Deze zomer ben ik vooral aan het schrijven – behalve spelen met de kleine poes en uitstapjes maken – en gedegen stukken voor weblog en feestboek komen er niet van. Maar voor wie zich verveelt: mijn weblog staat vol met dikke stukken die (helaas) nog zeer actueel zijn. Deze kwam ik weer tegen: Waarom altijd Israël? Hier.
Het stuk gaat over het verwijt dat de mensen die opkomen voor de rechten van Palestijnen altijd treft: het is ‘selectieve verontwaardiging’ als ik me niet even druk maak over – op dit moment is dat Syrië. Nou kan niemand in mijn hart kijken waar ik me druk over maak, maar dit is een feit voor wie naar mijn werkzaamheden kijkt en naar de inhoud van mijn weblog. Ik zet me vooral in voor de Palestijnen, en daar weet ik veel van, en daar schrijf ik dus veel over en daar zal ik mee doorgaan tot het niet meer nodig is.
Maar iedereen die voor Palestina staat wordt ermee om de oren geslagen, “The (what about) China syndrome” noemt Tom Suarez dat op Mondoweiss.
Its absurdity is self-evident. If injustice can be shielded on the grounds that there is other injustice, everyone is silenced. We would disparage those fighting China’s savagery in Tibet on the grounds that they are not active against Sudan’s repression of its lgbt citizens. Those who struggled against Indonesian/US atrocities in East Timor would have been mocked because they were not active in the fight against the apartheid regime in South Africa. At best, only criticism of the single worst injustice (according to whatever chosen criteria) could be permitted: all others simply need point downward.
Oftewel: je mag je niet druk maken over de onderdrukking van Tibet door China als je je niet tegelijkertijd en evenveel druk maakt over de onderdrukking van homo’s in Soedan. Wie actie heeft gevoerd tegen het bloedbad op Oost-Timor wordt gediskwalificeerd omdat hij niets gedaan heeft aan de anti-apartheidsstrijd in Zuid-Afrika. Eigenlijk mag je je dus alleen bezighouden met het allerergste onrecht dat er op dit moment wordt gepleegd.
Flauwekul dus. Wat de legitieme vraag niet uitsluit: waarom houden we ons eigenlijk zo bezig met de misdaden die Israël pleegt? Daar geef ik antwoord op in mijn stuk: onder andere gaat ons dat speciaal aan omdat we medeplichtig zijn. Zoiets zegt Tom Suarez als Amerikaan ook: de VS is medeplichtig, want bondgenoot van Israël, en dat maakt het behalve dat onrecht bestrijden waar dan ook onze zaak hoort te zijn nog meer een kwestie waar hij zich druk over maakt.