Zo kom ik nog eens in een andere kerk dan de mijne. Ik was gevraagd om voor de Centrumgemeente van Utrecht te komen spreken, in de Pniël kerk, tijdens hun zondagsviering.

Mooie liturgie, ik voelde me natuurlijk meteen thuis, want liederen van Huub Oosterhuis en componist Tom Löwenthal – die ken ik en kan ik ook zingen. Veel overeenkomsten in de viering (die bij ons een dienst heet) en dan toch net weer verschillen. Bij ons heet de preek de tekstuitleg, en is echt een preek. Hier was ik gevraagd om een verhaal. (Ik heb ook wel eens een preek gehouden, hier.) De viering werd geleid door Gé Speelman, theologe en dominee. Die kon me vertellen wat ik niet weet, want ik ben van huis uit ‘niks’, dat de dienst in de Ekklesia toch meer katholiek is, terwijl de viering hier meer heeft van het gereformeerde waar het vandaan komt, vandaar het ‘dialogische’. Wat inhield dat er na mijn verhaal ruimte was voor vragen en discussie.

Brood en wijn, net als bij ons, maar hier brood van de Turkse bakker die op zondag open is, terwijl wij het doen met matzes. En hier was het druivensap en geen wijn, dus de kinderen deden mee.

Ik was gevraagd om iets te zeggen over diversiteit, omgaan met ‘anderen’ en dus, met moslims in Nederland. Ik begon mijn verhaal met een citaat van Adrienne Rich, die eens heeft gezegd, weten we wel wie wij bedoelen als wij wij zeggen? Geen woord zo politiek als het woord wij. Het sluit niet alleen in, het sluit ook uit. En ik vertelde over wat ik had geleerd in Gaza, hoe mijn ervaringen daar weer iets op zijn kop zetten over onze vanzelfsprekendheden. Bijvoorbeeld, ik had het er op dit weblog pas nog over, hoe anders er in islamitische landen omgegaan wordt met ouderen, en dat we in ons moderne land, met al die emancipatie – ook van generaties ten opzichte van elkaar – ook iets verloren is gegaan, van eerbied en zorg voor onze ouderen.

Dat was fijn om te doen. Gé had passend een gedicht van de Palestijnse Fadwa Touqan uitgezocht, “Mijn handen zijn moe geworden en nog steeds klop ik, klop ik op uw deur.” En we baden, net als in de Ekklesia:

Zo bidden wij
met al uw joodse mensen die Uw Thora betrachten,
met als Uw moslimmensen die U aanbidden, Barmhartige,
met al Uw christenmensen die U herkennen in Jezus van Nazareth.

En we zongen het Onze Vader. Het gebed dat ik elke dag zeg voordat ik de dag laat beginnen.
Ik ging gezegend naar huis.

En voor wie me nog niet kent, ik scheef een paar jaar geleden een klein verhaal over geloof, hier.