Deel 2 van een uitstapje. We zouden nooit in Waterkant terecht zijn gekomen wanneer we vanuit de fluisterboot niet het kerktorentje hadden gezien. We moeten er met het pontje heen. Klein slaperig dorp. Aan de tuinen te zien niet alleen ‘oorspronkelijke’ bevolking. De strijd tegen het water vinden we terug in de bijbelspreuk op de put bij de kerk:

Laat den watervloed mij niet overstromen, en laat de diepte mij niet verslinden en laat den put zijnen mond over mij niet toesluiten. ps. 69:16

We zien geen mens, behalve een paar op een bootje spelende kinderen. Maar de bevolking van toen is te zien op een oude foto, in het cafe dat we bezoeken. Ook daar lijkt de tijd te hebben stilgestaan, al is de kaart gemoderniseerd en kun je er nu ook cappucino en broodjes shoarma krijgen.

Mijn gezelschap wil thee en appeltaart. Ik moet in zulke etablissementen altijd dringend bitterballen en een jenevertje met een kop er op.