Na lang zoeken door een vreemde wereld, de wereld rondom Schiphol, donker, verlaten wegen, nergens een bordje, wie gaat er nu naar het cellencomplex van Schiphol dat ver weg ligt van de Nederlanders die dit niet willen zien, stemmen in de verte, politie, licht. De herdenking van de Schipholbrand, een jaar geleden. Ter plekke. We waren er tegen twaalven. Toen het gebeurde en er elf mensen omkwamen in het vuur en de rook.
We kwamen te laat voor de speech van Huub Oosterhuis: het gaat niet om elf, het gaat om elf keer één mens. Er waren mensen gekomen die er zelf bij waren, de overlevenden die nu geteisterd worden door de herinnering, en de vraag, waarom die man naast me in de cel wel dood en waarom ik niet? Er waren een paar nabestaanden, de familie van Robert. Anderen hadden er wel bij willen zijn, maar mochten niet. De zoon van Kemal Sahin werd tegengehouden bij de grens en teruggestuurd. Hij is asielzoeker in Duitsland. Anderen kregen de reis niet geregeld.
Een sobere plechtigheid, kleine blokken hout in de vorm van kisten, namen er op, werden door de nabestaanden en de overlevenden naar een plaats bij het hek gebracht. In stilte. In die stilte het gesnik van een vrouw. Een lied. Mensen staken een lichtje aan bij een van de blokken, legden bloemen neer, schreven een laatste groet op een steen, zaten er even. Mensen hielden elkaar vast.
Een van de geestelijke verzorgers die zich al langer inzet voor de vluchtelingen, en die ik bij elke bijeenkomst en wake zie, stelde me voor aan twee jonge meiden. De een had bijna een jaar opgesloten gezeten, de andere, helemaal uit Leeuwarden gekomen voor de herdenking, een jaar en een maand. Een verhaal zoals er zovele zijn. Op straat gezet zijn met niets, niet eens genoeg geld om een buskaartje te kopen. Geen onderdak geregeld, je zoekt het maar uit. Wat doe je dan, zegt ze. Ik heb geleerd dat mijn lichaam mijn tempel is. Maar ik moet ook eten, en slapen. Dan komt er iemand die je wil betalen, en dan denk je, doe maar, ik moet toch voor mijn lichaam zorgen, neem het dan maar.
Weet je nog hoe je was toen we elkaar leerden kennen, zegt de verzorger. Toen stond je daar maar met gebogen hoofd, en je zei niets, en nu praat je weer. Ze lacht. Dat is waar. Ze heeft zichzelf weer terug, al is ze nog steeds maar vijftig kilo. Ze hebben haar uiteindelijk niet klein gekregen.
Er zijn mensen die de wake de hele nacht voortzetten, als wij om een uur ’s nachts de auto weer opzoeken.
Vanavond in Netwerk, 19.25, Nederland 2, Gladys Toekaya, de moeder van Robert.
Elf mensen die, zonder het jammerlijk falen van de verantwoordelijke bewindspersonen, nog hadden kunnen leven…..In mijn beleving een kwestie van dood door schuld (niet in strikt-juridische, maar wel morele zin).
Bij de “officiële” herdenking van de hotemetoten staat “Ritadequaat” ook weer vooraan. Zij trekt een bijpassend smoel om er leuk op te komen voor de verkiezingen. Mag ik even een teiltje?
Misschien zou ik moeten spellen: Rita de Quaat of Rita de Kwaad…..
Ik vind het bij de beesten af wat er gebeurd is op schiphol en mijn diepste medeleven met de familie vd overledenen.
Maar 1 ding stoorde mij vanmorgen enorm op televisie net als de mensen daar.
Namelijk wat doet Verdonk daar zij wist al van af 2003 dat er zaken niet klopte met de brandveiligheid.
Waarom nu doen of ze het erg vind terwijl er volgens haar adequaat is gehandeld de dag na deze ramp.
Zoals altijd staat zij haantje de voorste maar ik vind dat zij een andere plek en positie moet innemen naar mijn gevoel buiten de politiek.
