Dat schreef Kousbroek eens: Die Wacht am IJskast.
Het is namelijk zo dat in vele huishoudens-met-kat de regel is dat je struikelt over een poes zo gauw je richting de ijskast gaat. Want dan stijgt de hoop op een extra hapje.

Gisteren struikelde ik over Josephine toen ik net een open beker yoghurt had gepakt. Geweldig effect. Veel yoghurt over de vloer, veel yoghurt over de poes en heel weinig yoghurt over voor in mij.
Gelukkig houdt een poes meestal wel van yoghurt. Ik had vroeger een poes Max die het leuk vond om onverhoeds en uit pure liefde tegen me op te springen. De bedoeling was dan dat ik hem op zou vangen. Alleen keek hij nooit of ik al wat in mijn handen hield, dus kreeg hij wel eens een kopje thee over zich heen. Een een keer een glas jenever. Dat vond hij hééél vies. Ik heb hem dus onder de kraan schoon moeten wassen, want zelf begon hij daar niet aan.

Josephine daarentegen had een gezellig halfuurtje om al die yoghurt weg te likken nadat ze van de schrik was bekomen. Volgende keer kiep ik zo’n beker gewoon meteen over haar uit als ik mijn nek weer bijna breek.