Te gast: Clara Legêne, met een verhaal over christenen in Gaza
Op de een of andere manier was het deze kerst nog meer in de mode dan vorig jaar om in de media te schrijven over Palestijnse christenen in Gaza en dat die door Hamas worden dwarsgezeten. The Guardian, een krant die toch bekend staat om zijn goed onderbouwde artikelen over het Midden-Oostenconflict kwam met een artikel dat volgens Palestijnen uit Gaza die ik ken bol stond van de feitelijke onjuistheden.
Nadat ze er eerst op twitter uitgebreid met elkaar over hadden overlegd heeft een van hen, de blogger en journalist Omar Ghraieb, er twee artikelen aan gewijd. hier en hier. Ik ben bepaald geen fan van Hamas en ook geen christen, schrijft hij op twitter, maar ik hecht eraan dat de feiten juist worden weergegeven.
Ik vermeld dit hier omdat het me doodongerust maakt dat overal ter wereld de spanning tussen met name de twee wereldgodsdiensten de islam en het christendom in hevig tempo oploopt. In nagenoeg alle gevallen loopt deze interreligieuze spanning parallel aan en vermengt zich met een politieke machtstrijd. In het Midden-Oosten met de grote bevrijdingsbeweging die we de Arabische Lente zijn gaan noemen.
Wanneer christelijke minderheden in de knel komen of worden aangevallen door ultra-orthodoxe islamieten, zoals je op vele plaatsen in de wereld ziet gebeuren, met bloedige gevolgen, wordt dat door het westen gezien en geduid als bewijs dat de angst voor ‘de islam’ terecht is. Wat wordt genegeerd is dat het zelden of nooit over de gematigde islam als agressor gaat. Wat ook wordt genegeerd is dat op ditzelfde moment ook het christendom en het jodendom gevaarlijk radicaliseren, zie bijvoorbeeld mijn verhaal over de ultra-orthodoxe harediem gisteren. Of zie de anti-democratische ideeën over staatsrecht en emancipatie van onze eigen SGP, die tegenwoordig onbehoorlijk veel invloed heeft op het politieke beleid.
5 februari 2011, biddende moslims op Tahrir worden beschermd door christenen en anderen
Het is verontrustend dat de gematigde gelovigen, maakt niet uit van welk merk, niet gezamenlijk een front vormen tegen de radicalisering in eigen kring en die van de ander. De religieuze basiswaarden worden immers wereldwijd gedeeld en staan wereldwijd onder druk. Wat in plaats daarvan gebeurt is dat de gelovigen en hun instituties zich al te gemakkelijk laten gebruiken voor het politieke machtspel. Waar Wilders het consequent heeft over de politieke islam kun je vandaag met hetzelfde recht spreken over het christendom als politieke ideologie en het jodendom als politieke ideologie.
Het gevolg is dat de hypocrisie hoogtij viert. Radicaliserende joden in Israël worden nog steeds met fluwelen handschoenen aangepakt en ook Israël zelf kan met ‘de vijandige Arabieren’ doen wat het wil, Israël is immers het beloofde land. De invloed van de SGP op het kabinetsbeleid wordt gebagatelliseerd, de SGP is immers maar een minipartijtje. De christelijke kerken spannen zich (terecht) in om het onrecht en geweld tegen christelijke minderheden in Egypte, Nigeria, Indonesië enzovoorts te veroordelen, maar laten categorisch na het onrecht tegen gematigde islamieten te veroordelen. Waarschuwende signalen van gematigde islamieten, christenen en joden tegen radicalisering in eigen kring krijgen nog nauwelijks aandacht. En een artikel over vermeend geweld van de islamitische Hamas tegen kerstmis vierende christenen in Gaza gaat erin als gemberkoek. Als het zoveelste bewijs dat ‘de islam’ een bedreiging vormt voor het christendom. Dat de radicale islam ook een bedreiging vormt voor de gematigde islam, daarvoor sluit men massaal de gelovige ogen. Vergeten wordt ook dat Palestijnse christenen op de Westoever van Israël – op enkele uitzonderingen na – geen kerstviering in Bethlehem mochten bijwonen en dat de leeftijdsgrens voor Palestijnse mannen, ook christenen, die niet langs de checkpoints mogen is verhoogd van 35 naar 46 jaar. Overigens krijgen ook Palestijnse moslims geen toestemming in Al Aqsa Moskee te gaan bidden.
Het wachten is op een wereldwijde Beweging van Gematigde Gelovigen Tegen Radicalisering en Onrecht. Tot zolang moet de wereld het doen met wijze mensen als de jonge islamitische journalist Omar in Gaza die zich dagelijks pijnlijk van alle vanzelfsprekende menselijke vrijheden beroofd weet, zowel door Hamas als door de bezetter Israël, maar in staat blijkt te zijn te blijven zien dat het in zijn eigen belang is de leugens over anderen te ontkrachten.
Zie ook: Christmas in Gaza en Merry Christmas from Gaza.