Het is tijd om de rekening te betalen, schrijft professor Ze’ev Sternhell. Sternhell heeft geschreven over de ontwikkeling – of het gebrek daaraan – van links in Israël. (Hier en hier) Hij is inmiddels 75, en werd licht gewond bij een bomaanslag op hem door rechts-radicale extremisten.
Hij maakt zich al tijdenlang zorgen over de toekomst van Israël, met name door het feit dat Israël maar doorgaat met het handhaven van de bezetting die in 1967 begon. De Israëlische onwil om daar werkelijk een einde aan te maken leidt tot een eindeloze reeks oorlog en geweld zegt Sternhell. Israël is al lang niet meer bezig om het land te verdedigen, ze verdedigen de bezetting. Zo is ook de operatie Gegoten Lood te zien: het Palestijnse verzet moet gebroken worden, met als enige doel om de bezetting te kunnen handhaven.
Lang heeft Israël internationaal gezien het voordeel van de twijfel gehad, ze konden vrijwel ongehinderd hun gang gaan. Maar die tolerantie brokkelt gestadig af. Dat de aanval op het flottielje zo’n crisis veroorzaakte – alsof Israël niet veel meer op zijn geweten heeft – heeft ermee te maken dat het geduld van de wereld op raakt. De bezetting heeft lang genoeg geduurd, en in plaats van daar nou eens werkelijk wat aan te doen wordt de bezetting alleen maar bestendigd en uitgebreid, zoals de onteigening van Palestijnen in Oost Jeruzalem. Ook begint men zich internationaal gezien steeds meer te ergeren aan de arrogantie waarmee Israël meent een apartheids-regime in de bezette gebieden te mogen handhaven.
Hoe langer hoe meer ziet het er naar uit dat Israël de rekening gepresenteerd krijgt voor de absolute onbetrouwbaarheid in het verleden. Als we ons fatsoenlijk hadden gedragen, en we niet elke gelegenheid hadden gebruikt om te liegen en te bedriegen, misschien dat we dan nu niet zo’n aanval te verduren zouden krijgen. Na de operatie Gegoten Lood gelooft niemand meer in ons vermogen en onze wil om zelf orde op zaken te stellen, en zelf te onderzoeken – en terecht dat ze ons niet meer geloven, zegt Sternhell. Behalve dat is het duidelijk dat Israël geen zin heeft in een onderzoek, omdat Israels burgers niet willen weten wat er is gebeurd.
Dat probleem is structureel en cultureel: de mensen willen niet in de spiegel kijken. Ze geloven liever dat Israël altijd het slachtoffer is, en nooit de dader, ze geloven dat Israël altijd onder aanval ligt van de boze buitenwereld, en zich moet verdedigen. Zo wordt de eis dat er onderzoek gedaan wordt naar de doden op het Turkse schip gezien als de zoveelste antisemitische aanval. Misschien is dat een manier om je geweten te sussen, zegt Sternhell, maar het is niet de manier waarop je bouwt aan de toekomst van je land.
De tekst in Ha’aretz: hier.