. Vandaar dat het mij tamelijk veel energie kost om zelf het wiel uit te vinden.

    Wat de discussies betreft met levende mensen, ik hou het voorlopig op de bijeenkomsten waar moslims en niet-moslims elkaar treffen, ik geloof er erg in dat het ‘midden’ waar we elkaar kunnen vinden moet worden versterkt, zodat de extremen aan beide kanten minder kans krijgen. Ik breng ook altijd met veel genoegen verslag uit van zulke ontmoetingen, waar er inmiddels heel veel van zijn. De ‘moslimbashers’ staat het geheel vrij om eens zo dapper te zijn zelf kennis te gaan maken. Wat let ze?

    En dank je Monique voor de bevestiging.

    En inderdaad, RTH, er zijn mensen, (die ik niet zo gauw fascisten zal noemen want die term hanteer ik graag zorgvuldig), met wie je nooit ook maar een centimeter verder komt, en inderdaad, tamelijk zonde van de tijd.

  6. Anja,

    Wat ze let? Waarschijnlijk angst hehe, stel je voor dat je je mening bij moet draaien… 😉
    T zou mooi zijn als je mensen kunt uit dagen om daadwerkelijk inhoudelijk met argumenten te laten komen, maar ja extreme woedde of angst gaat vaak niet gepaard met rede, tot je de juiste trigger kunt vinden… 🙂

    ps, ik ben homo en mn beste vriend is moslim, gaat ook heel goed door 1 deur hoor! Ik heb wel veel homovrienden die behoorlijk bevooroordeeld waren t.a.v. moslims, maar als je ze samen uitnodigd bijvoorbeeld met verjaardag of feestjes, heb ik wel gemerkt dat ze wel met elkaar in gesprek gaan dat er van beide kanten gewoon vragen beantwoordt worden en dat men aan t eind van de avond met een wat genuanceerder beeld weer vertrekt dus wat mij betreft ik heb daar eigenlijk alleen maar positieve ervaringen mee…

  7. Hartstikke goed, Patrick. Zo begint het. Ik heb ook dergelijke ervaringen in Gaza waar homoseksualiteit ook nog niet makkelijk valt. Ik heb daar op een gegeven ogenblik echt ruzie over gemaakt, maar omdat het met een vriend was die mij wel vertrouwde ging dat ook. Ik zei een keer dat ik zijn oordelen over homo’s niet meer wilde horen, want dat hij het toch ook niet zou accepteren als ik zo sprak over moslims of Palestijnen of gehandicapten – dat zijn jouw mensen, zei ik, dus daarover luister ik naar jou, en homo’s zijn mijn mensen en nou luister je naar mij. Daar moest hij even over denken en toen zei hij: je hebt gelijk. Daarna heb ik hem meegenomen naar een stel homovrienden en ziedaar, dikke maatjes. Hij wou alleen graag toen we weggingen weten wie nou het vrouwtje was en wie het mannetje. Ook dat is inmiddels over. Hij heeft zijn opvatting bij kunnen stellen omdat hij me vertrouwde en omdat ik naar hem luister als het gaat over zaken waar hij meer van weet dan ik. Zo werkt het. Mens voor mens.

  8. Inderdaad, zo werkt het mens voor mens en geven en nemen. Je kunt niemand iets door de keel duwen, je kunt ze alleen laten zien wat ze niet kennen.
    Ik heb ook wel eens gehad dat ik met een aantal (homo)vrienden aan tafel zat waarbij iedereen maar tekeer ging over moslims. Als je er dan alleen tegen ingaat maakt het niet zoveel indruk, er wordt niet echt geluisterd. Maar zet je ze bij elkaar kom je een heel eind verder. Dan gaan mensen toch nadenken en kunnen er blijkbaar wel voor open staan.
    Met een beetje vertrouwen, respect en vooral doorzettingsvermogen denk ik dat je een heel eind kan komen, gaat jammer genoeg alleen veel langzamer als menigeen zou willen…

  9. Tsja, Anja,

    Hoe selecteer je? Wat donder je eraf? Open deur(?) – het is en blijft een beetje afwegen. Op mijn weblog probeer ik een grens te hanteren. En als die wordt overschreden, dan gaat een ‘reactie’ eraf. Soms zeg ik dat erbij (het waarom). Soms vliegt het er ‘gewoon zonder commentaar’ af.

    En wie het echt te bond maakt (en een vast IP adres heeft) krijgt een IP ban. Daar doe ik geen mededeling van – de betrokkene merkt het vanzelf.

    Dit staat er tegenwoordig op m’n weblog:

    Een nieuwe huisregel (vanaf 24 juli 2005)

    Ik ben er thans toe overgegaan om bijdragen met het karakter van misselijk ‘op de man spelen’, het je voor ‘rode stinkhond’ uitmaken en ander taalgebruik dat tamelijk karakteristiek is voor uiterst rechts volk, alhier te verwijderen zodra ik deze aantref.