Zoals hoort met een minister die herhaaldelijk de kamer verkeerd of onjuist heeft in gelicht
Hallo Anja,
Gisteravond was ik op een bijeenkomst van vluchtelingenwerk en Kerk en vluchteling in Axel (Zeeuws-Vlaanderen), als start voor een handtekeningenactie voor een generaal pardon voor de “26000”. Uiteraard hebben we ook even stilgestaan bij de slachtaoofers van de Schipholbrand en een minuut stilte gehouden. Naast een aantal schrijnende verhalen van uitgeprocedeerde vluchtelingen die wel terug moeten, maar niet kunnen was er ook een lied van een de musicus Adrie Oosterling uit Groede. Ik vond het zelf erg mooi, hier komt de tekst:
Mevrouw de minister
Mevrouw de minister in uw limousine
Met uw memo’s uw mobile en uw krant
U heeft ongetwijfeld weet van de vreselijke dingen
Die gebeuren met de vreemden in dit land
Dat ze hier zijn en niet bestaan
Weg moeten en niet kunnen gaan
Ik zou u wel es willen bellen om te vragen:
Rita maak je geen vergissing
Ben je wel in ’t goeie land
Want verdwijning en vermissing
Vinden wij hier toch gênant
Ik voel me zo in vreemde handen
Als een vreemde bij ons niet meer kan landen
Ik begrijp, u wilt regeren, en u wilt de boel op orde
Maar rechtvaardigt dat de nood
Die mensen gek maakt en ze geestelijk doet verworden
Murw maakt, invalide of zelfs dood
Opgejaagd en onder druk gezet
Gevangen in een zich toesluitend net
ik zou u willen vragen:
Rita maak je geen vergissing
Ben je wel in ’t goeie land
Want een minderheid uitsluiten
Wijzen wij toch van de hand
Ik voel me zo in vreemde handen
Als een vreemde in mijn land niet meer kan landen
Mevrouw de minister in uw limousine
Misschien kunt u niks zien door het getinte glas
Zoiets moet ‘t zijn, want ‘t lijkt me zo onwerkelijk
Dat u ’t zou toestaan als u op de hoogte was
En als u ’t weet van al die ellende
Dan regeert u niet maar dan leidt u een bende
Excusez-moi
Rita je bent een vergissing
Je verknalt dit goeie land
Geef maar gas in je bolide
Tot je ergens bent beland
Waar de rechten evenzeer worden geschonden
Maar hier, in mijn land?! Nee, dat is zonde
Adrie P.J. Oosterling
16 oktober 2005
Pingback: Weblog Anna de Groot » Fakkeloptocht herdenking Schipholbrand
In 1993 nam ik een meisje van 20 in huis die door de vreemdelingen politie, na drie maandendetentie in het toenmalige grenshospitium, afgezet werd achter het centraalstation. Op dat moment was dat de tippelzone van Amsterdam. Ze werd er afgezet ook met niets en met de mededeling dat ze nederland diende te verlaten. Hoe vermoedelijk dacht de polite dat ze har hielpen door haar meteen achter het station af tezetten, kon ze meteen aan de slag om geld te verdienevoor haar reis. Meest schrijnende was dat ze naar Nederland was gevlucht als slachtoffer van vrouwenhandel. Wat ze wel bij zich had was een telefoonnummer van een kerkelijke hulpinstantie, gekregen van de gevangenis pastor. En zo kwam ze via via bij mij terecht. Als ik je verhaal lees over dat meisje Anja dan word ik zo boos. In al die jaren is er dus nog niets veranderd. wat een rotland is nederland.
Moet natuurlijk zijn: Vermoedelijk dacht de politie dat ze haar hielpen, etc
Van Farshad: ook in Leeuwarden was er een herdenking
Reportage Herdeninking Leeuwarden Slachtoffers Schipholbrand
Nu videoreportage online te bekijken via press4all.org
Voor inwoners van Leeuwarden ook vanaf 18.00 vandaag te zien op
MercuriusRTV op de kabel.
of direct linken door op onderstaande link te klikken
http://www.frieslandtv.com/maribel.html