‘In het huidige klimaat van hysterische partijdigheid is nuance bijna een revolutionaire daad’. Pieter Hilhorst vanochtend in de Volkskrant.
Ik had het over meervoudige partijdigheid, een term uit de hulpverlening, en hoe moeilijk mensen het vinden om niet af te gaan wegen wat er erger is, om dan vervolgens de andere kant weg te poetsen, te bagatelliseren. Maar het grote gezelschapsspel dat nu is uitgebarsten, wat is erger, de tasjesroof of het feit dat de tasjesdief nu dood is en wie heeft er het meeste ongelijk, kun je ook anders omschrijven. Pieter Hilhorst zegt eigenlijk hetzelfde met andere woorden.
Hij heeft het over een buurman die er een grap van maakt:’hij schreef ‘ik rem niet voor tasjesdieven’, in een gevarendriehoek, om in zijn auto te leggen. Grapje. Hilshorst beschrijft de reacties aan twee kanten, de behoefte aan grote gebaren en simplistische tegenstellingen. Aan de Marokkaanse kant de behoefte om Ali el B met terugwerkende kracht schoon te wassen. Tegenover een onschuldig slachtoffer moet een schuldige dader staan. Behalve dat deze gebeurtenis zich daar niet voor leent, want het dodelijke slachtoffer was niet onschuldig, die had net een straatroof gepleegd. Hilhorst: ‘is het zo moeilijk om te erkennen dat iemand crimineel was en dat zijn dood toch tragisch is?’. Voor sommige te moeilijk. Aan de andere kant ook. Degenen die vinden dat de vrouw niet in de bklaagdenbank mag, want ze heeft er toch niet om gevraagd om beroofd te worden. Dat klopt, maar is ze daarom per definitie onschuldig? Is het niet mogelijk dat ze een verkeerde beslissing heeft genomen? Dat oordeel is gelukkig aan de rechter en niet aan ons, want we zouden het nooit eens worden.
Waar gaat dit over? Over Marokkanen die het spuugzat zijn van de eindeloze kritiek op alles en iedereen die moslim of Marokkaan is. Dus hebben ze helemaal geen zin meer om mee te huilen met de wolven en mee te doen aan de beschuldiging van die allesbehalve onschuldige jongen – die nu wel dood is. Over de autochtonen die geen zin hebben om zich in te houden uit angst voor racist uitgemaakt te worden. Die geen zin hebben om de fout bij zichzelf te zoeken.
Hilhorst houdt het nog netjes en heeft het alleen over de angst om voor niet- politiek correct uitgemaakt te worden. Ik zie nog wat anders: dat dit akelige incident ook meegenomen wordt in het alledaagse anti-moslim discours: ‘zij’ zijn criminelen, en ‘wij’ zijn dubbel de pineut, want niet alleen worden ‘wij’ bestolen, we krijgen ook nog de schuld als we ons weren. Hoe je het ook interpreteert, wat duidelijk is dat ook die autochtonen zich slachtoffer voelen. En wie zich onterecht tot slachtoffer gemaakt voelt is niet geneigd om de andere kant te zien. Die denkt: laat eerst die ander maar inbinden. En zo woekert het zwartwitvirus door, zegt Hilhorst.
Jaren geleden pleitte Niet Nix voor het radicale midden. Ik vond dat destijds een belachelijke term, een innerlijke tegenstelling. Maar in het huidige klimaat van hysterische partijdigheid is nuance bijna een revolutionaire daad.Misschien moet ik daarom een bordje in mijn auto leggen. ‘Ik rem voor iedereen’. Of zou dat ook weer worden begrepen als een partijdige provocatie?
Gelukkig hebben we Anja. (Nooit gedacht om ooit zo blij te zijn met een feministe…)
Eindelijk iemand die de moeite neemt om de zaak van beide kanten te bekijken. Het getuigt van een intellectueel vermogen dat niet voor de massa lijkt weggelegd.
Een radicaal midden. Tsja het lijkt een paradox, maar de huidige samenleving leeft ook in een paradox… Het zou in mijn ogen heel goed zijn.
In dit geval waren beide toch allochtoon ? Althans, oorspronkelijk van buitenlandse komaf ? De dader en eigenlijk ook slachtoffer was Marokkaan en het slachtoffer en misschien ook wel dader was van Surinaamse komaf. Hier moeten we niet meer achterzoeken dan er achter zit. Een verongelijkte vrouw die direct haar auto in de achteruit zette om de vluchtende jongens te blokkeren. Wij kunnen ons daarmee identificeren, daarom heeft zij onze (en mijn ook) sympathie. Zelf heb ik in 1981 een inbreker een enorme klap verkocht, hij stond plotseling voor me en ik schrok me dood. Ook dit had slecht af kunnen lopen. Toch heb ik me nooit een potentiële moordenaar gevoeld.
Anja schrijft/citeert: Hoe je het ook interpreteert, wat duidelijk is dat ook die autochtonen zich slachtoffer voelen.
Ja, klopt, en sterker nog: ik heb de laatste dagen in trein en bus zeker drie mensen direct de link horen leggen naar de angst voor islam-terrorisme: “Zo’n jongen is gewoon een terrorist!” Kleine Angst wordt zonder nadenken vrij vertaald in Grote Angst.
Bang voor tasjesdieven is iedereen wel eens. Ik ook. Dat is een reëel risico helaas. Als dan een tasjesdief een Nederlandse Marokkaan blijkt te zijn, triggert dat bij velen blijkbaar direct die nog diepere angst – je een potentieel slachtoffer voelen van het ongrijpbare en blijkbaar reëele – zegt de minister – gevaar van terrorisme.
Ik kan niet zeggen dat ik de eergisteren afgekondigde onduidelijke en discutabele aanscherping van de veiligheidsmaatregelen vind bijdragen aan het beteugelen van de Grote Angst.
Dus wakkert die alleen maar de Kleine Angst aan.
De prijs is hoog. Niet alleen leveren we nu ‘vrijwillig’ bepaalde vrijheden in die we juist willen beschermen, maar ook worden mensen nog verder uit elkaar gespeeld. Waardoor de angst alleen maar toeneemt.
Ik verwacht van een minister dat hij zich dat effect realiseert. Als verscherpen van maatregelen werkelijk nodig is (ik kan dat niet beoordelen), leg dat dan gewoon duidelijk uit aan je mensen. Leg het zo uit, dat je mensen een beeld kunnen hebben van Het Grote Gevaar en van de effectiviteit van de genomen maatregelen. En doe er ALLES aan om te voorkomen dat mensen hun Grote Angst gaan projecteren op Klein Gevaar.
Maar dat deed de minister dus niet.
Ik vind het heel jammer; dat dit soort voorvallen weer in het nieuws komt in deze gespannen tijden. Er zijn ook genoeg autochtone junks; die bekend staan als tasjesdieven en draaideurcriminelen. De media valt veel te verwijten in deze tijden. Ik hoop dat men de nuance blijft zoeken; dan gaat het vanzelf ook wel goed met onze marokkanen.