Nee hè, nee hè, niet Conny Mus.
Wat een ontzettend slecht idee.
Conny Mus dood, nog geen zestig.
Mag ik even hartgrondig vloeken?
Van mij kun je niet beweren dat ik een warme relatie heb met journalisten. Ik tel er met moeite drie met wie ik wel door een deur kan, laat staan waar ik mee op zoenen ben. Dus toen ik Conny voor het eerst meemaakte, wat onvermijdelijk is als je veel rondstruint in dezelfde regio als hij, was ik bepaald nog niet van plan om hem zo maar aardig te vinden. Maar hij stal mijn hart. Hoe precies, dat komt nog een keer in mijn memoires, maar dit was de plek: Gaza. En de gelegenheid was het bezoek van Gretta Duisenberg, met een enorm mediacircus als gevolg, en ik die meeging als ondersteuning, was tegen de tijd dat de karavaan in Gaza aankwam in alle staten van frustratie en woede over alles wat er mis ging. Ik weet niet meer precies hoe het zo kwam, maar ’s avonds laat zat ik in hetzelfde hotel als Conny, ik had nog een halve fles whiskey over, en die hebben we samen soldaat gemaakt, uitkijkend over de donkere zee van Gaza. Het is in zo’n seconde dat je besluit om iemand te vertrouwen, ook al heb je daar helemaal geen reden voor, en dan ik met mijn wantrouwen tegen journalisten – maar voor ik wist wat ik deed waren we toch geweldig aan het roddelen. Alles wat me dwars zat en dat was veel, kwam er in een woordenstroom uit. Je gebruikt het niet, hè, zei ik nog tegen Conny en die zei waarom zou ik.
Dit is het punt. Hij heeft het nooit gebruikt. En dit was mijn conclusie, en daarom ben ik nu zo verdrietig: Conny Mus van RTL4 was een fatsoenlijke man.
Ik kwam hem vaker tegen, daarna. Weer in Gaza, een bezoek van de Vertegenwoordiging van Buitenlandse Zaken uit Ramallah, en wij op bezoek bij een paar van onze gehandicapte kinderen – ik weet nog dat Conny pips werd om zijn neus, kinderen waar wat mee is, daar kan ik niet tegen, zei hij nog. En ging toch mee naar binnen naar weer zo’n door de geschiedenis verkreukeld kind. En kwam er nog bleker uit. En vloekend.
De beelden daarvan kwamen uiteindelijk niet in een uitzending. Er was weer wat anders belangrijker dan een paar gehandicapte kinderen. We hadden een afspraak: eens ga ik een mooie reportage maken van wat jullie doen, was zijn belofte. We hadden hem nog bijna mee naar de Gay Pride in Jeruzalem, vorige maand, maar ook toen kwam er wat anders tussen. Het is een belofte die hij niet meer waar zal maken.
In die paar keer dat ik hem heb ontmoet heb ik hem leren kennen als een man met een hart. Voor zijn vak moest hij wel objectief blijven, maar eigenlijk kon hij er gewoon niet tegen, tegen al het onrecht dat hij meemaakte, als verslaggever voor zowel Israël als Palestina. Zorgvuldig balanceerde hij op de dunne lijn om het evenwicht te behouden – hij had niet veel respect voor journalisten die wel in Israël wilden werken, maar vonden dat er voor hun krant maar iemand anders moest komen om Palestina te doen – maar de gewone menselijke woede over wat hij tegenkwam was ondanks zijn journalistieke integriteit – feiten gaan voor – of misschien dankzij zijn journalistieke integriteit – altijd opnieuw te merken. Ik heb hem wel eens gevraagd of hij dat volhield. Dat weet ik niet, zei hij een keer. Ik weet niet of ik het volhoud. Het wordt me ook wel eens te veel.
Aan die woorden denk ik nu ik heb gehoord dat hij er tussenuit is geknepen, en ik me afvraag of het hem te veel is geworden. Ik vind het echt vreselijk.
Hier, ik zocht nog even het bezoek in Gaza op waar Conny bij was. Staat ie Joes te interviewen.
Ik deel je gevoelens Anja, hij was integer,en ik kwam hem graag tegen. Tijdens de voetbalwereldkampioenschappen nog voetbal gekeken in Jerusalem met een heleboel nederlanders, en hij erbij. Ik ben geschokt.En kan het nog niet bevatten.
Lieve Anja, ik wens je sterkte in je verdriet.
Jan.N
R.I.P Conny, en Anje & nabestaande en iedereen die Conny persoonlijk kende, veel sterkte met dit verlies !!
wat een ramp sterkte Anja
p.vink
Nooi theb ik heet genoegen gehad Conny Mus persoonlijk te ontmoeten maar had en heb hem altijd hoog in acht staan. Zo een menselijke journalist en goede vent die kom je maar weining tegen, zeker niet tegenwoordig op de televisie met veel egotrippers die graag middelpunt van de belangstelling staan. conny was een gewoon door en door goeie vent, dat kon je in zijn ogen aflezen. Als hij iemand interviewde had hij daar oprechte (en geen gespeelde) belangstelling voor. Al het leed wat hij heeft gezien,heeft hem diep geraakt, tot in zijn kern, zijn hart die het door dit alles heeft begeven. Rust zacht, Conny, je hebt goed werk verricht door te zijn wie je was en de wereld te laten zien dat we alert moeten blijven. Ik zal je niet vergeten…..