    Dergelijke mensen zijn wat mij betreft hier niet welkom en verwijs ik gaarne door naar andere hangplekken op internet, zoals daar zijn, de nieuwsgroep ‘politiek.nl’, of het ‘Pim Fortuyn forum’.

    En ik moet zeggen: Het helpt. Het aantal bezoekers is iets gedaald, maar dat waren waarschijnlijk lieden die ik toch niets te zeggen heb – en zij aan mij evenmin.

    Mazzel & broge, Evert

  10. Goed eens te evalueren.
    Mijn indruk is dat je slecht tegen kritiek kan en dus te veel ingrijpt als de discussie anders verloopt als je wenst.
    Mijn advies: laat kritiek toe zolang het in normaal taalgebruik gesteld wordt.
    Schelden hoef je niet te pikken maar iedereen die er anders over denkt een etiket opplakken is natuurlijk ook niet zoals het hoort.
    Iemand die de radicale Islam als een bedreiging ziet heeft ook het volste recht dat te zeggen.

  11. Beste Anja,

    Even als Salima bewonder ik jouw geduld. Wij leven in vreemde tijden. Walgelijke opinies zijn opeens “salonfähig”. Bijvoorbeeld de bewuste heer Michiel Mans, die in een e-mail aan Bernadette de Wit geschreven heeft:

    “het siert de mens dat het oerinstinct van discriminatie op zijn retour is en door gezond verstand onderdrukt kan worden tot op zekere hoogte. Het negeren en/of het verkeerd interpreteren van het fenomeen is echter bezig een potentiële ramp te veroorzaken. En niet alleen in Nederland of Europa.”
    http://www.theovangogh.nl/bdw_7.html

    Dit is gewoon Nazi-taal. Het komt overeen met het “gesundes Volksempfinden”. Als zo iemand denkt dat de SP zijn partij is, heeft de SP een communicatieprobleem.

    Trek je niet te veel aan van de homo/moslim/geloof discussie die een beetje vreemd gelopen is. Zoiets heeft men niet altijd in de hand. Ik vraag me af welk motief een Fortuynist zou hebben om op dit blog te reageren. Hij wist in ieder geval, hoe hij gevoelige snaren kon aanraken.

    Ik merk bij mijzelf dat ik heel erg geëmotieneerd kan raken over zulke onderwerpen. Iets wat waarschijnlijk ook voor andere lezers geldt. Zoals bij meerdere Zuid-Afrikanen raken sommige onderwerpen, uitlatingen en situaties een zeer gevoelige snaar.

    Soms gaat het om iets wat eigenlijk heel normaal en banaal zou moeten zijn. Seven jaar geleden ging mijn dochter naar een multicultureel peuterspeelzaal in Zeeburg (Amsterdam). Elke ochtend begon met een “kringetje” samen met de ouders. We zaten daar om een kaars, meisjes en jongens, papa’s en mama’s, afkomstig uit Nederland, Marokko, Turkije, Suriname, Duitsland en Zuid-Afrika. Wij deelden de bewondering van onze kinderen en het wonder dat er kinderen zijn. En elke keer kwamen tranen in mijn ogen. Gewoon omdat dat moment het bewijs was dat het kon: mensen samen, niet apart. De oude “verkrampte” blanke nationalisten hadden gelogen: wij zijn allemaal mensen.

    Ga zo maar door, Anja, omdat wij op deze aarde allemaal mensen zijn. En vertrouw altijd op je hart, want je hart zit op de goede plek.

