Het is niet eerlijk: het wordt al herfstig en we hebben nog nauwelijks zomer gehad. Ik heb niet een keer in zee gezwommen. En nu is het grote plezier voorbij dat ik vanuit mijn slaapkamerraam de zonsopgang zie als ik wakker word. Het wordt weer opstaan in het donker en in het donker naar beneden om de kranten te halen. Kobus zit op het balkon de eerste blaadjes achterna en het regent uitnodigingen voor iftarbijeenkomsten want het is spoedig ramadan.

(Paula Abrams-Hourani)

Vrijdag was ik weer eens naar de wake van Vrouwen in het Zwart, tegen de Israelische bezetting. Dit keer was er een oude vriendin bij, die uit Wenen was gekomen om hier een conferentie mee te maken van de kritische joodse groepen, verenigd in het EJJP, European Jews for a Just Peace (hier).
Paula Abrams-Hourani. We kwamen elkaar meer dan tien jaar geleden tegen in Ramallah, toen daar de eerste internationale Palestijnse schrijversconferentie werd gehouden. Haar man, Faysal Hourani, de schrijver, was er ook. Die heeft familie in Gaza, ik ken zijn dochter, Lama, maar hij mocht Gaza niet in. Zijn joodse vrouw Paula, met haar Amerikaanse paspoort wel. Doodzenuwachtig ging die alleen naar Gaza, om daar voor het eerst kennis te maken met de kinderen van haar man. En kwam geheel ontroerd en aangedaan uit Gaza terug, ontroerd door de warme ontvangst van de Palestijnen die haar, een joodse, in de armen sloten, en aangedaan om wat ze in Gaza had gezien. Sindsdien is ze, net als ik, een activiste voor de Palestijnse zaak, en organiseert in Wenen de wakes van Vrouwen in het Zwart.

Het hoort bij het grote plezier in mijn leven dat ik mensen als zij leer kennen, mensen die ik jarenlang niet zie, en toch begroeten we elkaar weer als vrienden, en kunnen het gesprek zo weer voort zetten. Zoveel herkenning. Dat gevoel deel uit te maken van een gemeenschap, al is die zowat over de hele wereld verspreid.