Op Nu.nl een bericht over het nederzettingenbeleid van Israel.
Het Israelische nederzettingenbeleid in de Jordaanvallei leidt tot armoede bij de Palestijnen en vernietigt de levensvatbaarheid van een toekomstige Palestijnse staat. Dat staat te lezen in een rapport dat ontwikkelingsorganisatie Oxfam Novib donderdag heeft gepubliceerd.
Ik vind het een gunstige ontwikkeling dat er steeds vaker dergelijke feitelijke berichten in de Nederlandse media verschijnen. Berichten die voorheen meestal verpakt moesten worden als ‘opinie’, alsof er nog discussie over de feiten mogelijk zou zijn.
Dat gezegd zijnde, er zitten nog rare dingen in het artikel, en ik weet niet of die afkomstig zijn uit het Oxfam rapport – in dat geval: shame on you want jullie kunnen beter weten; of dat het de interpretatie is van de journalist die het bericht voor Nu.nl in elkaar gezet heeft. Bijvoorbeeld deze uitspraak:
86 procent van het land in de Jordaanvallei is in bezit van de Israelische kolonisten, hoewel die maar 13 procent van de bewoners van de vallei vormen.
Wat is daar mis mee? Dit: de suggestie dat wanneer er meer kolonisten zouden wonen – nu gepromoveerd tot ‘bewoners’ – het wel in orde zou zijn als ze meer van het land in bezit hadden. Volgens de Conventies van Geneve heeft een bezettende mogendheid helemaal geen recht de eigen inwoners te laten settelen in het bezette gebied. Elke vorm van kolonisatie gaat in tegen het internationaal recht.
Maar ook zonder die wetten is het duidelijk wat er fout is aan de kolonisatie van de Westoever. Volgens het VN-verdelingsplan kreeg de nieuwe staat Israël 55% van het land toegewezen, en de Palestijnen 45%. Dat terwijl er 38% joden woonden, tegen 62% Palestijnen. En dat ook nog zonder er rekening mee te houden dat het grote deel van de er wonende joden nieuwe immigranten waren, terwijl de Palestijnen de inheemse bevolking vormden. De bevolking zelf had er toen niets over te zeggen wie zich in hun land mochten komen vestigen, omdat het de Britten waren die vonden dat ze in Palestina de baas waren. (De eerste Palestijnse opstanden gingen daarover). Maar ook het verdelingsplan was nog niet genoeg voor de zionistische kolonisatiebeweging, meteen stootten ze door en namen 78% van het land in beslag. Er is nooit discussie geweest over de vraag of het Israël was toegstaan ver over de grenzen van het verdelingsplan te gaan, en overigens hield de nieuwe staat zich ook van geen kant aan de andere in het verdelingsplan genoemde voorwaarden – het was ze bijvoorbeeld absoluut niet toegestaan om in het gedeelte dat de joodse staat zou worden de niet-joodse bevolking eruit te zetten. Maar ook dat was nog niet genoeg, na 1967 begon ook nog de langzame maar gestage verovering van die laatste 22% land die de Palestijnen nog bleef. En als er gepraat wordt over onderhandelingen lijkt het er alleen maar om te gaan hoe die laatste kwart land nog verdeeld zou moeten worden.
Dit proces van de voortgaande expansie en de onteigening en verdrijving van de Palestijnen is gewoon zichtbaar in de daden die Israël pleegt, het scheppen van illegale feiten, erop rekenend dat die vervolgens niet meer terug te draaien zijn. Met veel subsidies en extra voorrechten wordt de bevolking van Israël ertoe aangezet om op de Westoever te gaan wonen. Gestadig wordt geprobeerd zoveel mogelijk land in feite te annexeren voor Israël, maar zonder de bevolking mee te annexeren, die dan Israëlisch staatsburger zouden moeten worden. De Palestijnen die er wonen worden op zo klein mogelijk terrein bij elkaar gedreven – de bantustans. Een deel van hen krijgt wat economische privileges toegeworpen, op voorwaarde dat ze zich gedragen als plaatsvervangende politie en onderaannemers van Israël, het andere deel van de Palestijnen wordt het leven zo onmogelijk gemaakt dat de hoop is dat ze vanzelf zullen verdwijnen. Nog steeds is het zionistische credo van toepassing: ‘zoveel mogelijk land voor Israël met zo min mogelijk Arabieren erop’. Onder onze ogen wordt de rondom 1948 begonnen etnische zuivering voortgezet, maar nu meer met bureaucratische maatregelen dan met oorlogsgeweld doorgevoerd – afbraak van Palestijnse huizen, verwoesting van landbouwgebied en olijfbomen, kolonistengeweld dat door het leger wordt toegestaan om de bevolking te terroriseren, gestage maatregelen om land in beslag te nemen door het te benoemen als militair terrein, een muur die de woonkernen van elkaar isoleert, het afnemen van identiteitsbewijzen, het vergunningenstelsel – de pasjeswetten – het isoleren van de stad Jeruzalem van het natuurlijke achterland, enzovoorts. En wij staan erbij en kijken ernaar.
De westerse regeringen doen niets meer dan af en toe mopperen dat de nederzettingenbouw ‘niet bevorderlijk is voor het vredesproces’, zonder te onderkennen dat er van geen enkel vredesproces sprake is, en dringen af en toe machteloos aan op een ‘bevriezing’ van de nederzettingenbouw. Wat, zoals bekend, door Israël straffeloos aan de laars gelapt wordt. En voor de geschiedenis: het zijn niet alleen de ‘rechtse’ regeringen die stelselmatig doorgaan met de kolonisatie van de Westoever, ook onder de Arbeidspartij, zogenaamd ‘links’ is de nederzettingenbouw gewoon doorgegaan. Ook onder Rabin vermenigvuldigde het aantal kolonisten zich gestaag.
Kortom: die suggestie dat het vooral oneerlijk is dat 86% van het land in handen is van Israël, terwijl de kolonisten maar 13% van de ‘bewoners’ uitmaken is verneukeratief: het is om te beginnen hun land niet.
Hier.