  12. Nou heb ik toch een heel lang verhaal gehouden, mevrouwmeneer n de vries, over de dilemma’s die er bij komen kijken om een weblog als dit te bestieren en je enige conclusie is dat ik niet tegen kritiek kan? Dank je hartelijk.
    Over de bedreiging van extremistische groepen zijn we het allang eens. De mensen die hun negatieve oordeel uitstrekken over de gehele islam hebben al een reeks aan websites tot hun beschikking, en ik wens dat spul niet meer op mijn weblog. Inderdaad, daar kan ik slecht tegen. Maar dat zie ik ook niet als kritiek, ik zie dat als racisme en ook dat heb ik uitgebreid uitgelegd. Ik hoef er niet aan mee te doen om racisme te verspreiden, en ik hoef ook niet eindeloos vruchteloze pogingen te doen om daar mee in gesprek te blijven, want het werkt niet. Mijn keuze.
    Charles, je ontroering kan ik delen, helemaal als ik weet dat je uit Zuid Afrika komt. Ik heb daar gewerkt, ook voor ‘gemengde’ vrouwengroepen, ik was diep geraakt toen zwarte vrouwen voor het eerst vertelden wat ze hadden meegemaakt, en witte vrouwen ontdaan, en zonder in de verdediging te schieten, konden luisteren. Dat soort ervaringen zijn het die de moed er in houden en omdat we die hoop zo nodig hebben ontroert dat diep.
    Nog even over de homo/lesbo/moslim discussie – ik blijf een onverbeterlijke groepsbegeleidster. Als ik met groepen aan het werk was over diversiteit was mijn motto: dat niet alle verschillen in een keer overbrugd kunnen worden is een gegeven, maar niemand gaat na mijn lessen of groepen gekwetster de deur uit dan ze zijn gekomen. Dat wil ik natuurlijk op dit weblog, waar ik verantwoordelijk voor ben ook. Vooral ook omdat een beetje veiligheid de enige manier is om mensen uit te nodigen zich te uiten over persoonlijke en kwetsbare zaken en het terrein niet over te laten aan de brallers. Ik hoor te vaak zeggen: ik begrijp niet waarom die – vul maar in, moslimvrouwen, niet vaker van zich laten horen. Nou, ik begrijp dat heel goed. Ik zie ook dat veel Nederlandse migrantenjongeren en vrouwen zich beginnen te uiten op hun eigen sites, waar ze zich beter kunnen weren, omdat ze daar zelf de regels bepalen en hun eigen agenda vast kunnen stellen. En ik wil graag dat dit weblog een plek is waar ook zij terecht kunnen. Waar werkelijke uitwisseling mogelijk is. Of dat kan? Het blijft in ieder geval mijn streven.

  13. Hallo Anja,

    Jouw dilemma’s zijn duidelijk. Ik vind dat je tot nog toe een goede lijn hebt gevolgd. Want het is inderdaad zinloos steeds maar weer dezelfde vooroordelen te moeten bestrijden. Het was mij ook opgevallen dat de laatste tijd meer ’tegenmeningen’ waren te lezen op je log. Maar het is prima als je daarin selectief blijft. Deze aanpak heb ik enkele malen verdedigd op Jan Marijnissens weblog, als bepaalde mensen jou daar meenden verdacht te moeten maken.
    Het reageren onder pseudoniemen, die ook nog vaak wisselen, is vrij algemeen. Vooral ook juist door degenen die het hardste schreeuwen dat “hun vrijheid van menigsuiting” wordt beknot. Op Jan Marijnissens weblog heb ik enkele malen mensen “ontmaskerd”, die telkens onder een ander pseudoniem begonnen, en ook een b.v. een z.g. Arabische poster en een z.g. pubermeisje. (Althans, mijn conclusies werden toen niet door hen tegengesproken, dus…..).
    Eerlijk gezegd: zelf laat ik me ook wel eens meeslepen in te heftige discussies op andere weblogs I.h.a. reageer ik hier veel bedachtzamer (naast af en toe een grapje, dat moet ook kunnen), en dat bevalt me goed. Dankzij jouw aanpak.

    Wat ik hiermee wil zeggen is: ga in het algemeen zo door. Jouw informatieve postings (waaronder ook “Kort” e.d.) zijn zeer de moeite waard. Aangeven wat jouw bedoeling is met een bepaald stukje, en daarnaar consequent handelen, lijkt mij ook goed. Maar laat alsjeblieft ook ruimte voor discussie, ook al wordt die soms wat scherp van toon. Zelf heb ik b .v. de discussie over de moslims en homo’s niet zo als (te) scherp ervaren als anderen, maar dat komt misschien omdat ik daar niet echt “midden in” sta en de gevolgen ervan ondervind. Maar belangrijk vind ik ook die dsicussie zeker!
    Succes verder met je waardevolle weblog!

  14. Dank je Olav. Het enige wat ik nog op te merken heb is dat het makkelijk is om te vinden dat een discussie niet te scherp is als je zelf niet hoort bij de mensen waar het direct over gaat. Voor mij blijft het altijd belangrijk dat er niet gediscussieerd wordt over de hoofden heen van de mensen die zo tot object gemaakt worden. Ik had als feministe destijds ook een bloedhekel aan de mannen die wel even uit gingen maken hoe het met vrouwen zat zonder dat ze naar die vrouwen zelf luisterden. Die fout zal ik hier niet snel herhalen, ook niet als het over een groep gaat waar ik zelf niet bij hoor. Dus daar let ik op en dat zal ik blijven doen.

  15. Lieve Anja, ik had dit allemaal nog niet gelezen, maar nu ik het lees vind ik je weer wat ik altijd al van je vond: je bent volgens mij een zeer moedig mens!
    Dank je wel voor deze website en dat meen ik,
    met vriendelijke groet,
    Boudine

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *