(Harry van Bommel op de Dam voor Egypte)

Meestal word ik van politieke debatten over Palestina/Israël diep chagrijnig, maar deze keer viel het mee. Natuurlijk is het van tevoren al duidelijk dat Rosenthal vooral een vriend van Israël is – toch, de lui ter rechterzijde, de PVV’er Van Roon, Voordewind van de ChristenUnie en ook de VVD’er Ormel en de man van de SGP kregen niks voor elkaar, en dat deed me deugd.

Rechts werkte het voorspelbare ideologische lijstje af: ontkenning dat er in Gaza nood is – aan de hand van de uitspraak van iemand van het Rode Kruis dat er geen sprake is van een humanitaire ramp in Gaza natuurlijk (ik kom nog terug op het Rode Kruis) met de geijkte mededeling hoeveel vrachtwagens er de grens overgaan (natuurlijk nooit hoeveel vrachtwagens niet, laat staan de vraag waarom het zo vanzelfsprekend is dat Israël mag bepalen wat ze in Gaza eten mogen), natuurlijk werd er weer geroepen dat de flottielje tegengehouden moet worden vanwege de wapensmokkel en dat daar de blokkade ook voor bedoeld is – terwijl een kleuter tegenwoordig weet dat de wapensmokkel plaats vindt via de tunnels en de boten uiteraard geen wapens mee zouden nemen. Voor de viezerik Van Roon – sorry, maar deze uitspraak was wel heel erg opvallend stuitend – hebben mensen in Gaza van niks anders last dan “vetzucht en verveling”. Natuurlijk werd gesuggereerd dat de flottielje het terrorisme ging ondersteunen en een provocatie was – met dat laatste ben ik het uiteraard erg eens. Het is een blijvende provocatie aan de Europese regeringen om Israël te houden aan het internationaal recht en de mensenrechten, en duidelijk te maken dat zolang de regeringen hun plicht niet doen de burger-activisten niet op zullen houden hen daar op te wijzen. Is dat een provocatie? Heel goed dan.

En nog zo wat vaste nummers. Zoals altijd werd er weer eens op gewezen dat Israël het recht heeft om de eigen burgers te beschermen, en werd weer eens vergeten dat dat dan misschien ook wel zou gelden voor de Palestijnen. Nee, die hebben de terroristen aan de macht geholpen, is het rechtse verhaal, dus die moeten daar voor boeten. Ach, we kennen dat.

Harry van Bommel koos een interessante strategie. In plaats van een ideologisch tegenverhaal hield hij de minister vooral aan de uitspraken die de regering al had gedaan. Die had in een brief al eerder gezegd dat Israël de toegang voor humanitaire goederen niet zou mogen verhinderen. Harry ging vooral in op het feit dat de blokkade illegaal is, dat het neerkomt op een collectieve straf die tegen de Conventies van Geneve is, en dat de VN wel degelijk heeft geconstateerd dat er sprake is van grote tekorten in Gaza door de blokkade. Waarmee zowel de VN, als de Nederlandse regering, als de SP constateren dat de Gazaanse bevolking onterecht lijdt onder de blokkade.

Mariko Peters koos voor een meer ideologisch verhaal, waar ik het qua inhoud best mee eens kon zijn – want het verhaal is uiteraard veel groter dan waar Harry zich toe beperkte – maar Peters zette zich daarmee nogal klem. Ze kwam er niet uit toen de rechtse goegemeente over haar heen viel met de verhalen over de Turkse extremisten die op de vorige flottielje hadden gezeten, en wat ze daar nou van vond, en bleef toen steken in de herhaling dat je niets mag veroordelen zolang de flottielje niet is uitgevaren. Terecht zei ze: waar bemoeien wij ons mee? De vrijheid om de zee op te gaan, ook om te demonstreren is er. Er is niets gebeurd wat niet mag.

Het interessante was dat Rosenthal zich zorgvuldig hield aan wat er volgens de rechtsgang kan. Hij zei dat hij de flottielje afkeurde, met name omdat het de pogingen van de regering om verbeteringen te veroorzaken voor de Palestijnen zou dwarsbomen. Ja hoor, ik weet dat de vertegenwoordiging van Buitenlandse Zaken in Ramallah ontzettend zijn best doet om ervoor te zorgen dat het Nederlandse hulpgeld dat in de verbouwing van exportproducten wordt gestoken niet verloren gaat, door de grens open te krijgen voor een paar vrachtwagens met Gazaanse anjers, maar eerlijk, hoe lief en leuk dat ook is, dat zijn toch pindaatjes vergeleken bij waar het echt om gaat.

Maar dit was het punt: de rechtse kant kreeg vrijwel niets voor elkaar, behalve wat toezeggingen dat er een paar zaken zullen worden onderzocht. Rosenthal was beter op de hoogte van de noodsituatie en de gevolgen van de blokkade in Gaza dan de rechtse partijen – hij kent de VN-rapporten die de anderen gemakshalve maar weglieten. Nee, hij gaat niet de Turkse ambassadeur op het matje roepen om de flottielje tegen te houden. Aangezien de boten naar verluidt vanuit Griekenland zullen vertrekken zou dat betekenen dat hij van de Turken zou vragen om hun gevechtsschepen naar Griekenland te sturen, en hij zat niet te wachten op oorlog. En nee, hij zou de Nederlandse opvarenden niet verbieden om mee te doen – de zee is vrij, zei Hugo de Groot al, en nee, hij kon niemand iets verbieden of iets veroordelen – we bestraffen feiten, geen intenties. En nee, hij was ook niet van plan de reizigers consulaire hulp te onthouden mochten ze in moeilijkheden komen. De afspraak is nu eenmaal dat Nederland zijn landgenoten altijd bijstaat in het buitenland, zelfs als ze een misdrijf zouden hebben gepleegd. Dan was er nog wat gesteggel over de vraag of de Nederlandse regering zich alvast van de Palestijnse nieuwe interim regering wenste te distantiëren, nu in het verschiet ligt dat Fatah en Hamas zich verzoenen, en ook daar had Rosenthal geen zin in, eerst maar eens de ontwikkelingen volgen.

Of hij er dan in ieder geval voor kon zorgen dat het negatieve reisadvies behalve in een interview ook op de website van het ministerie vermeld kon worden. Nou, zei Rosenthal, als u denkt dat het dan meer gelezen wordt.

Kortom. Ik had het wel naar mijn zin. Ook al blijf ik het op de grote lijnen nog heel erg oneens met Rosenthal die nog steeds dezelfde drie oudbakken eisen tevoorschijn haalt om niet met Hamas te hoeven praten (stop geweld, volg de verdragen, erken Israël) zonder zich af te vragen of hij die eisen dan misschien niet ook eens aan Israël zou moeten stellen, hij is in ieder geval standvastig in zijn pogingen om de rechtsgang in dit land de rechtsgang te laten, en daarmee staat hij tot het verdriet van rechts recht tegenover de PVV.