Ik vind anjers echt de lelijkste bloemen die er zijn, maar misschien komt dat door een Prins Bernard allergie. In Gaza worden ze gekweekt, voor de export, met steun van de Nederlandse regering. Maar sinds de blokkade kwamen die anjers de grens niet meer over.
Eens was ik met een groep gehandicapten in een bus bij een anjerkwekerij. Want tja, die willen ook wel eens een uitje, en waar moet je dan heen, in Gaza? Dus reden we met de bus naar een sinaasappelkwekerij, een anjerkwekerij, we reden naar de grens met Egypte waar je toen nog over heen kon kijken. Wat we daar deden. Over de grens heenkijken. En nadat we uitgekeken waren gingen we met de bus naar het strand waar we broodjes en sinaasappels aten en spelletjes deden.
Ik kreeg eens zo’n lelijke struik anjers mee toen ik weer naar huis ging. Loop je daar onhandig met zo’n bos door alle controles – dus ik dacht, ik prop die anjers in mijn koffer. Thuisgekomen, straal vergeten, het duurt bij mij wel vaker voordat ik er toe kom mijn koffer uit te pakken. Maakte na twee dagen koffer open. Ach jee, de anjers. Weggooien vond ik ook te cru, dus ik zette ze in een vaas water. En daar stonden ze nog twee weken, onverwoestbaar. Net Palestijnen, je moet ze zowat doodslaan.
Het lijkt er op alsof er met mondjesmaat af en toe een grenspost van Gaza even open mag. Pas ging de grens voor het eerst open voor kleren en schoenen. Die stonden er al drie jaar in containers, en waren inmiddels aangevreten door vocht en schimmel. En dan mogen de Palestijnen nog zelf betalen voor de opslag.
Vandaag mogen er twee vrachtwagens met anjers Gaza uit. Ongetwijfeld na veel diplomatiek overleg door onze vertegenwoordiging in Ramallah. Ma’an, hier. Dan hoeven ze deze keer tenminste niet als voeder te dienen voor de Palestijnse schapen die er allemaal uitzien als Virginia Woolf.
Anjers voor ezels.
Dat is waar het goedbedoelde en met politieke en ambtelijke inzet en vasthoudendheid nagestreefde Nederlandse beleid om Gaza ‘economisch te helpen’ op neerkomt: anjers voor schapen en ezels, en af en te wat export, Valentijnsdagbloemen, aardbeien.
Nu hopen dat de Israëli’s de bloemen, eenmaal Gaza uit, verder willen vervoeren. De Valentijnsbloemen zijn in februari niet -of niet op tijd- in Aalsmeer aangekomen, de aardbeien zijn weggerot.
Het is misleidend, het is ‘ontoereikend'(eufemisme van het jaar).
Ik houd al een tijdje de anjer-annalen bij. Hier. En verder dus helemaal eens met Jaap.
Misschien kan een Kamerlid eens vragen wat ons die nooit geleverde anjers sinds 2005 hebben gekost. En de door Israël in de decemberoorlog doodgeschoten mede door Nederland getrainde politieagenten. En het kapotgeschoten door Nederland gefinancierde havenproject. En …
Eens, Claar. Het was Shir Hever (hier) die voorstelde dat de Europese landen sowieso de rekeningen bij moeten houden, en die net als bij andere landen moeten beschouwen als een schuld die eens moet worden ingelost. Want het gaat eigenlijk nog verder: onder de Conventies van Geneve hoort een land de bevolking onder bezetting van voedsel, onderwijs en medische zorg te voorzien. Dat doen ze niet, dat laten ze over aan de VN, via de UNRWA. (En die dan nog tegenwerken ook). Ook daar dragen wij aan bij. Wij zijn het die de Palestijnen onder bezetting in leven houden. Dat loopt, over de jaren heen, in de miljarden die door Europa worden betaald. Op zijn minst zou dat geregistreerd moeten zijn als schuld.