Conny, je was met recht een wereldvent! Wat een durf, met gevaar voor eigen leven, de wereld te laten zien wat er gaande was….
Je hebt nu eindelijk je welverdiende rust, geniet ervan.
Een heel mooi en ontroerend stuk, Anja. Het overlijden van Conny is een groot verlies voor ons allen. Hij was een eerlijk en betrokken journalist die zich niet liet beïnvloeden door de heersende publieke en politieke opinie. De NOS probeerde de Gaza freedom flotilla te negeren totdat ze zagen hoe Conny er verslag van deed, en zo zijn er nog vele voorbeelden. Ik ga hem vreselijk missen.
De grote vraag is, of Conny Mus dood is gegaan aan de Israelische kwestie? Dat lijkt een potsierlijke vraag, want medisch gezien zijn er veel oorzaken mogelijk. Maar ik sluit dat absoluut niet uit.
Ik ken geen enkele kwestie waar je zo doodziek van wordt, als van dit.
En het gaat daarbij niet eens om het geweld of om het lijden, want daar is wereldwijd genoeg van, en daar raak je nog wel aan gewend.
Het is de enorme normloosheid in de Nederlandse politiek en de media, of misschien in de westerse wereld in het algemeen in deze zaak, die het doet. Je krijgt geen backup. Je komt uit een beschaafde wereld met tal van normen en ideeen over recht, en over onderdrukking enz. Maar in deze zaak loop je hier aan tegen een muur van onbegrip, hypocrisie, vooringenomenheid, leugens, vuile politiek, mediamanipulatie, verborgen agenda’s enz.
En als je zegt wat je denkt, wordt je nog van antisemitisme beschuldigd, of je baas klaagt dat er teveel klachten komen.
Hoe zou het zijn, om als gewetensvol journalist in deze zaak te werken? Hoe lang hou je dat vol? Hoeveel uitstekende producten van journalisten zouden er intussen in de prullenbak verdwenen zijn? Hoe vaak heb je het gevoel, dat extremisten tot in Nederland begrenzen, wat je kunt zeggen, en wat niet?
Wat Conny Mus betreft, zullen we het nooit weten. Hopelijk doet een vriend of een familielid nog een keer een boekje open.
“Het is zwaar, ontzettend zwaar”. Zoiets zei hij nog niet zo lang geleden in een interview, ik meen bij Onair. Dat werd maar benadrukt, maar hij zei niet waarom. Maar als ik zou moeten raden, dan was het: Het is zwaar om gewetensvol en oprecht te zijn, in een volledig normloze leugenachtige wereld, die zich in deze kwestie uitstrekt tot midden in Nederland.
Anja, Ik zie dat bovenstaande reactie van Serge van Erkelens (8) er bij gekomen is. Daar staat heel veel in waarover ik lang na kan denken en ik ben het volkomen eens met Serge. Hier over zou ik best willen praten en vandaar mijn email! joop@verhagenleiden.nl J.F. Verhagen
Serge, ik kan mij niet voorstellen dat de reportages van Conny door de omroep in NL in de prullenbak werden gekieperd. Dat er in geknipt werd zal zeker gebeurd zijn, want je weet items hebben maar seconden tijd. En of we de oorzaak weten van het overlijden van Conny? Hij komt daarmee niet terug.
@ Derk: Je weet absoluut niet wat er tussen de redacties en de journalisten besproken wordt over wat er wel of niet gezegd moet worden, met name in deze zaak niet. Media worden flink bestookt door de Israellobby, en zijn on-ge-lo-fe-lijk voorzichtig. RTL-Nieuws is wel een top-medium. Ik weet niet of ze daar de kijkcijfers vrezen.
Ik meen zowel bij de Volkskrant als bij het Journaal de opmerking gezien te hebben: ach, als je maar zo’n beetje in het midden van de kritiek gaat zitten, dan zit je wel ongeveer goed. Bij de Volkskrant krijgen al jaren veel teveel extremisten een kans, en bij het Journaal is het niveau soms te kinderlijk voor woorden.
Bij Al Jazeera redeneren ze blijkbaar gewoon: Wat is het grootste probleem tussen volkeren? Natuurlijk de grootste schending van VN-rechten tussen volkeren! De bezetting dus. En daar laten ze vervolgens alle gevolgen van zien. Het is allemaal prima te volgen, en allemaal volkomen logisch en begrijpelijk. Het heeft regelmatig een grote diepgang, en een grote veelzijdigheid. En zeker voor Nederlanders, die maar al te goed weten wat bezetting is, is het een open boek.
Waarom hebben wij dat niveau hier niet? We kunnen dat wel, maar kennelijk zijn er wat ‘probleempjes’.
@ Joop Verhagen: Ik zou wel willen mailen, maar krijg sowieso m’n Israel-werk al niet af. Praten betekent werk niet af krijgen. Wat was vrije tijd ook weer? 🙂 Maar het algemene advies is, als je wil bijdragen aan de zaak: Doe iets! Maakt niet uit wat. Verzin wat. Zorg vooral, dat je geen tijd vraagt van mensen die al actief zijn, maar biedt juist wat aan. Produceer ergens iets. En calculeer in, dat 90% van wat je doet, geen donder oplevert. Dit is een heel frustrerende business, maar daar kies je voor of niet. Ik ben blij dat ik wat kan doen. (Schrijven) Veel mensen zitten thuis ziedend en machteloos over die zaak te wezen.. Sja..