Een bruiloft gisteren, van twee jonge mensen, Dina en Ahmed. Gebeurt wel vaker, zou je zeggen, maar dit is bijzonder. Om samen te kunnen leven hebben ze hun land achter moeten laten. Want Dina is de dochter van een Palestijn, Ali en een Nederlandse moeder, Trees, die wonen in de kleine Palestijnse stad Sakhnin, in Galilea. Dina stamt dus af van de ’48 Palestijnen’ en heeft het Israëlisch staatsburgerschap. En Ahmed is een Palestijn uit Gaza. Israël staat niet toe dat ze bij elkaar wonen, niet in hun eigen land.

Ze werden verliefd, Ahmed was acteur in Gaza, en Dina werkte in Israël voor het theater waar hij speelde, maar ze spraken en zagen elkaar alleen via skype, want Ahmed mag Israël niet in en Dina mag niet naar Gaza. Ahmed ging in Polen studeren, en Dina in de VS, en ze konden elkaar niet vergeten, al hadden ze elkaar nog steeds niet in levenden lijve ontmoet. Dat lukte uiteindelijk: in Egypte. En toen besloten ze, hoe hopeloos het ook leek, om een paar te vormen.

Kort geleden trouwden ze voor de Israëlische wet, eerst voor de formaliteiten, want anders had Ahmed niet met Dina mee kunnen komen naar Nederland. Met de handschoen, want Ahmed kreeg geen toestemming om bij zijn eigen bruiloft te zijn. Dus ging het met skype, en met gemachtigden die namens hem het jawoord gaven.

Trees is nog naar Gaza geweest, via de achterdeur van Egypte, want ook zij krijgt uiteraard geen toestemming van Israël om Gaza te bezoeken, om zijn ouders te ontmoeten. Normaal zou het een tochtje met de auto zijn van twee uur, van Sakhnin naar Gaza. Trees deed er een week over.

En nu zijn ze in Nederland, in ieder geval is dat Dina’s tweede vaderland en proberen hier een leven samen te beginnen. Gisteren deden ze de bruiloft nog eens over, en nu samen, nu echt. Symbolisch op een schip dat ‘Het eind van de wereld’ heet. Met een witte slee, en een prachtige witte bruidsjurk. En een meneer van de gemeente Amsterdam voor wie ze nog eens ja mochten zeggen en de trouwakte ondertekenen.

Er waren veel vrienden gekomen, uit de VS, uit Polen, waar niet allemaal vandaan. Maar Ahmeds familie kon natuurlijk Gaza niet uit, die waren er niet bij.

Trees, de moeder van de bruid, vertelde dat deze twee mensen hun land op hebben geofferd om bij elkaar te kunnen zijn, want ze kunnen niet samenleven in Sachnin, waar Dina’s familie leeft, ook al zijn ze nu getrouwd, en niet in Gaza. Want als Dina daar naartoe zou gaan is ze haar staatsburgerschap kwijt en kan ze haar familie in Israël nooit meer bezoeken. En Ali, de vader, zei: zelfs onder de Zuid-Afrikaanse apartheid hadden de mensen nog het recht om samen te wonen en te trouwen met elkaar. Palestijnen hebben dat recht niet. Maar eens, als Palestina vrij is, dan doen we het nog eens over, dan komt er een groot feest en dan kan alle familie komen.

Er was taart en er was dabke. Ik wens die twee alle geluk van de wereld.