‘Bij de gevangenenruil met Hezbollah heerste in Israël verdriet en woede. Niemand had belangstelling voor de gevoelens in Libanon. Ten onrechte’. Aan het woord: Uri Avnery.
In de media is de uitruil van de gevangenen, tussen Libanon en Israel alweer ingehaald door het schandaaltje van de soldaat die een Palestijn in de voet schoot, en door het bliksembezoek van Obama. Dit herinneren we ons nog: twee foto’s naast elkaar, die van de treurende Israeli’s die huilden om hun dode zoons, en die van juichende Libanezen die kindermoordenaar Kuntar binnenhaalden. Het was gevonden vreten voor de mensen die er graag in willen blijven geloven dat Israel een beschaafd land is dat nooit kinderen zal doden, terwijl die bloeddorstige terroristen aan de andere kant niets lievers doen. Wat we dus niet te zien kregen waren de tranen in Libanon toen er 190 lijkkisten met hun dode zonen er in arriveerden, en uiteraard las je in geen enkele krant het eenvoudige en onomstotelijke feit dat Israel erg veel meer Libaneze en Palestijnse kinderen heeft vermoord dan er Israelische kinderen zijn omgekomen.
Uri Avnery doet wat de Nederlandse kranten hebben nagelaten: hij zet de gebeurtenis in een context, hij gaat na hoe de actuele geschiedenis er uit ziet vanaf de Libanese kant. En het siert Trouw dat dit artikel als opiniestuk is opgenomen, vanochtend.
Citaat:
Heel Israël was ondergedompeld in een zee van verdriet en rouw toen vorige week de twee omgekomen Israëlische soldaten werden overgedragen, onderdeel van de gevangenenruil met Hezbollah. De Israëlische zenders wijdden urenlange uitzendingen aan de gevoelens bij de twee getroffen families, die de afgelopen twee jaar door de media zijn getransformeerd tot nationale symbolen (en kijkcijfermagneten).
Overbodig te zeggen dat met geen woord werd gesproken over de 190 families die hun dode zonen terugkregen in Libanon. Niemand was in de stemming om te willen begrijpen wat er aan de andere kant gebeurde. In tegendeel: de ontvangst die ’moordenaar Koentar’ daar kreeg en de overwinningsspeech van Hezbollahleider Hassan Nasrallah waren olie op het vuur van woede, haat en vernedering.
Toch was het de moeite waard voor Israëliërs om te volgen wat daar gebeurde, in Libanon, omdat dit veel invloed zal hebben op onze situatie.
En nog een citaat:
De dodelijke mix van arrogantie en onnozelheid die de Israëlische omgang met de Arabische wereld kenmerkt, heeft bijgedragen aan wat er vorige week woensdag gebeurde in Beiroet. Het zou mooi zijn als dit onze leiders wat werkelijkheidszin en bescheidenheid zou leren. Maar ik ben bang dat het tegenovergestelde zal gebeuren: versterking van de gevoelens van woede en haat.
Lees het hele stuk: Hier
En zie Clara Legene, die de weergave van de ruil in de Nederlandse kranten heeft geanalyseerd, hier.
“Wat we dus niet te zien kregen waren de tranen in Libanon toen er 190 lijkkisten met hun dode zonen er in arriveerden,”
Correctie: 199 lijkkisten met hun dode zonen en dochters erin. Ten minste als ik de feiten van het ANP-bericht van 16 juli volg (Ook zal Israël de lichamen overdragen van 199 omgekomen Palestijnse en Libanese strijders.) en de berichtgeving in de Volkskrant (Onder de doden was Dalal Mughrabi. In 1978 gaf zij namens Fatah leiding aan een aanval op een bus op de kustweg naar Tel Aviv – 36 Israëli’s kwamen daarbij om.)
Ik ben nog steeds op zoek naar gegevens over deze dode Libanese en Palestijnse mensen. Het is ontzettend moeilijk voor een leek als ik, harde gegevens te vinden. Niet alleen verschillen overal, ook in de officiële bronnen, de aantallen; ook harde gegevens zijn niet te vinden over de reden hoe en waarom ze gedood zijn of onder welke omstandigheden ze zijn gestorven, de reden waarom ze zo laat zijn teruggegeven, hoeveel dode gevangenen Israel nog meer heeft of wat de namen van de overgedragen doden zijn.
Kijk je bij de informatie die het ministerie van Buitenlandse Zaken van Israël op de eigen site heeft staan, dan lees je:
For its part, Israel returned Samir Kuntar and four other Lebanese terrorists, as well as the bodies of dozens of infiltrators and terrorists to Lebanon. Israel also gave a report on four missing Iranian diplomats to the UN Secretary General.
Dozens lijkt me iets anders dan 190, 200 (reuters), 199 (associated press en anp) of bijna 200 (al jazeera).
De Veiligheidsraad van de Verenigde Naties dan? De UNSC heeft bemiddeld, dus die zal het wel weten en meer info geven. Nop.
In een persbericht van 16 juli wordt gesproken over 200 lichamen: He (Ban Ki Moon) commended the “leadership and initiative” of his facilitator – a German official – for his role in bringing about today’s exchange, in which Israel swapped the bodies of 200 Lebanese and Palestinian fighters and five Lebanese prisoners for the bodies of two Israeli soldiers captured in 2006.
De operatie is uitgevoerd door het Internationale Rode Kruis. Ook zij hebben hierover een verklaring uitgegeven. In de kop van het artikel gaat het om tien vrachtwagens van het Rode Kruis met daarin 185 doodkisten. Maar in het artikel zelf is er nog een elfde vrachtwagen met daarin nog 12 lijken. Dat maakt samen 197 doodkisten die door Israel zijn overgedragen aan Libanon. Hezbollah heeft volgens dit verslag niet alleen de lijken van de twee Israelische soldaten vrijgegeven, maar ook nog een derde doodkist met daarin een niet geïdentificeerde dode.
Het Rode Kruis is niet belast met de taak het dna te onderzoeken. Dat doen de officials van de landen die betrokken zijn bij dergelijke operaties zelf. Gegevens over de overgedragen personen zijn hier dus niet te vinden.
Ik vraag me af hoe zich dit verhoudt tot het recht tot ‘habeas corpus‘. Er loopt al jaren een discussie hierover in verband met Guantanamo Bay. Maar ik denk zelf dat dit evenzeer voor Israel geldt.
Aanvulling op @1:
De link naar het bericht van de UNSC ontbreekt en is hier te vinden.
En ik wil mijn opmerking hierboven over ‘habeas corpus’ breder trekken. Nu lijkt het of ik met mijn opmerking specifiek op Israël doel, zie ik. Maar het geldt voor alle situaties waarin mensen zonder vorm van proces gevangen worden gehouden.