Patsy, Poekeltje, PeeWee, Miep (Louise), Poe, Saartje, Max, Josephine, Kobus.
Ik heb er altijd twee. Zo is de orde der dingen, ik wil thuiskomen, en als ik de sleutel in het slot steek wil ik door de glazen ruit de eerste poes al aangehold zien komen, en daar in een sukkeldrafje achteraan de tweede. Ha, vleermuizen, roep ik dan, want ik plaag ze graag, en dat het poezen zijn, laten ze dat maar eens bewijzen, en ik roep ‘hoeveel heb ik d’r’ als de tweede weer eens te langzaam is, ah! Ik heb d’r twee. Gelukkig. Wouen jullie een hapje, jongens? Dat laten ze zich geen tweede keer zeggen en ze rennen naar de keuken struikelend over hun poten en ik over die van hun.
Zo hoort dat, en het leven zou kaal zijn zonder mijn ontvangstcomité, en zonder een poes die me komt storen als ze vindt dat ik te lang werk en zonder die bontjasjes die ’s ochtends om half zes alvast naast mijn hoofd zitten te knetteren op het bed omdat ze zo gelukkig zijn dat ik bijna weer wakker ben, poot in mijn gezicht, zie je wel, ze doet wel of ze slaapt maar ze is wakker hoor. Het is alweer tijd voor een hapje, het feest van vandaag kan weer beginnen.
Dus als er weer een poes gaat hemelen, wat er nu eenmaal inzit met poezen, dan ben ik heel verdrietig, maar denk altijd dat ik beter kan rouwen met een nieuw jong ding er bij, en bovendien denk ik altijd dat het niet leuk is voor die andere om alleen achter te blijven. Alleen is maar alleen en ik ben nogal eens weg. Alhoewel dat een misverstand zou kunnen zijn, want tsjonge wat was Josephine aanminnig toen Max dood was – eindelijk weer eens met z’n tweetjes, zoals het hoort. Want Josephine is een dagvullend programma die ziet niet in waarom ik naast haar nog een andere poes zou willen.
Dus toen ik met Kobusje aan kwam zetten was het afgrijzen niet gespeeld. Nee toch. Het zal toch niet waar zijn. Komt ze met zo’n klein monster aanzetten. Kan ik die de deur nog uitmeppen? Kobus had het niet gemakkelijk tot hij groot genoeg was om terug te hengsten, en ik hem heel erg onfeministisch aanvuurde: pak d’r, Kobus, geef dat kreng van jetje. Nu de kussens definitief verdeeld zijn, en eenieder weet welk kussen van wie is, gaat het wel, de gewapende vrede, maar nooit liggen ze samen op één kussen zoals die goedmoedige lobbes Max wel met Josephine deed, poten om elkaar heen en lief elkaars oortjes bijhoudend. Af en toe herinnert Josephine weer dat ze Kobus haat, dus zit hij net devoot haar oortjes te likken, opeens draait ze zich om, krijgt hij weer een klap. Ik boos, weet je dan niet meer hoe lief Max voor jou was toen je hier nieuw was, roep ik wel eens. Nou, daar weet ze niks meer van. Poezen zijn heel selectief van geheugen. Mochten ze gisteren niet op het aanrecht? En eergisteren ook niet? Hoezo zou dat vandaag dan ook niet mogen?
Max was de zonnigste poes in mijn leven.
Volgende keer.
Good morning anja,
What’s with the cat these days!! is something wrong. Have a great day.
Wat nu Anja, ben je op de kast geklommen voor deze reportage??
Een feest der herkenning als er over poezen gesproken wordt, ook namens Katsjik [op mijn schoot zodat het typen lastiger wordt, en Miep, op bed, kan ze lekker rustig dutten. Omdat mijn poezen vrij naar buiten kunnen gaan, wordt ik al buiten opgewacht. Miep kent vast het geluid van mijn auto. Katsjik niet, die is meestal in het bos als ik thuiskom. Op bed moeten we wel tussen hen twee liggen,[zij boven,wij onder de dekens] want echt dol op elkaar zijn ze niet.
Sinds enige tijd hebben we ook 3 kippen waarvan er een het leven geschonken heeft aan 4 kuikens laat augustus. Ter gelegenheid van die familie uitbreiding hebben ze ook allemaal een naam gekregen:
de moeder Ella, naar mijn moeder, de tantes Anja en Clara [ ja, voelt u aangesproken!!] naar dames die ik zeer hoog heb, en de kuikens, Anna, Marja, Lena en Tineka [na 4 vriendinnen] Als ik nu thuiskom wordt ik opgewacht door een hele schare.Zelf de kippen herkennen het geluid van ’t autootje.
Dear Khaled, it is because one of Armin’s cats died. I said it is not like the incredible disaster in Gaza, but it is a very small sadness – you know how I am about cats. They live with me always – not like Palestinians! (This is a joke)
Shall I tell my audience the interesting story of the relationship between my cats and my Palestinians and how it is not so easy for them to be in the same house?
Monique, nee hoor, ik zat op het aanrecht met mijn camera, om het bakjesballet van boven af te fotograferen, toen Kobus andere brokjes moest vanwege zijn niertjes, en ze voortdurend elkaars bakjes in de smiezen hielden of er daar nog wat te halen was: de brokjes in anderkats bakje zijn altijd lekkerderder. Dat was alweer een tijd geleden, in mijn vorige huis.
Dear Anja,
Sorry the cat and I truely understand how does it feel, and it compared to our disaster in Gaza, but actually each on of us has his own pain and grieve over something he truely lost and goes through the emotional state, it is either losing a cat, ,house a child or a loved one..they are all loses and leaves a deep pain in the heart.
You can tell audience the story. Good day
Anja,
Tja, het is even rouwen, ik voel met je mee. Als het van Khaled mag, wil ik ook even mee wauwelen over katten; in ons huis zijn kat en Palestina verenigd, want we hebben er eentje uit Jeruzalem meegenomen. Immigratie, zeg maar (:-).Legaal. En verdomd, itt tot alle Palestijnen, had en heeft ie een eigen paspoort, waar die na een checkup op Ben Gurion ook nog mee wegkwam. Hoe decadent kan een kat wel niet wezen. Zeker als je bedenkt dat we hem gered hebben van de vuilnisbakken van de WestBank, waar hij zijn toevlucht toe moest zoeken. En dankbaar? Niet dus. Meneer lust alleeen maar gourmet en mousse, haalt zijn neus als een kenner op voor de huismerk brokjes. Zucht. En daarnaast leeft hij hier als een terrorist, excusez le mot, hij is de schrik van de buurt, heeft alle Nederlandse watjes-katten onder controle. En dan heb ik het nog niet gehad over zijn onstuitbare territoriumdrift. Serieus. Mijn Palestijnse schoonouders verklaarden het uit het feit dat hij gitzwart is…Wij weten beter.
Groeten, ook van de enige unieke Palestijnse kat in Nederland, wat houden we van hem, en sterkte met het rouwproces
tineke